Το καλοκαίρι είναι εδώ!

"E! Κι αν δεις πουθενά το καλοκαίρι, πες του να γυρίσει πίσω... Ναι;" τελευταία πρόταση - κραυγή απελπισίας στο mail σου. Και θυμήθηκα την εικόνα τη μαγευτική του προηγούμενου απογεύματος. Εκείνης της άδειας καρέκλας στην παραλία, στραμμένης όχι προς τη θάλασσα, μα προς τον ουρανό. Ναι, στον ουρανό. Σίγουρα στον ουρανό. Μ' αυτά τα λουλακιά βαμβακερά συννεφάκια και το πορτοκαλί ηλιοβασίλεμα να κλέβει το βλέμμα και την καρδιά. Παρέα με το δέντρο κι οι δυο ακίνητοι και απορροφημένοι από την απίστευτη ομορφιά του νυσταγμένου ήλιου. Σκέφτεσαι. Σκέφτεσαι; Μπα. Θαυμάζεις μόνο. Και ονειροπολείς. Μπορείς να το κάνεις ακόμα. Για πόσο δεν ξέρω... Λες να φορολογούνται και τα όνειρα; Να περικόπτονται και να χαρατσώνονται κι αυτά; Αδύνατον! Αυτά είναι δικά σου! Ολόκληρα δικά σου! Και κανείς δεν θα τολμήσει να σου τα πάρει, ποτέ, όσο εσύ τα κοιτάς κατάματα, με το βλέμμα σηκωμένο στον πορτοκαλί ουρανό και τα λουλακιά σύννεφα. 

Το καλοκαίρι... Το 'χα κλείσει καλά σε φυλακές με μαύρα κάγκελα και χρυσά λουκέτα. Το 'σφιγγα μέσα σε κάρτες μνήμης και ηλεκτρονικά καταγώγια. Μ' αυτό είναι εδώ! Ζωντανό και αεικίνητο! Ξεπηδάει άπιαστο από παντού! Σαν τη θάλασσα! Σαν τον ήλιο που παίζει με την επιδερμίδα μου. Σαν τον αέρα που τσιγκλάει τα σύννεφα κι αυτά, χασκογελώντας, παίρνουν ολοένα και διαφορετικά σχήματα και τον κοροϊδεύουν. 

Για να στο αποδείξω, τράβηξα πάλι τη γνωστή διαδρομή. Ξαφνικά το αποφάσισα. "Πού αλλού;", είπα. "Εκεί! Μόνο εκεί! Πάντα εκεί!". Κι έτσι πάτησα αποφασιστικά το γκάζι και οι αμέτρητες ανηφορικές στροφές  διαδέχονταν η μια την άλλη. Χωρίς ανάσα, μα με χαμόγελο σταθερό και το βλέμμα να φεύγει και να χάνεται στα βουρκωμένα συννεφάκια τ' ουρανού. Ο αέρας βλέπεις... πάλι τα μάλωνε να σηκωθούν, να κάνουν καμιά δουλειά. "Άντε, τεμπέλικα! Αμοληθείτε! Φθινόπωρο έφτασε κι εσείς ρεμβάζετε πάνω από τα βουνά. Γρήγορα, κατεβείτε στους ανθρώπους και κάντε αυτό που χιλιάδες χρόνια γίνεται! Δε θα σταματήσετε εσείς τον τροχό! Άντε, αφήστε τα παιδιαρίσματα!" και να σου να φυσάει και να τα σπρώχνει κι εκείνα ν' απλώνονται νωχελικά και απρόθυμα να κουβαλήσουν το Φθινόπωρο. 

Στο 'χα πει. Εδώ είναι το καλοκαίρι! Μάρτυς μου ο ουρανός! Κι ο ήλιος! Και τα σύννεφα! Κι αν δυσκολεύεσαι ακόμα να πειστείς, θα φέρω και τη θάλασσα να σου το μαρτυρήσει: Το καλοκαίρι είναι  ΕΔΩ! Αρκεί ν' ανοίξεις τα μάτια της ψυχής σου. Δες: δε διακρίνεται ορίζοντας! Μόνο απέραντο, απίστευτο, μαγευτικό γαλάζιο! Πού σταματά το Λιβυκό και πού αρχίζει ο ουρανός μου; Μα, έχει καμιά σημασία; 

Βότσαλα! Πόσα βότσαλα; Πώς εμφανίστηκαν όλα αυτά μέσα σ' ένα μήνα; Φύγαμε εμείς, οι ενοχλητικοί, και ξεμύτισαν κείνα να κρατήσουν παρέα στη θάλασσα. Να τραγουδούν εκείνα με τη δική τους μοναδική φωνή τα τραγούδια τους. Εμείς... εμείς θα επιστρέψουμε φασαριόζικοι και φωνακλάδες, μελαγχολικοί ή αμίλητοι μερικούς μήνες μετά. Τώρα είναι η σειρά των βότσαλων να νιώσουν το δικό τους καλοκαίρι. Στο 'χα πει ότι το καλοκαίρι είναι εδώ, σωστά; 

Να το! Εκεί στο βάθος. Ανάμεσα στα κλαδιά του αγαπημένου μου ευκαλύπτου. Πάνω στο παιχνίδισμα του ήλιου με την επιφάνεια της θάλασσας. Σε κάθε υποψία σκιάς. Το καλοκαίρι είναι εδώ! Μέσα στο ποτήρι με το δροσερό νερό. Στο άρωμα του ελληνικού καφέ. Στα σκούρα γυαλιά που δεν αποχωρίζεσαι ποτέ. Στους κόκκους της άμμου μέσα στις σελίδες του βιβλίου σου. Το καλοκαίρι είναι εδώ! Δεμένο χειροπόδαρα πίσω από μαύρα κάγκελα. Ελεύθερο μέσα στην καρδιά μας. 

Εις το επανιδείν!