Πάλι ο Νότος μου

Ανήφορος. Στροφές. Σύννεφα, να ντύνεται καλά ο ουρανός. Τόσον καιρό τριγυρνούσε από πάνω μας χωρίς ούτε καν φανελάκι. Τώρα μαζεύει τα μάλλινά του τα χοντρόρουχα και τυλίγεται σφιχτά.

Ο ανήφορος κάποτε σταματά. Ο κατήφορος το ίδιο δύσκολος κι επικίνδυνος, μα με τη θέα δέλεαρ μεγάλο να μη διστάσεις ούτε στιγμή. "Πο πο! Μαγεία!" ξεφεύγει και γίνεται συνοδηγός η φράση.

"Για να με πεις κωλόπαιδο και να 'χεις δίκιο", θα μπορούσε ν' αποτελεί λεζάντα στην εικόνα. "Για να δεις τι χάνεις" υπονοεί. "Για να το μοιραστώ μαζί σου" φωνάζει.

Θόρυβος. Μέσα μου. Χαλασμός. Και φλύαρη η θάλασσα σφυρίζει δυνατά το τραγούδι της που δεν τελειώνει ποτέ. Τι να λέει άραγε; Με μαλώνει; Με παρηγορεί; Αδιαφορεί; Τραγουδά τον πόνο της; "Ουφφφφφφφφ!" κατεβαίνει το βιβλίο, σηκώνεται το βλέμμα στον ουρανό. "ΤΙ;; Τι γίνεται;;;;; Τι θα γίνει;;;;;;;;;;;" και... "οοο! θαύμα!!!!"! Εκεί στον ουρανό. Πάντα στον ουρανό συμβαίνουν τα θαύματα. Βαθιά ανάσα και χαμόγελο. Μα ακόμα συγκρατημένο. ΓΙΑΤΙ;;; Αφού... φάνηκε εκεί πάνω, ανάμεσα σε απειλητικά γκρίζα σύννεφα. Τι; Το αμφισβητείς; Τολμάς;;;

"Θα ξανάρθω. Όσο πιο σύντομα μπορώ!" η υπόσχεση σ' εκείνα τα δυο αλμυρίκια, μπροστά από τα κρυσταλλάκια του φωτός που ακουμπούν στη θάλασσα. "Θα ξανάρθω. Μα όταν δε θα γίνεται αλλιώς, όπως και αυτή τη φορά. Όταν η απόδραση θα 'ν' επιβεβλημένη και αδιαπραγμάτευτη.". 

Η δική σου υπόσχεση πως θα ξανάρθεις εκκρεμεί, όπως κι η αγκαλιά που μου χρωστάς...