Οι διακοπές ενός μικρού αρκουδιού 5

Τυχερά, στην ατυχία τους, τα αρκουδάκια είδαν το αεροπλανάκι που είχε προσφερθεί να ακολουθήσει τη διαδρομή τους και να προσφέρει βοήθεια, όποτε την είχαν ανάγκη, να προσγειώνεται με έναν επικίνδυνο ελιγμό, μέσα σε ένα ακαλλιέργητο χωράφι, δίπλα στη λιμνούλα.

-Κάντε γρήγορα, παιδιά, φώναξε ο πιλότος του. Καλύτερα να μη χάνουμε χρόνο, σε λίγο θα νυχτώσει.

Τα δυο αρκουδάκια πήδηξαν στις θέσεις του αεροπλάνου και ο επιδέξιος χειριστής του το απογείωσε ομαλά. Τώρα μπορούσαν να βλέπουν από ψηλά την καλλιεργημένη γη και τα χωριουδάκια της περιοχής. Σε λίγη ώρα, το αεροπλανάκι πέταξε πάνω από τον ουρανό μιας μεγάλης πόλης. Ψηλά χτίρια, γήπεδα ποδοσφαίρου και στίβου, δρόμοι να σμίγουν και να μπερδεύονται σαν κουβάρι που το ‘χει μπερδέψει σκανταλιάρικο γατί και, εκεί στην άκρη της πόλης, η γαλανή θάλασσα!

-Θα πετάξουμε πιο χαμηλά, είπε ο πιλότος στα αρκουδάκια, και θα προσπαθήσουμε να βρούμε το ξενοδοχείο του Γιώργου. Θυμάσαι κάποιο χαρακτηριστικό της περιοχής; ρώτησε το αρκουδάκι.

-Θυμάμαι ότι το ξενοδοχείο μας ήταν κοντά στο λιμάνι και ότι στην κορυφή του ήταν μια μεγάλη ταμπέλα με έναν άνθρωπο. Άκουσα τη μαμά του Γιώργου να του εξηγεί πως αυτός ο ημίγυμνος, ξυπόλητος άνθρωπος της ταμπέλας, με τα μακριά μαλλιά ήταν ένας αρχαίος βασιλιάς. Να δεις… Μίνωα τον είπε! Και πόση εντύπωση μου έκανε που κοτζάμ βασιλιάς ήταν… ξυπόλητος!

Οι τρεις φίλοι πέταξαν για πολλή ώρα πάνω από τη μεγαλούπολη. Πετούσαν χαμηλά, κοιτώντας όλες τις φωσφορίζουσες ταμπέλες των ξενοδοχείων και των κέντρων διασκέδασης. Ο ήλιος είχε ήδη αρχίσει να βουτάει στη θάλασσα και είχε βάψει τον ουρανό μ’ ένα υπέροχο πορτοκαλί χρώμα, όταν η αρκουδίνα φώναξε δυνατά:

-Κοιτάξτε! Εκεί! Να ο ξυπόλητος βασιλιάς!

Πράγματι, ο βασιλιάς Μίνωας φάνταζε μεγαλόπρεπος και καμαρωτός πάνω στη στέγη ενός μεγάλου ξενοδοχείου. Ο πιλότος κατέβασε το αεροπλάνο ακόμα πιο χαμηλά και τώρα οι τρεις φίλοι μπορούσαν να δουν καθαρά τον κόσμο να απολαμβάνει τον καφέ και το φαγητό του γύρω από μια μεγάλη πισίνα.

-Κατέβα ακόμα λίγο, σε παρακαλώ, είπε το αρκουδάκι στον πιλότο, νομίζω πως κάτι βλέπω εκεί κάτω.

Το αρκουδάκι είχε απόλυτο δίκιο. Ξεχώρισε, από μακριά, το Γιώργο να παίζει κυνηγητό γύρω από την πισίνα με τα άλλα παιδιά του ξενοδοχείου. «Μια χαρά τα κατάφερε στην παρέα του, ο ντροπαλός μου!», σκέφτηκε το αρκουδάκι και φούσκωσε από χαρά.

Τελευταίος επικίνδυνος ελιγμός με βουτιά του αεροπλάνου και… ομαλή προσγείωση στις ψάθες και τις πετσέτες κάποιου από τους λουόμενους.

-Ουφ! Επιτέλους! αναστέναξε με ανακούφιση η αρκουδίνα.

Το αρκουδάκι είχε ήδη κατέβει μ’ ένα σάλτο από το αεροπλάνο και έτρεχε προς το μέρος του Γιώργου. Σταμάτησε πάνω στο γνώριμο φουσκωτό στρώμα του, λίγα μέτρα μακριά του και τον καμάρωνε να παίζει και να γελάει με τους καινούργιους του φίλους. Δε θέλησε ούτε στιγμή να αποσπάσει την προσοχή του μικρούλη του από την παρέα και έτσι, περίμενε καρτερικά ώσπου τα παιδιά να τελειώσουν το κυνηγητό. Ήταν σίγουρο ότι τα πιτσιρίκια δε θα αργούσαν να κουραστούν και ο γλυκός του φιλαράκος σύντομα θα ερχόταν αντιμέτωπος με μια ευχάριστη έκπληξη…

Τ Ε Λ Ο Σ