Τα παιδία... παίζει!

Κλέβεις τις καληνύχτες μου! Τις διεκδικείς ασύστολα και, όταν δεν τις κερδίζεις, τις κλέβεις σαν αλητάκος σαλταδόρος του νου μου. Μου προκαλείς σύγχυση καθώς εισβάλλεις στο μυαλό μου κάνοντας τόση φασαρία που είναι αδύνατο να κατανοήσω. Ψάχνω τότε το Σωστό που έχω φυλακίσει σε περίοπτη θέση, ψηλά, να μην μπορώ εύκολα να το αγγίξω, να μην μπορώ εύκολα να το κατεβάσω, να μην μπορώ να βεβηλώσω την ορθότητά του. Εκείνο που πάντα ορίζει και καθορίζει κάθε μου κίνηση, κάθε μου σκέψη, κάθε απόπειρα έκφρασης. Εκείνο που περιορίζει το νου και την καρδιά μου. Και τότε, ευτυχώς, σκοντάφτω πάνω στην ευαισθησία και συγχωρώ όλη την αναταραχή, όλη την αναστάτωση, όλο το ξάφνιασμα που προκαλείς. Και χαμογελάω. Άλλοτε γλυκά, άλλοτε πλατιά, άλλοτε πονηρά, άλλοτε μελαγχολικά κι άλλοτε άβολα κι αμήχανα. Όμως πάντα με αγάπη...


*Απαπαπαπαπα! Δεν είναι για να παίζω με τέτοιες λέξεις εγώ!