webzobbie's attack

Της πέτρας της υπομονή βάλε στο νου θεμέλιο κι ό,τι θα πεις με το θυμό, πες το, καλλιά, με γέλιο!

28.1.11

Βαριέμαι τρελά!

23.1.11

Πώς το κάνουν τώρα αυτό;


Λέξεις και εικόνες, σχόλια και προτροπές, χαρές και στενοχώριες, όλα μαζί σ' ένα μεγάλο και αποφασιστικό delete! Θέλει μεγάλη δύναμη να σβήσεις, πατώντας ένα μόνο κουμπάκι, τη δουλειά και, κυρίως, την παρέα τόσων χρόνων. Ας ελπίσουμε όμως να 'ναι για καλό.

Ίσως το παρόν ιστολόγιο να καταστραφεί. Ή, έστω, μόνο εν μέρει. Το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή, που ελπίζω να μην αργήσει, θα συνεχίσει να αποτελεί παράθυρο επικοινωνίας. Από αυτή τη μεριά... από κάποια άλλη... πάντως ένα είναι το σίγουρο: χωρίς την αμεσότητα του blogging δεν αντέχω ούτε μέρα!