webzobbie's attack

Της πέτρας της υπομονή βάλε στο νου θεμέλιο κι ό,τι θα πεις με το θυμό, πες το, καλλιά, με γέλιο!

31.1.07

Σύντομο ταξίδι στα Γιάννενα


Τα Γιάννενά μου! Πανέμορφα, ό,τι κι αν γίνει.

Ομολογώ ότι αυτή τη φορά δεν το ευχαριστήθηκα το ταξίδι. Ξεκίνησε άσχημα, με την απώλεια της αγαπημένης μου καρφίτσας στο λιμάνι της Κέρκυρας και τέλειωσε ακόμα χειρότερα, με εντάσεις και γκρίνιες. Το κρύο, σε συνδυασμό με την κακή κατάσταση της υγείας μου, δε μου επέτρεψε να περπατήσω στα σοκάκια του κάστρου. Ούτε και να διασκεδάσω με τις υπόλοιπες συναδέρφισσες. Μόνο αυτές τις φωτογραφίες μπόρεσα να τραβήξω και μάλιστα πίσω από τζάμι.



Επόμενο, προγραμματισμένο, ταξίδι μου στα Γιάννενα... το Μάρτη! Χωρίς διαγωνισμούς και, ελπίζω, χωρίς ατυχίες και μιζέριες που χαλούν τη διάθεση. Θέλω να πιστεύω ότι το Μάρτη θα περάσουμε όμορφα. Αγαπημένα πρόσωπα, σε αγαπημένο τόπο. Καλός συνδυασμός για να δω χαρούμενα βλέμματα να αγκαλιάζουν την Παμβώτιδα.

25.1.07

Δράστης!

Μέρες ζουλάω το μυαλουδάκι μου επιμένοντας να το βάλω να σκεφτεί και να γράψει κάτι. Εκείνο αρνείται πεισματικά. Σαν μωρό παιδί κάνει. "Δε θέλω, σου λέω! Σταμάτα να με πιέζεις να κάνω δουλειά! ΔΕ ΘΕΕΕΕΕΛΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!" Είδα κι απόειδα και το άφησα στην ησυχία του. Το βασάνιζε εκείνος ο βήχας, οι μέρες που έλειπε με αναρρωτική από τη δουλειά, οι μέρες που ήταν στη δουλειά αλλά αδυνατούσε να αντεπεξέλθει... Σκεφτόταν και εκείνες τις φάλτσες νότες που σφήνωναν στο λαιμό και στενοχωριόταν, το κακόμοιρο. Τελικά σήμερα μου είπε ότι ήθελε να μου κάνει τη χάρη και να γράψει κάτι. Δηλαδή, τα χέρια μου του το ζήτησαν. Δεν ξέρω αν και πώς τελικά το έπεισαν, αλλά το θέμα είναι ότι το χατίρι των χεριών μου πέρασε και ο γλυκός ήχος του πληκτρολογίου επιτέλους ακούγεται! Μουσική υπόκρουση ο "Στυλίτης" για τον οποίο φρόντισε ο Νικόλας (ευχαριστώ, καλέ μου!). Αφορμή για τις γραμμούλες που γεννιούνται στην οθόνη μου...



το ακρωτήριο Δράστης όπως φαίνεται από το παράθυρο της τάξης μου!!!

Όταν ο χρόνος με πιέζει, όταν οι απαντήσεις σε, θεωρητικά εύκολες, ερωτήσεις δεν είναι οι αναμενόμενες, όταν τα βλέμματα που έχω απέναντί μου με προκαλούν να πω για πολλοστή φορά τα ίδια πράγματα, όταν η τάση να κάνω... χαρτοπόλεμο το πτυχίο μου αρχίζει να καταλαμβάνει απειλητικές διαστάσεις στο μυαλό μου, τότε μια ματιά στη θέα αυτή είναι αρκετή για να αποδράσω από τη δύσκολη θέση.

Άλλοτε πάλι, εκεί προς το τέλος της μέρας, όταν όλοι έχουμε πια κουραστεί και το μόνο που αναζητάμε είναι να βρούμε τρόπο για να βγούμε από τα στενά όρια της τάξης μας και να νιώσουμε πιο ελεύθεροι, σκαρώνουμε ιστορίες με τα σχήματα των σύννεφων στον ουρανό. Άλλες φορές πιανόμαστε από τα χρώματα της θάλασσας ή από την καθαρότητα του ορίζοντα για να κάνουμε μάθημα. Κι είναι απίστευτο το πόσο διαφορετικό μπορεί να γίνει το ίδιο τοπίο από τη μια μέρα στην άλλη, ακόμα κι από τη μια ώρα στην άλλη! Άλλοτε ηλιόλουστο και χαμογελαστό κι άλλοτε θλιμμένο και γκρίζο, όπως σήμερα. Άλλοτε θαμπό, θυμωμένο, συνοφρυωμένο λες κι άλλοτε παιχνιδιάρικο με ροζ-μοβ κορδέλες ο ουρανός και μπλε-πράσινο φόρεμα η θάλασσα. Πάντα όμως εκεί, πρόθυμο να με βοηθήσει να αποδράσω απ' τα άγχη μου.

Δεν ξέρω πού θα 'μαι του χρόνου. Τη θέα όμως αυτή, θα την πάρω μαζί μου.

14.1.07

Ουφ!


Χωρίς λόγια. Μόνο ηχητικά εφέ: γκουχ γκουχ γκουχ γκουχ γκουχ γκουχ...

8.1.07

Για ποδαρικό...


Το ανθρωπάκι του ονείρου*


Τ' ανθρωπάκι του ονείρου,
τι αστεία φατσούλα!
Σαν ο ύπνος αγγίξει
τη μικρή σου ψυχούλα,
τρέχει, σκύβει στ' αφτί σου
και σου λέει σιγανά:
Πέτα! Πέτα ψηλά!

Μα εσύ, πριν προλάβεις
να πεις: Πώς; Με τι;
στο ουράνιο τόξο
έχεις κιόλας βρεθεί.
Κυματίζουν το κίτρινο, μπλε και λιλά
καθώς ένα αεράκι απαλό το φυσά
κι εσύ κάνεις τσουλήθρα και κούνια, τι τρέλα!
στην πολύχρωμη ουράνια εκείνη κορδέλα.
Μ' από 'κεί, πάνω σ' ένα αλογάκι καβάλα,
μ' ένα μπλουμ!
μες στη θάλασσα πέφτεις σαν μπάλα.
Θα πνιγείς; Μπα.
Μη νοιάζεσαι, να τ' ανθρωπάκι!
-Έλα, ανέβα, σου λέει,
στο μικρό συννεφάκι.

Μα όλα ξάφνου αλλάζουν
κι εσύ αρχίζεις να κλαις,
γιατί τρέχουν, σ' αρπάζουν
δεκαεννιά πειρατές.
Μάσκες όλοι φοράνε,
μπερδεμένα μιλούν
και με τα όπλα σου κάνουν:
Μπουμ, μπουμ, μπουμ!
Μπουμ, μπουμ, μπουμ!
Μα όσο κι αν φοβισμένα
σου χτυπά η καρδούλα,
τ' ανθρωπάκι σε σώζει
με μια μόνο λεξούλα.

Να 'σαι τώρα στην τάξη
-η καρδιά σου χτυπά-
πόσο κάνουνε δύο αν
προσθέσουμ' εφτά;
Κι όμως, χθες το θυμόσουνα
τόσο καλά...

Φταίει για όλα αυτό το μικρό ανθρωπάκι.
Πόσες φάρσες σκαρώνει
τούτο το διαβολάκι...

Σε φοβίζει, σε σώζει
σε σηκώνει ψηλά
πέρα απ' τ' άστρα
όπου ζουν,
όλα τα όνειρα.
Κι όταν έρθει η ώρα
να φωνάξει η μαμά:
"Ξύπνα! Πέρασ' η ώρα,
είναι κιόλας αργά",
τότε ανοίγεις τα μάτια
και κοιτάς γύρω γύρω.
Μα τη μέρα ίσως κρύβεται
κάτω απ' το κομοδίνο...

*Τζιάνι Ροντάρι, "Φλυαρίες ανάμεσα στον ουρανό και τη γη" εκδ. Τεκμήριο