webzobbie's attack

Της πέτρας της υπομονή βάλε στο νου θεμέλιο κι ό,τι θα πεις με το θυμό, πες το, καλλιά, με γέλιο!

28.2.07

Η Οδύσσεια ενός webzobbie

Από προχθές ήθελα να γράψω ένα ποστάκι για να σας συστήσω τον... e-μπαμπούλη μου!!! Όμως με πρόλαβε μια κακοκαιρία, άλλο πράγμα! Βροντές, αστραπές, χαλάζι και κεραυνοί. Πολλοί κεραυνοί. Μάλλον ο Δίας θα θύμωσε μαζί μου. Κάποια θυσία θα ξέχασα να κάνω, ή κάποια σπονδή θα παρέλειψα, δεν εξηγείται διαφορετικά. Μπορεί, βέβαια, να κατάλαβε την τρελή εμμονή μου με την αγκαλιά του Μορφέα και γι' αυτό να έστειλε τον κεραυνό του ίσια πάνω στο modem μου χθες το πρωί! Ενώ διαπραγματευόμουν με το ξυπνητήρι μερικά λεπτά... ευτυχίας παραπάνω, ο Νεφελοστοιβάχτης θα θύμωσε και γι' αυτό θα εξαπέλυσε τους κεραυνούς του εναντίον μου. "Τώρα θα δεις τι θα πάθεις! Ξενυχτάς σερφάροντας; Και το πρωί αρνείσαι να σηκωθείς για τη δουλειά σου; Αυτή θα είναι η τιμωρία σου, κοινό, θνητό webzobbie!" Και... μπαμ!!! μια αστραπή εμφανίστηκε μες στο σπίτι μου και μια απαίσια μυρωδιά καμένου αναδύθηκε από το πολύπριζο.

Μετά από πολύ καιρό άκουσα τα θεσπέσια ηχητικά εφέ: "μπίρι μπίρι, μπίρι μπίρι, μπίρι μπίρι" της dial up σύνδεσής μου. Αθάνατο ΠΣΔ ως από... μηχανής σωτηρία! Στην κυριολεξία. Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό καθώς η πρόσβαση στα μπλογκόσπιτα ήταν εξαιρετικά δύσκολη.
"Πάειειειειειειειειειει", κλαψούρισα, "δε θα δω κανένα μπλογκόφιλο απόψε! Μόνο κι έρμο θα μείνω, στην άκρη του πουθενά.". Όμως, ως webzobbie που σέβεται τον εαυτό του, δρόμο πήρα, δρόμο άφησα χθες το απόγευμα, πήγα το... διαλυμένο modem για αντικατάσταση. Σιγά μην το κάλυπτε η εγγύηση του ΟΤΕ. Έτσι, ο καλός κύριος κομπιουτεράς, αφού διαπίστωσε την απόγνωση στο βλέμμα μου, πήρε την πρωτοβουλία να μου φέρει ένα νέο modem! Η συμφωνία μας ήταν η εξής: Εκείνος θα το πήγαινε για αντικατάσταση, αλλά αν, για τον άλφα ή βήτα λόγο, η εγγύηση δεν κάλυπτε την... οργή του Δία, ο καλός κομπιουτεράς, θα μου έφερνε ένα ολοκαίνουργιο μηχανηματάκι, το οποίο θα παραλάμβανα σήμερα το μεσημέρι.

Έτσι λοιπόν, έφυγα βιαστικά από το σχολείο, πήρα το Μάριο και του έδωσα σαφείς οδηγίες:
"Θα με πας όσο πιο σύντομα γίνεται στο κομπιουτεράδικο". Ο κακόμοιρος, τι τραβάει με μένα που 'μπλεξε... Πέρασε νερά, λακκούβες, χώματα, χαλίκια, προσπέρασε πεζούς και κάτι... κατσίκια και με πήγε στο κομπιουτεράδικο. Για κακή μας τύχη, ο τεχνικός είχε ήδη φύγει. Από το κακό του ο Μάριο αρνήθηκε να πάρει μπρος και να με γυρίσει πίσω. "Με έτρεξες, με βούτηξες σε βρομόνερα, με λάσπωσες, με ταρακούνησες σε αμέτρητες λακκούβες, έτσι;;;; ΆΔΙΚΑ;;;; Αρνούμαι να σε πάω πίσω χωρίς το modem!", μου είπε. Και είχε δίκιο. Ένας άλλος κύριος, καλόπιασε το Μάριο και τον έπεισε να... ξεκλειδώσει το τιμόνι του και να με γυρίσει πίσω σώα και αβλαβή. Τον έβλεπα να με αγριοκοιτά καθώς κοπανιόταν στις λακκούβες της επιστροφής, να ανοιγοκλείνει νευρικά τα βλέφαρά του καθώς έβγαινε μουσκεμένος από τα βρομόνερα και στενοχωριόμουν που τον έβαζα σε τέτοια διαδικασία. Γι' αυτό σε όλο το δρόμο τον καλόπιανα, του τραγουδούσα και του έφτιαξα όμορφα την Πετούνια στο τζάμι, αλλά γι' αυτήν θα σας πω άλλη φορά.

Δεν είχε περάσει πολλή ώρα, όταν ο καλός κύριος κομπιουτεράς μού τηλεφώνησε και μου είπε ότι βρισκόταν στο μαγαζί του και είχε μαζί του ένα ολοκαίνουργιο modem για μένα. Με παρακάλεσε να πάω αμέσως γιατί έπρεπε να φύγει για μια δουλειά. Έτσι, ξαναπήγα στο Μάριο και του ζήτησα να κάνει για δεύτερη φορά μέσα στη μέρα την ίδια επώδυνη διαδρομή.
"Θα σου 'λεγα τώρα, αλλά... έχε χάρη!", μου είπε όταν με σκυμμένο κεφάλι του ανακοίνωσα την επιθυμία μου.

Τελικά ο καλός μου Μάριο με πήγε στο κομπιουτεράδικο. Έλα όμως που ο καλός κύριος κομπιουτεράς, δεν είχε ρέστα να μου δώσει κι έτσι αρνήθηκε να κρατήσει χρήματα, λέγοντάς μου ότι αύριο θα βρίσκεται στο μαγαζί του όλη την ημέρα... Ο Μάριο το άκουσε και μούγκρισε!
"Γκρρρρρρρρρρρρρρ! Δεν καταλαβαίνεις ότι το δεξί ρεύμα του δρόμου είναι σκαμμένο και δε μ' αρέσει διόλου να με ταρακουνάς έτσι; Δεν καταλαβαίνεις πως το στομάχι μου ανακατεύεται από το πήγαινε έλα; Είσαι τελείως αναίσθητη;", μου είπε. "Μα, μωράκι μου, θα ξεκουραστείς σήμερα και αύριο ελπίζω να 'χει τουλάχιστον στεγνώσει ο δρόμος. Μετά, σου υπόσχομαι να σε πάω βόλτα για καφέ και να σε οδηγήσω σε καλό δρόμο". Είναι λίγο γκρινιαράκι, το γλυκούλι μου, αλλά μ' αγαπά και δε μου χαλάει χατίρι. Του υποσχέθηκα και μπανάκι με καθαρό νερό και σαπούνι και μια επίσκεψη στο... γιατρό για τσεκ απ και τον καθησύχασα.

Φτάνοντας στο σπίτι με αγωνία στο βλέμμα και χέρια να τρέμουν, προσπάθησα να συνδέσω το νέο modem. Πςςς, τα ξέρω τα καλώδια! Την έχω ξανακάνει αυτή τη σύνδεση. Ναι, εντάξει, μπορεί να είχα χρειαστεί 5 ώρες και μάλιστα τη μία απ' αυτές μπορεί να μιλούσα στο τηλέφωνο με τον
μπαμπούλη μου για να με κατευθύνει σαφώς, όμως... τα 'χα καταφέρει!!! Τώρα, γιατί δε γίνεται δουλειά;;; Τι φταίει; "Ο! Δία, λυπήσου με, τη θνητή! Θα σερφάρω με μέτρο από 'δώ και στο εξής και θα κοιμάμαι στην ώρα μου. Δε θα ξαναργήσω στη δουλειά." Όχι, που θα τον έπειθα... Με ταλαιπώρησε όσο ποτέ άλλοτε. Η σύνδεση δεν έλεγε να πραγματοποιηθεί επειδή... "your SpeedTouch cannot be found"! Κατσούφιασα, συγχύστηκα, καταράστηκα την τύχη μου την... ξελογιάστρα και πήρα τον e-πατέρα τηλέφωνο, όμως δεν απαντούσε. Πήρα τηλέφωνο και το Σωτήρη, αλλά ούτε και τότε κάναμε δουλειά. Μετά τηλεφώνησα στην Εύη, κομπιουτερού του χωριού, που είχε μια φαεινή ιδέα: "Άλλαξε θύρα usb, να δούμε, βρε παιδί μου..." και... ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!! Το modem αναγνωρίζεται από τον Πανούλη και το χαμόγελο επανέρχεται, θριαμβευτικά, στο πρόσωπό μου!

Αχ, τι ταχύτητα είν' αυτή; Έκανα βόλτα στις μπλογκογειτονιές με άνεση και την ευχαριστήθηκα! Τώρα όμως... πρέπει να κρατήσω τον όρκο που έδωσα στο Δία! Δε θέλω να ξαναστείλει κεραυνό στο modemάκι μου!!! Ουλπ! Γι' αυτό... γρήηηηηηηηγορα για διάβασμα και νωρίς για νάνι!

Σας φιλώ! Καληνύχτα!

23.2.07

Η ποντικίνα και ο ήλιος


Διασκευή του λαϊκού παραμυθιού

"Ο ποντικός και η θυγατέρα του"
από τα παιδιά της Δ' Δημοτικού Αυλιωτών

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας ποντικός που είχε μια θυγατέρα πολύ όμορφη. Ήθελε να την παντρέψει, όμως δεν ήθελε να τη δώσει σε ποντικό. Αναζητούσε ένα ξεχωριστό γαμπρό για την κόρη του, επειδή κι εκείνη ήταν ξεχωριστή. Η ποντικίνα ήταν μικρόσωμη, με δυο μικρά γκριζωπά αφτάκια και μια χαριτωμένη ουρά που την κουνούσε συνεχώς ναζιάρικα.

Ο γερο-ποντικός τριγυρνούσε εδώ κι εκεί βυθισμένος στις σκέψεις του. Ο βοριάς περνώντας από ‘κεί κοντά τον καλημέρισε. Τότε ο ποντικός σήκωσε το κεφάλι του και αντίκρισε ένα σύννεφο με φουσκωμένα μάγουλα.

-Καλημέρα κυρ βοριά! έκανε ο ποντικός.

-Καλημέρα κυρ ποντικέ! Σε παρακολουθώ εδώ και ώρα και σε βλέπω πολύ σκεφτικό και προβληματισμένο. Τι συμβαίνει;

-Να, κυρ βοριά, μέρες ψάχνω να βρω τον καταλληλότερο γαμπρό για την κόρη μου. Είναι πολύ όμορφη, ξέρεις, και ψάχνω να βρω τον ιδανικό σύζυγο γι’ αυτήν.

-Αχ, κυρ ποντικέ μου! Νομίζω πως είσαι ο πιο τυχερός ποντικός στον κόσμο. Σήμερα το πρωί, καθώς περνούσα από το κάστρο, πέρα μακριά, είδα το πιο όμορφο πλάσμα του κόσμου!

Αυτός που είχε περιγράψει ο βοριάς με τόσο όμορφες λέξεις ήταν ο ήλιος.

-Σύρε στο παλάτι του και μίλησέ του, πρότεινε ο βοριάς στον ποντικό.

-Αχ! βοριά μου, να ‘ξερες τι χαρά μου δίνεις!

-Θα φυσήξω να ‘ρθει ένα σύννεφο. Άμαξα θα γίνει για σένα ποντικέ, για να σε πάει στο όμορφο παλάτι του ήλιου.

Το σύννεφο δεν άργησε να έρθει και μια και δυο ο ποντικός βρέθηκε στη ράχη του να ταξιδεύει.

Το βράδυ ο ποντικός έφτασε στο παλάτι του ήλιου. Χτύπησε την πόρτα και στο άνοιγμά της το δυνατό φως του οικοδεσπότη τον τύφλωσε.

-Γεια σου, μικροσκοπικέ μου φίλε! είπε ο ήλιος. Πώς μπορώ να σου φανώ χρήσιμος;

-Να, ήλιε μου, εδώ και καιρό ψάχνω ένα σύζυγο αντάξιο της ομορφιάς της κόρης μου και άλλον πιο λαμπερό, πιο όμορφο και πιο δυνατό από σένα, δε βρήκα όσο κι αν παιδεύτηκα.

Μόλις άκουσε αυτά τα λόγια ο ήλιος τα ‘χασε και τοκίτρινο χρώμα του μετατράπηκε σε… πορτοκαλί!


Όμως γρήγορα συνήλθε και είπε στον ποντικό:

-Άμα είναι έτσι όπως τα λες, φέρε μου την κόρη σου να τη δω και τότε, αμέσως, θα κανονίσουμε την ημερομηνία του γάμου. Νομίζω ότι είναι η ώρα μου να παντρευτώ. Τόσα χρόνια γυρίζω μοναχός μου στον ατέλειωτο γαλάζιο ουρανό.

Ο ποντικός πέταξε απ’ τη χαρά του ακούγοντας τα λόγια του ήλιου. Πήδηξε βιαστικά σ’ ένα σύννεφο και κατέβηκε στη γη για να πει τα ευχάριστα νέα στη θυγατέρα του. Εκείνη τον άκουσε σκεφτική. Θεωρούσε αταίριαστο ένα τέτοιο γάμο. Παρ’ όλ’ αυτά, η επιμονή του πατέρα της την έκανε να πειστεί και να δεχτεί να συναντήσει τον ήλιο στο παλάτι του.

Τελικά ο γάμος έγινε και η τελετή ήταν πολύ λαμπερή, όπως θα ταίριαζε στους δυο συζύγους. Τα σύννεφα έγιναν σκαλιά για να ανεβεί η νύφη στον ουρανό, τα πουλιά κελαηδούσαν χαρούμενα και τα δέντρα πρόσφεραν τη σκιά τους, κάτω από την οποία στήθηκε τρικούβερτο γλέντι για τους καλεσμένους. Οι ποντικοί φούσκωναν από την περηφάνια τους. Μια ποντικίνα παντρεύεται με τον ήλιο! Όρθιοι στη σειρά κοιτούσαν χαμογελαστοί, με θαυμασμό το ζευγάρι.

Ο χρόνος κυλούσε, όμως η ποντικίνα δεν ήταν ευχαριστημένη από το γάμο της. Έτσι, ζήτησε από τον ήλιο να πάει να δει τον πατέρα της που της είχε λείψει πάρα πολύ. Ο ήλιος την άφησε και η ποντικίνα μ’ ένα σύννεφο κατέβηκε στη γη κι έτρεξε στο πατρικό της.

Ο πατέρας της την είδε λυπημένη μπροστά του και ξαφνιάστηκε πολύ.

-Τι συμβαίνει, κόρη μου; Τι θέλεις τέτοια ώρα εδώ και γιατί είσαι τόσο στενοχωρημένη; ρώτησε ο ποντικός.

-Να, πατέρα μου, απάντησε εκείνη, δεν τα πάμε πολύ καλά με τον ήλιο. Όλη μέρα λείπει από το σπίτι και εγώ μένω ατελείωτες ώρες μονάχη. Όταν επιστρέφει το βράδυ, εγώ ξυπνώ από τη λάμψη του, ενώ εκείνος κοιμάται του καλού καιρού ροχαλίζοντας. Επίσης, πατέρα, συνέχισε η ποντικίνα, συχνά τσακωνόμαστε και για το θέμα του φαγητού. Εγώ μόνο τυρί ξέρω να μαγειρεύω! Μα μόλις πλησιάζω το πιάτο κοντά στον άντρα μου, το τυρί λιώνει και η γκρίνια του είναι ανυπόφορη. Άσε που δεν μπορώ να αφήσω το σπίτι ασυγύριστο ούτε στιγμή! Βλέπει τα πάντα με το φως του και μου φωνάζει. Αχ, πατέρα, δεν αντέχω άλλο κοντά του!

Ο ποντικός που τόση ώρα άκουγε στενοχωρημένος πρότεινε στην κόρη του:

-Μπορείς να μείνεις για λίγο καιρό μαζί μου, μέχρι να δούμε τι θα γίνει.

Η ποντικίνα χάρηκε και ανακουφίστηκε από την πρόταση του πατέρα της. Έτσι, αποφάσισε να μείνει για λίγες μέρες κοντά του και να σκεφτεί τι θα γίνει με τον ήλιο.


Πέρασαν μερικές μέρες και η ποντικίνα φαινόταν να έχει ξεχάσει τα προβλήματά της. Η ζωή της είχε γίνει λίγο πιο χαρούμενη στο μικρό χωριό κάτω από τη γη.

Ένα μεσημέρι η ποντικίνα σιδέρωνε μπροστά στο παράθυρο του σπιτιού της. Ξαφνικά άκουσε ξέπνοα βογκητά να έρχονται από το δρόμο. Βγήκε έξω τρομαγμένη και αντίκρισε ένα τραυματισμένο ποντικό. Πλησίασε, τον βοήθησε να σηκωθεί και τον πήρε μέσα στο σπίτι για να του προσφέρει τις πρώτες βοήθειες. Του έδεσε προσεχτικά το πόδι και τον άφησε στο κρεβάτι της να ξεκουραστεί. Ώσπου εκείνος να ξυπνήσει, η ποντικίνα τού ετοίμασε τυρόσουπα για να τον περιποιηθεί.

Όταν ο ποντικός άνοιξε τα μάτια του, αντίκρισε την ποντικίνα να του χαμογελά.

-Πού βρίσκομαι; Ποια είσαι εσύ και τι συνέβη; ρώτησε ο ποντικός.

-Μη φοβάσαι, τον καθησύχασε η ποντικίνα. Σε βρήκα στο δρόμο έξω χτυπημένο και σ’ έφερα εδώ για να σε φροντίσω.

Ο ποντικός καθώς κοίταζε στην ποντικίνα διέκρινε μια λάμψη στα μάτια της και μια καλοσύνη. Της εξήγησε πως μια αγριόγατα ήταν η αιτία του τραυματισμού του και την ευχαρίστησε για τη βοήθεια που του πρόσφερε αλλά και για τη φιλοξενία.

Σε λίγη ώρα ο ποντικός ένιωθε πολύ καλύτερα και η κουβέντα τους με την ποντικίνα συνεχίστηκε για αρκετή ώρα. Σαν έμαθε για το γάμο της με τον ήλιο και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε λυπήθηκε και θύμωσε ταυτόχρονα.

Το βραδάκι ο γερο-ποντικός επέστρεψε στο σπίτι και η θυγατέρα του του εξήγησε πώς βρέθηκε εκεί ο τραυματισμένος νεαρός. Η κουβέντα ανάμεσα στα ποντικάκια μας συνεχίστηκε και ο γερο-ποντικός διαπίστωνε, όσο περνούσε η ώρα και πιο πολύ , ότι η παρέα του νεαρού ποντικού ευχαριστούσε ιδιαίτερα τη θυγατέρα του.

Η ώρα είχε περάσει αρκετά και ο γερο-ποντικός με την κόρη του άφησαν τον τραυματία να ξεκουραστεί. Εκεί, στο διπλανό δωμάτιο, ο πατέρας είπε στην κόρη του:

-Μπράβο, κόρη μου! σήμερα βοήθησες κάποιον που είχε πραγματικά ανάγκη.

-Το ξέρω, πατέρα, έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου, απάντησε ντροπαλά η ποντικίνα.

-Από την κουβέντα μαζί του κατάλαβα ότι πρόκειται για ένα σωστό και αντρειωμένο ποντικό. Παρατήρησα μάλιστα, συνέχισε ο ποντικός, ότι σου κάνει καλό η παρέα του.

Τα μάγουλα της ποντικίνας κοκκίνισαν σαν τριαντάφυλλα, αλλά δε μίλησε.

Πέρασαν μερικές μέρες και ο τραυματισμένος ποντικός έγινε εντελώς καλά. Έφτασε όμως κι η ώρα που η ποντικίνα έπρεπε να γυρίσει στον ήλιο. Ετοίμαζε τα πράγματά της λυπημένη, ώσπου ο ποντικός χτύπησε την πόρτα του δωματίου της και μπήκε μέσα.

-Βλέπω τη θλίψη στα μάτια σου και καταλαβαίνω ότι δε θες να επιστρέψεις στο παλάτι του ήλιου. Άσε με να έρθω μαζί σου και σου υπόσχομαι ότι όλα θα διορθωθούν!

Η ποντικίνα δέχτηκε και το επόμενο βράδυ τα δυο νεαρά ποντίκια ξεκίνησαν για το παλάτι του ήλιου. Όταν έφτασαν, βρήκαν τον ήλιο να κοιμάται. Τον ξύπνησαν και τότε ο ποντικός πήρε το λόγο και εξήγησε στον ήλιο πώς βρέθηκαν εκεί και ότι η ποντικίνα θα ζούσε καλύτερα εάν παντρευόταν κάποιον όμοιό της.

Ο ήλιος άκουγε σκεφτικός. Προς έκπληξη των δύο νεαρών ποντικιών δεν διαφώνησε μαζί τους. Ήθελε κι εκείνος να ζήσει ελεύθερος και να γυρνά αδιάκοπα στο γαλανό ουρανό. Ο ποντικός αγκάλιασε την ποντικίνα και κατέβηκαν στη μικρή τους πολιτεία κάτω απ’ τη γη καταχαρούμενοι.

Ο γερο-ποντικός περίμενε όλο αγωνία στο σπίτι, ελπίζοντας ν’ ακούσει ευχάριστα νέα από τη θυγατέρα του. Μόλις τα δυο παιδιά μπήκαν μέσα ο πατέρας άρχισε τις ερωτήσεις:

-Τι σου είπε ο ήλιος, κόρη μου; Συμφώνησε να σ’ αφήσει να ζήσεις με κάποιον που σου ταιριάζει καλύτερα;

-Ναι, πατέρα. Του μιλήσαμε και συμφώνησε μαζί μας. Δεν έφερε καμία αντίρρηση.

Ένας αναστεναγμός ανακούφισης έφυγε από το στήθος του γερο-ποντικού. Χάρηκε πολύ, γιατί, αν ο ήλιος διαφωνούσε στην πρόταση που του έκαναν τα δυο παιδιά, τους περίμεναν όλους πολλά μπλεξίματα...

Τελικά, ο γάμος των δυο νεαρών ποντικιών δεν άργησε να γίνει. Μάλιστα ήταν πιο λαμπρός από τον προηγούμενο γάμο της ποντικίνας με τον ήλιο και η νύφη ήταν πραγματικά ευτυχισμένη στο πλευρό του αγαπημένου της. Όλοι οι συγγενείς του ζευγαριού ήταν μαζεμένοι εκεί. Γλεντούσαν και καμάρωναν χαρούμενοι και ικανοποιημένοι. Το γλέντι μάλιστα κράτησε τρεις μέρες και τρεις νύχτες και όλοι εύχονταν στο ζευγάρι να ζήσει ευτυχισμένο μέχρι τα βαθιά γεράματα.

Οι ευχές έπιασαν! Κι έτσι… έζησαν αυτοί καλά και εμείς… καλύτερα!

19.2.07

Προσοχή, γίνονται διώξεις!


Αν τα ίχνη του οδηγούσαν προς την αντίθετη κατεύθυνση δε θα υπήρχε κανένα, μα κανένα, πρόβλημα. Δυστυχώς όμως τα βήματά του οδηγούσαν προς τα εκεί...



Κουράγιο, Ιωάννη! Νομίζω πως σύντομα θα βρεθώ στο διπλανό κελί...

Καλή Σαρακοστή! ;)

16.2.07

Η πρό(σ)κληση βλέπετε...


Για ό,τι διαβάσετε παρακάτω ΔΕΝ ευθύνομαι εγώ! Αυτό ο... χιονισμένος κύριος, ο kyriaz, φταίει που με συμπεριέλαβε στην πυραμίδα των bloggers! Τι είναι αυτή η πυραμίδα; Από το blog του... κακού αυτού κυρίου λοιπόν, πληροφορήθηκα ότι κάθε παίχτης αυτού του παιχνιδιού λέει πέντε πράγματα για τον εαυτό του και στο τέλος της... έκθεσής του συμπαρασύρει στο... ρεζίλεμα άλλους πέντε ανθρώπους που... μέχρι τότε ήταν φίλοι του! Οι οδηγίες του παιχνιδιού δεν αναφέρουν αν οι πέντε επόμενοι που υποδεικνύεις για παίχτες και οι οποίοι πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμά σου, εξακολουθούν να σου μιλάνε ή όχι... Στόχος του παιχνιδιού είναι να... διαλυθεί η μπλογκόσφαιρα και κανείς να μη μιλάει κανενός!

Όμως, για να μη με πει "σπασικλάκι" ο... χιονισμένος αυτός κύριος, ας εκτεθώ, που λέει και το τραγούδι!

Λοιπόν...

1) Σήμερα στο σχολείο είχαμε πάρτι μασκέ για τα παιδιά. Ένας μπαμπάς από το σύλλογο γονέων ανακοίνωσε κάποια στιγμή ότι θα ακολουθούσε διαγωνισμός χορού. Διαγωνιζόμενοι θα ήταν οι... δάσκαλοι και οι δασκάλες! Ήθελα να ανοίξει η γη και να καταπιεί... τον εν λόγω μπαμπά, αλλά τελικά βγήκα απ' την κρυψώνα μου και ενέδωσα στις πιέσεις των μαθητών μου λαμβάνοντας μέρος στο διαγωνισμό. Μπάλο, καλαματιανό και χασαποσέρβικο... Ούτε ένα πεντοζάλη βρε αδερφέ! Περιττό να σας πω ότι τα... καμάρια μου ψήφισαν τη δασκάλα της ΣΤ'...

2) Μου τη δίνουν οι απόκριες! (με ανάλογο στρουμφοΰφος!)

3) Δεν ξέρω να φτιάχνω καλό ελληνικό καφέ!

4) Τα τελευταία τριάμισι χρόνια συζώ με τον έρωτα της ζωής μου, τον Πάνο! Είναι ένας φοβερός υπολογιστής lexus. Γνωριστήκαμε τυχαία σε ένα κομπιουτεράδικο. Η σχέση μας έχει δοκιμαστεί αρκετά μετά από κάμποσα φορμάτ. Όταν τον αποχωρίζομαι παθαίνω σύνδρομα στέρησης, ενώ πριν φύγω για διακοπές του σκάω φιλί στην οθόνη. Τελευταία όμως τον... απατώ με έναν άλλο φοβερό και τρομερό τυπά, το Μάριο. Ο Μάριο είναι ένα θαλασσί ΚΙΑ RIO με το οποίο έχουμε σχέση πάθους περίπου ένα χρόνο τώρα. Και πώς να του αντισταθώ όταν με... κυκλοφορεί αδιαμαρτύρητα σε όλη την Κέρκυρα; "Θάλασσα θέλει το κορίτσι; Θάλασσα θα το πάω! Καφεδάκι θέλει το μικρό μου; Για καφεδάκι θα το πάω!" και άλλα παρόμοια γλυκουλοχατιράκια. Καλός ο Πανούλης, αλλά είναι πολύ... σπιτόγατος. Αντίθετα ο Μάριο είναι... έξω καρδιά! Είμαι σε φοβερό δίλημμα...

5) Λατρεύω να βλέπω χαμογελαστά πρόσωπα και έξυπνα μάτια...


Και τώρα πρέπει να... βασανίσω πέντε άλλους ανυποψίαστους ανθρώπους. Χμ... Ας είναι! Όποιος αγαπάει... παιδεύει (Ας ησυχάσω λίγο τη συνείδησή μου...). Θα βασανίσω:

11.2.07

δοκιμή

Έπαιξα με τα κουμπάκια του μπλογκ κι εγώ και τα έκανα ολίγον... μπάχαλο! Να 'ναι καλά ο Μάρκος που με βοήθησε να ξανασυνδεθώ, το... μικρό ανόητο! Τα ονόματα των μπλογκόφιλών μου γράφτηκαν στα... ταϊλανδέζικα! Πολλά άβαταρς τώρα δε φαίνονται -ελπίζω όμως να φανούν στα επόμενα σχόλια- ενώ πολλά ελληνικά παρωνύμια εξακολουθούν να εμφανίζονται με... ταϊλανδέζικους χαρακτήρες στα σχόλια. Ουφφφφ! Τα μπέρδεψα πάλι. Και ποιος ακούει τώρα τον Τειρεσία! Και μου το 'χε πει! "Μην τολμήσεις και αλλάξεις μπλογκοχωριό, οι χρησμοί είναι δυσοίωνοι!"

Αυτά παθαίνει κανείς όταν δεν υπακούει στους Χρησμούς του Μαντείου! Έλεος, Μάντη! Τι θυσία απαιτείται να κάνω για να εξιλεωθώ;

7.2.07

Παίζοντας με το... Ανθολόγιο

«Πότε θα ανεβάσεις κάνα ποστάκι;» και «Γιατί δε γράφεις κάτι νέο;» ήταν οι πιο συνηθισμένες ερωτήσεις του τελευταίου καιρού από τους μπλογκόφιλούς μου. Και άντε να τους εξηγήσεις ότι «έχει πέσει ο… γενικός» και δεν μπορείς να τον επαναφέρεις! Τελικά δεν είναι δύσκολη υπόθεση! Αρκεί να κάνεις μάθημα, για παράδειγμα, σε παιδιά Δ’ Δημοτικού! Το ανθολόγιο έχει ωραιότατα αποσπάσματα από διάφορα είδη κειμένων που όμως ποτέ δεν είναι αρκετά… Πάντα τελειώνουν στο καλύτερο. Και επειδή οι συγγραφείς του το ξέρουν αυτό, μία από τις δραστηριότητες που συνοδεύουν πλέον τα κείμενα είναι να δώσεις ένα δικό σου τέλος στην ιστορία ή να πεις τι θα συνέβαινε αν… Ρονταρικά πράγματα δηλαδή!

Σήμερα, λοιπόν, ήταν μια από τις μέρες του… Ανθολόγιου! Να με συμπαθάνε τα βιβλία του δασκάλου και οι λοιπές οδηγίες, αλλά κείμενα από το Ανθολόγιο θα διαλέγω ανάλογα με τα γούστα μου και τα γούστα των παιδιών μου και όχι βάσει κάποιου… προγράμματος! Με άλλα λόγια… κουμάντο στην τάξη μου θα κάνω εγώ! Η μάλλον… κουμάντο στην τάξη μας, θα κάνουμε εμείς! Επέλεξα, λοιπόν, ένα λαϊκό παραμύθι με τίτλο: «Ο ποντικός και η θυγατέρα του» (Ανθολόγιο Λογοτεχνικών Κειμένων Γ’ και Δ’ Δημοτικού, σελ 50). Η μεγαλομανία ενός πατέρα ποντικού τον κάνει να αναζητά τον τέλειο γαμπρό για την κόρη του. Δε θέλει όμως να τη δώσει σε ποντικό. Έτσι, σκέφτεται πρώτα τον Ήλιο για σύζυγο της θυγατέρας του, μετά τα σύννεφα, έπειτα το βοριά και τέλος έναν πύργο μεγάλο και επιβλητικό. Τελικά, ο ένας μετά τον άλλο οι υποψήφιοι γαμπροί αρνούνται να παντρευτούν την ποντικίνα και ο πατέρας αποφασίζει να τη δώσει σε έναν αντρειωμένο και όμορφο ποντικό.

Δραστηριότητα; «Ας φανταστούμε ότι η ποντικίνα δεν παντρεύεται τελικά τον ποντικό, αλλά με τον ήλιο, ή τα σύννεφα, ή το βοριά, ή τον πύργο. Γράφουμε την ιστορία τους.» Τα καμάρια μου διάλεξαν να γράψουν από κοινού και να εικονογραφήσουν την ιστορία του γάμου της ποντικίνας με τον Ήλιο. Εγώ από τη μεριά μου, διάλεξα να γράψω την ιστορία του γάμου της ποντικίνας με… χμ… με ποιον να την παντρέψω και ποιος θέλει να ‘ναι ο κουμπάρος;;; χεχεχε!