webzobbie's attack

Της πέτρας της υπομονή βάλε στο νου θεμέλιο κι ό,τι θα πεις με το θυμό, πες το, καλλιά, με γέλιο!

24.3.10

Είσαι μεγάλη

Κούνελος ή μάλλον... κουνέλα με αβγό κόκκινο. Λέω να της φτιάξω και παρέα.

Το 'πα και το 'κανα. Της έφτιαξα παρέα και την έβαλα στην πόρτα.

Στον απέναντι τοίχο πασχαλίτσα με πασχαλινά αβγά. Στο ένα μόλις φυτεύτηκε μια... μπάμια.



Και έξω, στη σκάλα, γίνεται ο χαμός! Δύο χαρούμενοι κλόουν βγήκαν στο ανοιξιάτικο τοπίο να μαζέψουν λουλούδια. Δίπλα υπάρχουν δεντράκια, ενώ στον αέρα πετούν πασχαλίτσες! Ο... τσολιάς δίπλα είναι λόγω της ημέρας.


Στο σχολείο με είδε ένας πιτσιρίκι να ζωγραφίζω τον μπαρμπα-Γιώργο και το... σφύριξε στα άλλα: "Η κυρία ζωγραφίζειειειειειειειειειειειει". Έρχεται ένα άλλο κοντά:
-Τι κάνεις εδώ;
-Ζωγραφίζω! Μόνο εσείς θα ζωγραφίζετε; Εγώ να μη ζωγραφίσω λίγο;
-Ναι...
-Παιδάκι δεν είμαι κι εγώ;
-Όχι. Είσαι μεγάλη.

%^%$^@$%*(%^##@$

21.3.10

Αβγο...mania


Την ιδέα έριξε η "Κάλλια... Wonderful" η οποία φτιάχνει υπέροχα πράγματα και τώρα τελευταία χαίρομαι ιδιαίτερα γιατί φοράω μερικά από τα κοσμήματά της! Πάντα έχει ωραίες ιδέες η Κάλλια, αλλά αυτή με ενθουσίασε ειλικρινά! Και όχι μόνον εμένα απ' ό,τι παρατήρησα. Αντί να βάψουμε αβγά, είπε, γιατί δε φυτεύουμε μέσα σ' αυτά ένα ζαρζαβατικούλι; Κι επειδή φέτος το διάβασμα είναι περιορισμένο -ευτυχώς! είχα πήξει 5 χρόνια- ο χρόνος όλος καταλαμβάνεται από τέτοιες δημιουργικές τρέλες! Και πόσο τις απολαμβάνω, δε λέγεται!

Τις πρώτες μου αβγογλάστρες σας τις έδειξα σε προηγούμενο ποστ. Είχα μάλιστα παπιεδώσει και τις θήκες τους. Η μαμά είδε τα βαμμένα τσόφλια, ενθουσιάστηκε με την ιδέα και πολύ σύντομα μου έστειλε μια... παλέτα χάρτινη με δέκα φυτουλάκια σε αβγά! Και τότε άρχισε το δράμα μου. Τα αβγά κάπου έπρεπε ν' ακουμπούν για να τα βάψω και η κατάσταση δυσκόλευε και τα νεύρα μου τεντώνονταν. Τότε εμφανίστηκαν και οι πρώτες αναποδιές...


Σιγά σιγά όμως βρήκαμε ρυθμούς και η παλέτα άρχισε να παίρνει χρώμα...


Το τηλεφώνημα από τη μικρή (ανόητη) αδερφή με τη σχετική γκρίνια "με παραμελείς!" με βρήκε βουτηγμένη στα ακρυλικά, στην κυριολεξία! Κι ενώ κατέβαζα τα σχετικά καντήλια... η μικρή μ' έκλεισε για να φτιάξει κέικ. "Τώρα σου 'ρθε;;;", τη ρωτώ. "Αυτή τη συνταγή ξέρω που να χρειάζεται 5 ολόκληρα αβγά! Και φεύγω και για το ανθοπωλείο, να πάρω φυτούλια!"... ... Μάλλον της άρεσε η ιδέα. Κι επειδή "το 'χει", γενικότερα, σαφώς περισσότερο από 'μένα... ορίστε:

Όχι, δεν πρόκειται για την τεχνική της χαρτοπετσέτας. ;) Είναι όλα βαμμένα στο χέρι. Άλλη φορά θα γίνει ειδικό αφιέρωμα στο μικρό ανόητο σκουλήκι μου! Θα σας δείξω και τους τοίχους που έβαψε στο παιδικό δωμάτιο της βαστιστήρας της. Και τις χειροποίητες προσκλήσεις που έκανε για τη βάφτιση. Και τις λαμπάδες που φτιάχνουμε κάθε Πάσχα. Είναι ταλεντάκι, το άτιμο. :) Μου φαίνεται θα της φτιάξω κι εκείνης ένα καλαθάκι...

:)

16.3.10

Μελάνι πάλι




Κεράκια γι' απόψε. Πολλά και πολύχρωμα. Με διαφορετικές μυρωδιές να μπερδεύονται στο χώρο. Μ' αρέσουν οι φλόγες των κεριών. Το απαλό τους φως ζεσταίνει τα πάντα γύρω. Και εντός! Παρατηρώ τα άσπρα να αγκαλιάζουν το πράσινο προστατευτικά και να αναδύουν άρωμα μήλου, διακριτικά μπροστά μου. Το μεγάλο ροζ καίει ανήσυχα και σκορπά μυρωδιά ρόδων, ενώ το λευκό με τα χρυσαφιά στολίδια καίει ήρεμο και σίγουρο. Άραγε για 'κείνο...; Για μένα...; Ποιος ξέρει.

Δύο κόκκινες καρδούλες φωτίζουν το δωμάτιό μου δίπλα απ' το κρεβάτι μου. Δύο... Μικρές κι αδύναμες. Λιγότερες από μία σωστή. Καίγονται για να με ζεσταίνουν και να μου φωτίσουν τη νύχτα.

Το μεγάλο κόκκινο κερί με το αστέρι, που έμεινε να θυμίζει περασμένες χαρές, καίει σταθερό πάνω στο καινούριο μου γραφείο. Αυτό που θα φιλοξενήσει τα χαρτιά και τα μολύβια μου όταν το υπάρχον δωμάτιο γραφείο χρησιμοποιηθεί με την ιδιότητά του την αρχική: ως δωμάτιο παιδικό. Εκεί, στο νέο μου γραφείο, το άδειο, είναι η θέση του μεγάλου κόκκινου κεριού με τη σταθερή φλόγα.

Αντίθετα, τα ροζ κεριά της κρεβατοκάμαρας είναι όλα ανήσυχα και ζωηρά. Καίνε γρήγορα, ανυπόμονα, σχεδόν χορευτικά. Μόνο εκείνο το βαρύ φούξια δεν ανάβει σχεδόν ποτέ. Εκείνο είναι για χαλαρωτικές στιγμές και αρώματα όμορφα. "Άσε τις ρομαντικές ατμόσφαιρες, Νέρωνα!"...

Κι όμως τα κεριά είναι η αδυναμία μου. Καίγονται προσφέροντας τον εαυτό τους θυσία στο βωμό της σκοτεινής μοναξιάς. Ταΐζουν λίγο λίγο με το σώμα τους το σκοτάδι και τη σιωπή και σχηματίζουν ρυάκια δακρύων που κυλούν απαλά αφήνοντας τα σημάδια τους.

Δεν ξέρω ποια ανάγκη με δένει με το μελάνι, πάντως τυφλά υπακούω...


Βιντεάκιον δοκιμή



Βιντεάκι με το movie maker πρότεινε η dreamteam. Ε, να μην το δοκιμάσω; Αν και κάπου έχω καταχωνιασμένο κι ένα άλλο προγραμματάκι που φτιάχνει βιντεάκια εξαιρετικά. Κάποτε μάζεψα τις φωτογραφίες των διακοπών στη Ρόδο και τις έκανα υπέροχα βίντεο για να θυμάμαι και να γελάω. Ούτε αυτά ξέρω τι έχω κάνει... Μου φαίνεται πως αρχίζω να ξεχνώ. Είμαι σοβαρά(-ή), γιατρέ;

Φωτογραφίες δικές μου, από τα παπιεδάκια μου, και για μουσική επένδυση η εισαγωγή του "Αχ και να 'μουν αχινός" από το CD "Λάχανα και Χάχανα".

14.3.10

Νέο μέλος στην παπιεδοοικογένεια!





Η παπιεδοοικογένειά μου μεγάλωσε κατά ένα μέλος! Κοριτσάκι κι αυτό. Καστανό, με μακρί μαλλί και πράσινα μάτια. Αυτό το μελάκι φοράει κοντομάνικο κόκκινο μπλουζάκι "χαμόγελο" και πράσινο φόρεμα με τιράντες! Κι επειδή θα πάει επίσκεψη στη μαμά μου, πήρε κι ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα στο χέρι, έτσι, για να δείξει τι διαγωγή έχει πάρει από μένα. ;)

Μαζί με το (αβάφτιστο) κοριτσάκι μου, παπιέδωσα και δύο αυτοσχέδιες αβγοθήκες. Έκοψα θήκες από μπισκότα, τις έντυσα με εφημερίδα κι, όταν στέγνωσε η κόλλα, έβαψα με ζωηρά χρώματα. Πάνω τους θα βολευτούν οι δυο μικροσκοπικές αβγο...γλάστρες μου! Η μία εστάλη ήδη στον μπαμπά για να φυτέψει μέσα μαϊντανό. Η άλλη δεν ξέρω ακόμα τι θα φιλοξενήσει. Προσανατολίζομαι όμως σε δυόσμο.

Σκέφτομαι να φτιάξω και παπιεδοαβγουλάκια Πασχαλινά! Με μπαλόνια. Για να δούμε... θα προλάβω;

9.3.10

Νέα βήματα

Δυόμισι κιλά πλασματάκι! Είκοσι οχτώ ημερών! Όμορφο, γλυκό και τόσο ήσυχο στην αγκαλιά μου. Αυτό το μικροσκοπικό πατουσάκι κρυβόταν μέσα στο θαλασσί φορμάκι. Πόσο μεγάλο μπορεί να είναι ένα φορμάκι για νεογέννητα; Καθρεφτίζομαι μέσα στα ματάκια σου. Σου χαμογελώ, σε γαργαλάω, σε λέω "βατ(ρ)αχάκι" και αμέσως το μαζεύω: Καλύτερα... γατί! Νιαουρίζεις κιόλας! Το μετανιώνω: Άντρας ολόκληρος! Ε, καλά, βατραχάκι. Θα μπορούσα να 'μαι μαμά σου. Είμαι όμως η θεία σου και είσαι από τα πιο μικρούλικα ανθρωπάκια που 'χω κρατήσει στα χέρια μου. Φάνηκε να βολεύεσαι στην αγκαλιά μου γιατί... ησύχασες εύκολα. Ο μπαμπάς σου μου ευχήθηκε γρήγορα να σου κάνω ξαδερφάκι. Η μαμά σου μου 'πε ότι θα σε μάθει να με φωνάζεις "θειά" κι εγώ τσαντίστηκα και την απείλησα: "Μην τολμήσεις να με πεις 'θεία' μπροστά στο παιδί!"... Στεφανάκο, θέλω να σε δω να μεγαλώνεις γρήγορα και αυτό το αδύναμο πατούσι να δυναμώνει και να κάνει τα πρώτα του βήματα. Ενίοτε και να... χώνει κλοτσιές, δε 'ν' κακό... Και, πού 'σαι, ό,τι δε θες να λες στη μάνα σου, εδώ είναι η... marilia.
Πόσο γρήγορα "χτυπάει" ο έρωτας, όταν αντικρίζεις τέτοια πλασματάκια;