webzobbie's attack

Της πέτρας της υπομονή βάλε στο νου θεμέλιο κι ό,τι θα πεις με το θυμό, πες το, καλλιά, με γέλιο!

29.5.11

Απρόσμενος επισκέπτης

Όντυ, Παπαγκένο μου, ποιος είναι αυτός ο ατρόμητος, μικρούλης ψυχουλάκης που μας έχει επισκεφτεί από το πρωί; Πρώτα πήγε στην αδερφή μου και, μόλις άνοιξα παντζούρια, ήρθε και σε μένα. Τι θέλει; Ήρθε για να μας προσέχει ή για να τον προσέχουμε; Θα πάρω το βιβλίο μου και θα διαβάσω στον καναπέ, έτσι, για παρέα και για να τα... λέμε με τον επισκέπτη μου. Όσοι πιστοί...






Γλυκουλοπλασματάκι!...

25.5.11

Γεροντοκορισμοί ΙΙ


-Γιατί ξενυχτάς;
-Πάλι εσύ μπροστά μου;
-Δεν απαντάς.
-Αναφορά θα σου δώσω;
-Πολύ εύθικτη δε μου 'χεις γίνει τελευταία;
-Και πολύ κουρασμένη επίσης, αλλά δε βλέπω να το υπολογίζεις.
-Τι αποφεύγεις;
-Λύσσα κακιά! Θα μ' αφήσεις ήσυχη;
-Όχι!
-Ρε, κακός μπελάς που με βρήκε!
-Εμ, έτσι είν' αυτά. Άμα δεν προσέχεις, βάζεις στο κεφαλάκι σου μπελάδες!
-Όπα και ειρωνείες, το σταγονάκι!
-Γιατί; Μια χαρά σου γεμίζω το μάτι!
-Θα το βουλώσεις, επιτέλους;
-Μόνο όταν σου απαντήσεις ειλικρινά: γιατί παιδεύεσαι έτσι; Γιατί πονάς τα χέρια σου, γιατί τσακίζεις τον αυχένα σου, σε τι έφταιξε το στομάχι σου, γιατί σε τυραννάς;
-Έχω εργασία να παραδώσω!
-Ναι, κι αν δεν... τι; Έχασε η Βενετιά βελόνη!
-...
-Ωραία, σώπασες! Να το πρώτο βήμα!
-Θες κι επόμενο;
-Για τόλμα, αν μπορείς!
-Πρόσεξε! Το επόμενο θα 'ναι κλοτσιά!
-Για επιχείρησέ το να δούμε ποιος θα πονέσει!
-Δε βγάζω άκρη με σένα!
-ΕΓΩ δε βγάζω άκρη με σένα! Βαρέθηκα να σου μιλώ! Εγώ τα λέω, εγώ τ' ακούω! Πότε θα βάλεις μυαλό;
-Χρειάζεται;
-Δεν σε νοιάζεσαι!
-Κι εσένα τι σε κόφτει;
-Με κόφτει και με καίει, ανόητη! Αλλά επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να το καταλάβεις, θα μείνω εδώ να σου θυμίζω ότι ΔΕΝ με άκουσες και ΔΕΝ σε πρόσεξες. Κι όταν αποφασίσεις να κουβεντιάσουμε ήρεμα και ειλικρινά, ξέρεις πού θα με βρεις.
-Άντε στην ευχή του Θεού τώρα!
-Δε φεύγω έτσι εύκολα. Θα ξαπλώσω στα βλέφαρά σου μέχρι το πρωί και, τότε, τα ξαναλέμε.
-Κάνε ό,τι γουστάρεις!
-Ναι, απ' την πολλή "σκληράδα" σου έχουμε φτάσει ως εδώ. Άντε, καληνύχτα!

18.5.11

Αποφόρτιση




Εκνευρισμός αρκετός τις τελευταίες μέρες. Και τώρα βγαίνει μια κούραση που τραβά πίσω της μια νύστα λυτρωτική. Μόνος ήχος που μπορώ ν' αντέξω απόψε αυτός των πλήκτρων και εκείνος της βροχής που φλυαρεί στα παντζούρια. Αγαπημένα διάφανα σταγονάκια! Όσο κι αν σας θυμώνω, πάντα σας αγαπώ. Κρατώ για νανούρισμα την ακατάπαυστη φλυαρία σας και αφήνομαι στη μοναξιά του ύπνου.

Ο νους τραβάει την πόρτα των ματιών να κλείσει πίσω του και ξεκινά το ταξίδι του σε ό,τι αγάπησε, σε ό,τι πόθησε, σε ό,τι φοβήθηκε, σε ό,τι περιμένει. Λίγο πριν την έναρξη του ταξιδιού προλαβαίνω να χαϊδέψω τη γρατζουνιά μου ανησυχώντας μήπως επουλωθεί πριν προλάβω να κατανοήσω την αιτία που την προκάλεσε. "Αυστηρή που 'σαι!" συνηθίζεις να λες στον εαυτό σου. Αμείλικτη πάντα, σαν δικαστής ασυνείδητου οδηγού που εμπλέκεται σε ατύχημα. Ποτέ δεν ακούς: "Κι εσένα ποιος σου 'πε να οδηγείς χωρίς κράνος;". Οι δικαιολογίες, τι κρίμα, δεν έχουν πια έδαφος να σταθούν...



*Σ' αυτό προσπάθησα να εκτονωθώ σήμερα, αλλά, δυστυχώς, δε με ήθελε! Και σταμάτησε και η βροχή, γμτ!
** Και στον όλο μου καημό, είπα να χρησιμοποιήσω και πέντε λέξεις που 'χα σημειώσει χωρίς να θυμάμαι πότε και γιατί... ;)


15.5.11

Γεροντοκορισμοί...


-Γιατί, σε κάθε δυσκολία, καταφεύγεις πάντα στην αγκαλιά του ζεστού νερού;
-Κι εσένα τι σε νοιάζει;
-Χμ! Ξέρω γιατί!
-Ξεράδια ξέρεις!
-Αναζητάς ασφάλεια και ζεστασιά! Και επειδή από αγκαλιές... ξεμείναμε...
-Ε, σταμάτα να με πρήζεις και να με θυμώνεις περισσότερο! Αρκετά ζορίζομαι!
-Με ποιον τα 'χεις πάλι;
-Να μη σε νοιάζει!
-Ξέρω! Πάλι σε τσάντισες! Έτσι δεν είναι;
-Ρε, γαμώ την καταδίκη μου με σένα! Ποιος σου μίλησε; Ποιος σε κάλεσε και ποιος σε όρισε ψυχαναλυτή μου;
-ΕΣΥ!
-ΕΓΩ;
-Φυσικά!
-Είπα εγώ σ' ένα γυάλινο, ηλίθιο σταγονάκι να 'ρθει, να μπαστακωθεί εδώ και να μου βγάζει γλώσσα; Είπα εγώ να με αναστατώσεις και να μου ανεβάσεις πυρετό; Είπα εγώ να αρχίσεις τα: "Με ποιον τα 'χεις;" και τα: "Ξέρω τι και πώς!"; Σου μίλησα εγώ ποτέ;
-Όχι, δε μου μίλησες εσύ, γιατί, απλά, είναι ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΥΘΥΝΗ ΝΑ ΣΟΥ ΜΙΛΑΩ! Είναι δική μου ευθύνη να σου λέω ό,τι φοβάσαι ν' ακούσεις, ξεκάθαρα, άμεσα και διαυγέστατα! Εξάλλου, κάπου, μόλις σήμερα, διάβασες πως "τα δάκρυα είναι η ευγενής γλώσσα των ματιών". Γι' αυτό τώρα... σκάσε και άκου με.

10.5.11

Καλή η πρόοδος;

Μετά από τόσες κούπες -άλλη με φατσούλα χαμογελαστή, άλλη με ελεφαντάκι, άλλη με τον Ντρούπι- είπαμε να περάσουμε και σε κάτι διαφορετικό. Ε, όχι και πολύ διαφορετικό... Ας πούμε όμως ότι προηγείται της κούπας, κατά κάποιον τρόπο...

Κι έτσι όπως τα κοιτάζω, βρε παιδί μου, γιατί μου 'ρχονται συγκεκριμένα πρόσωπα στο νου;

Ας πούμε αυτό...

ή έστω... αυτό...


...δε σας φέρνει στο νου τη γνωστή πασχαλίτσα; Εντάξει, είναι σίγουρα πιο όμορφη απ' αυτό το... μαμούνι που 'χω κάνει στο μπουκάλι -άτιμο, να το σπάσω κόντεψα μέχρι να το φτιάξω τόσο... τόσο... ε... έτσι, τέλος πάντων!- αλλά όταν βλέπουμε πασχάλω, το Νατασσάκι μάς έρχεται στο νου, πάει και τελείωσε! Ας της το χαρίσω λοιπόν. :)


Το επόμενο φύλλο στο μπλοκ μου φιλοξενεί αυτό...


Και πώς μου φέρνει τώρα εμένα στο μυαλό τη γνωστή Μαγισσούλα, δεν ξέρω! Ή μάλλον ξέρω! Τόσα δέντρα γύρω γύρω, τόση κούραση να τα ξεχορταριάσει όλα, ε, μια... λεμοναδίτσα να μην τη δροσίσει; Μαγισσούλα, δε θέλω σχόλια, κανάτα είν' αυτό που βλέπεις και μέχρι να φτάσουμε να τη δεις, έχω τραγουδήσει άπειρες φορές το "λεμονάκι μυρωδάτο"! Δικιά σου. :)


Γυρνώντας σελίδα στο μπλοκ βλέπει κανείς αυτό...


Και μιας και ο Κολλητός απ' το Νηπιαγωγείο είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους που γνωρίζω που δεν πίνουν καφέ, ε, θαρρώ πως είναι ό,τι πρέπει για το τσάι του. Απ' την άλλη, πρέπει να τον καλοπιάσω, μπας και παραχωρήσει e-συνέντευξη στα παιδάκια μου. Ιπτάμενε, στην υγειά σας! ;)

Ελπίζω σύντομα να αρχίσουμε να ζωγραφίζουμε νεραϊδούλες, κροκοδειλάκια, μαγισσούλες και τα λοιπά, γιατί απ' την πολλή κούπα και την πολλή κανάτα, θα λαλήσω! :)

4.5.11

Πώς αλλάζουν τα πράγματα...

Μετά από την πρώτη επαφή μου με τον Κρισναμούρτι, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην ξανασχοληθώ με τον... τύπο. Δεν ήθελα να διαβάσω τίποτα σχετικό. Δήλωνα μάλιστα πως δεν μπορώ να διαβάζω, και φυσικά ούτε να κατανοήσω, βαρύγδουπες εκφράσεις σε προτάσεις τεράστιες χωρίς τελείες! Και τότε ήταν, μάλλον, η στιγμή που το σύμπαν αποφάσισε να με εκδικηθεί για την απόλυτη στάση μου.

Εκείνος που επωμίστηκε το βάρος της διαδικασίας προκειμένου να αλλάξω γνώμη, ήταν ένας αγαπημένος άνθρωπος, χρόοοοοονια φίλος, κάτι σαν να λέμε... "κολλητός απ' το νηπιαγωγείο"! Φυσικά δεν είχα ιδέα για τη σχέση του με τον Κρισναμούρτι! Ευτυχώς για μένα! :) Το ανακάλυψα κατά την... επανασύνδεση μαζί του, μιας και για πολλά πολλά χρόνια τον είχα χάσει και, φυσικά, τρόπο να επικοινωνήσω μαζί του δεν είχα. Θεώρησα, λοιπόν, την αγάπη του αυτή για τον Κ. απλό "κουσούρι" και δεν κόλλησα εκεί. Ευτυχώς για μένα!

Πέρασε πολύς καιρός ώσπου ήρθε η στιγμή να τον συναντήσω αυτό τον "κολλητό απ' το νηπιαγωγείο" και από κοντά. Δεν ήξερα όμως ότι πήγαινα στο... στόμα του λύκου! Και, φυσικά, δεν περίμενα να συμβεί αυτό που συνέβη! Συναντηθήκαμε εκεί, εν μέσω δεκάδων βιβλίων και κασετών σχετικών με τον Κ, και ομολογώ ότι ένιωθα λιγάκι άβολα. Όμως μου μιλούσε -ακριβώς σαν να γνωριζόμαστε απ' το νηπιαγωγείο- και δε μου 'κανε καρδιά να τον διακόψω ούτε λεπτό! Μέχρι που μου χάρισε ένα τοσοδούλι βιβλιαράκι με αποσπάσματα από ομιλίες του Κρισναμούρτι. "Οχ, γμτ! Γιατί να το κάνει αυτό τώρα;" ήταν η πρώτη σκέψη μου, αλλά διασκεδάστηκε από την προτροπή του: "Το πετάς μόλις φύγεις από 'δώ..." :)


Όταν αποχαιρετισθήκαμε και έφυγα, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να βγάλω απ' την τσάντα μου το βιβλιαράκι και να το φυλλομετρήσω. Με περιέργεια και δυσπιστία ταυτόχρονα. Επέστρεψα σπίτι μου, το άφησα δίπλα στον υπολογιστή για να το βλέπω και προσπάθησα να το αγνοήσω. Την επόμενη μέρα παραδέχτηκα την... ήττα μου: "Λοιπόν, αποφάσισα να διαβάσω αυτόν τον... τύπο, αλλά ονόματα δε θα λέμε, εντάξει;" ήταν η δήλωσή μου. Ζήτησα μάλιστα και συμβουλή από ποιο ν' ΑΡΧΙΣΩ να διαβάζω -λες και επρόκειτο να συνεχίσω να το κάνω!

Σήμερα, δηλαδή δυο μέρες μετά από την παραδοχή της ήττας μου, έλαβα ένα μεγάαααααλο φάκελο. Ένα φάκελο με τέσσερα γραμματόσημα και άλλα δύο κόκκινα αυτοκόλλητα απαιτητικά για άμεση παραλαβή. Λες και ο αποστολέας αγωνιούσε μην το μετανιώσω και επέμενε η λήψη, και ίσως η κατανόηση, του σοβαρού περιεχομένου να γίνει άμεσα. ΤΩΡΑ!


Ε, λοιπόν, υπόσχομαι και δεσμεύομαι δημόσια να τα διαβάσω ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ. Και θα κρεμάσω αυτό το σελιδοδείχτη... κατευθείαν στην καρδιά. :)


Ευχαριστοφιλάκι γλυκό
εγώ, η μία μικρή ανόητη
;)

3.5.11

Κι άλλος αποχαιρετισμός...



Μ' αυτό το τελευταίο λάτρεψα το Θανάση Βέγγο. Πάντα τον αγαπούσα, αλλά μ' αυτό τον ένιωσα πιο... δικό μου άνθρωπο. Ίσως γιατί αυτές οι ατάκες, αυτή η γλυκύτητα, αυτές οι μουσικές με τράβηξαν, μαγικά, σ' εκείνο το νησί και έζησα εκεί δυο υπέροχα χρόνια. Με τη δική του αγάπη ποτισμένη, θαρρώ, η Κέρκυρα, με τη δική του απλότητα κι ομορφιά να καλοδέχεται τους επισκέπτες της. Καλό ταξίδι, καλέ μας Άνθρωπε...