webzobbie's attack

Της πέτρας της υπομονή βάλε στο νου θεμέλιο κι ό,τι θα πεις με το θυμό, πες το, καλλιά, με γέλιο!

25.10.11

7 χρόνια!

Κόντευε πια ένας μήνας από τότε που είχε τελειώσει το Πανεπιστήμιο και δουλειά δεν είχε ακόμα βρει, παρόλο που ήξερε καλά πως οι συνάδελφοί της ήταν περιζήτητοι παντού. Είχε ήδη κάνει το βιογραφικό της για να δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα, όμως κανένα νέο δεν υπήρχε από εκείνη την πλευρά. Ο Οκτώβρης είχε ήδη 23. Τόσες μέρες περίμενε αυτό το ρημαδιασμένο τηλεφώνημα που δεν έλεγε να γίνει! Εκείνο το βράδυ δεν μπορούσε με τίποτα να ησυχάσει. Βημάτιζε στο μικροσκοπικό δωματιάκι της πολλές ώρες, πάνω κάτω, λες και με το δικό της πήγαινε έλα θα προκαλούσε την κίνηση που περίμενε.

Μέρες σκεφτόταν πως αν ήθελε να δουλέψει, έπρεπε να αλλάξει την αίτησή της και να μην παραμένει συναισθηματικά δεσμευμένη σε τίποτα, ούτε καν στην πόλη που τόσο λάτρευε και αρνούνταν πεισματικά να εγκαταλείψει, προβάλλοντας ένα σωρό δικαιολογίες, όπως αυτή του μεταπτυχιακού! Στο κάτω κάτω, ο υπάλληλος του Υπουργείου τής το είχε πει ξεκάθαρα: "Κενά υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα. Καλό θα ήταν να αλλάζατε τη δήλωσή σας και να ζητούσατε και σχολεία εκτός Ιωαννίνων."...

Το κεφάλι της κόντευε να εκκραγεί. Το ξύλινο πάτωμα φλυαρούσε κάτω από τα γυμνά της πόδια. Δάγκωνε και ξαναδάγκωνε το μανίκι τής άσπρης φλις μπλούζας της, σαφής ένδειξη πως ήθελε να φάει τις σάρκες της. "Χτύπα, π' ανάθεμά σε, κωλοτηλέφωνο!"

"Μπλινκ" ακούστηκε μέσα στη νύχτα. Γύρισε στον υπολογιστή της. Κι άλλο "μπλινκ" κι ένα παραθυράκι άνοιξε: "Ακόμα δεν κοιμήθηκες, εσύ;". Κάποιος που θα μπορούσε να μοιραστεί την αγωνία της. "Όχι, δεν μπορώ να κοιμηθώ", σχημάτισαν τα δάχτυλά της νευρικά. "Γιατί, παιδάκι μου; Τι συμβαίνει;", επέμεινε το παραθυράκι. "Περιμένω να χτυπήσει το τηλέφωνο και δε χτυπάει, ρε γαμώτο!" σχημάτισε με λέξεις την αγωνία της. "Δώδεκαααααααααα και δε χτυπάει το τηλέεεεεεφωνοοοοο!" την πείραξε το παραθυράκι. "Έλα, σταμάτα να παίζεις με τον πόνο μου! Πάει ένας μήνας! Τι περιμένουν για να με ειδοποιήσουν; Θέλω να δουλέψωωωωωωωωωωω!!! Και αυτοί απ' το Υπουργείο μού πρότειναν να αλλάξω την αίτησή μου και να δηλώσω επιθυμία για τοποθέτηση ανά την Ελλάδα. Θαρρώ πως έχουν δίκιο. Αύριο πρωί θα περάσω απ' την Πρωτοβάθμια να κάνω νέα δήλωση. Το πήρα απόφαση.", είδε τα δάχτυλά της να πληκτρολογούν απελπισμένα μια λύση. "Άντε να κοιμηθείς τώρα κι αύριο σκέφτεσαι τι θα κάνεις", η φωνή της ψυχραιμίας απ' την άλλη άκρη της Ελλάδας. "Μπα, το αποφάσισα. Αύριο πρωί θα πάω να δηλώσω αλλιώς, να τελειώνουμε. Δε γίνεται να κάθομαι στα Γιάννενα έτσι, χωρίς λόγο!". "Καληνύχτα, μικρό κι ό,τι σε φωτίσει...".

Ο υπολογιστής σίγησε. Το πάπλωμα την αγκάλιασε σφιχτά και ο Μορφέας εμφανίστηκε γρήγορα, πριν προλάβει να αλλάξει γνώμη για την απόφαση που 'χε μόλις πάρει.

"Ντρρρρριιιιιιιιιιιιιν", ο διαπεραστικός ήχος του τηλεφώνου. "Ντρρρρριιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιν", επέμεινε. "Γαμώ την καταδίκη μου, ποιος με σκέφτεται 8.00 η ώρα το πρωί; Στον ύπνο τους με βλέπανε;" σκέφτηκε καθώς ξεπρόβαλε το κεφάλι της κάτω απ' τα σκεπάσματα και κοίταξε το ρολόι με μισό μάτι. Το χέρι απλώθηκε στο πλάι, αριστερά. Σκόνταψε στα γυαλιά και στο αρκουδάκι. "Ντρρρρρριιιιιιιιιιιιιιιιιιν" βιαζόταν εκνευριστικά το τηλέφωνο.

-Παρακαλώ;
-Η κυρία Κ.;
-Η ίδια.
-Είμαι ο Μ. ο διευθυντής του ιδιωτικού σχολείου...
Στο άκουσμα του ονόματος και της ιδιότητας του ομιλητή, ανακάθισε στο στήθος της και ξύπνησε για τα καλά.
-Μάλιστα...
-Μπορείτε να έρθετε από το σχολείο, σας παρακαλώ, να κουβεντιάσουμε; Μάλλον προσληφθήκατε...
-Εχμ, ναι, φυσικά και μπορώ, αλλά κατά τις 10.00, γιατί θα περάσω απ' την Πρωτοβάθμια να αλλάξω την αίτησή μου...
-Δε χρειάζεται, δε χρειάζεται, προσληφθήκατε! Μπορείτε να έρθετε από 'δώ, να τα πούμε; έσπευσε να προλάβει η ανδρική φωνή.
-Βεβαίως, σε καμιά ώρα; ρώτησε καθώς σηκωνόταν απ' το κρεβάτι.
-Ε, ξέρετε... θα μπω για την ώρα εγώ στην τάξη και ελάτε όσο πιο γρήγορα μπορείτε.

Έκλεισε το τηλέφωνο λέγοντας "σε λίγο θα 'μαι εκεί" και σκοντάφτοντας στις παντόφλες της. Φόρεσε το γαλάζιο τζιν που βρήκε ακουμπισμένο στην καρέκλα και το κόκκινο πουλόβερ που της είχε πλέξει η θεία της. Έδεσε βιαστικά τα κορδόνια των αθλητικών παπουτσιών, χτένισε μάνι μάνι τα μαλλιά της, έβαλε το παλτό της, βούτηξε την τσάντα της και ξεκίνησε.

Βρήκε εύκολα ταξί και σε λίγα λεπτά περνούσε την είσοδο του σχολείου. Κατευθύνθηκε γρήγορα στο γραφείο του διευθυντή. Τον βρήκε να μιλάει στο τηλέφωνο. Ύστερα από μερικά ατέλειωτα δευτερόλεπτα, ο διευθυντής την κρατούσε απ' το μπράτσο και την οδηγούσε στον πρώτο όροφο του κτιρίου. "Θα κάνεις μάθημα στο Γ2! Έχει 11 εξαιρετικά παιδάκια!", της χαμογέλασε. Άνοιξε την πόρτα της αίθουσας και πέρασε μέσα πρώτος.
"Παιδιά, σας έχω νέα. Από εδώ η νέα σας δασκάλα..."

Η ημερομηνία στον πίνακα έγραφε: 24 Οκτωβρίου 2004.

7.10.11

Παραμύθια της οκάς




Κάνα εξάμηνο τώρα, στα δύσκολα, το youtube μου παίζει συνέχεια βίντεο του κυρίου αυτού που αγαπώ. Λες κι έχει αναλάβει να με στηρίζει εν αγνοία του.





...