Επιφάνεια εργασίας

Ο κ@λωδιωμένος με προ(σ)κάλεσε να του πω τι έχω για επιφάνεια εργασίας στον υπολογιστή μου. Ένα τόσο... αθώο μπλογκοπαίχνιδο όμως, μ' έφερε σε δίλημμα. "Βρε, κουλουράκι μου, εγώ για επιφάνεια εργασίας έχω τη... μούρη μου! Τι θες τώρα; Να εκτεθούμε περισσότερο;" Και έτσι αποφάσισα να πάρω τη σνουπική υπόστασή μου και να παρουσιάσω τη... μουρίτσα του Πανούλη μου!

Ορίστε...



Εσείς; Τι βλέπετε με το που παίρνετε αγκαλιά το... καμάρι σας;

Αντώνη...;
Σωτήρη...;
Ασκαρδαμυκτί...;
Μάικα...;
Διαβάτη...;

Να δούμε κι εμείς, καλέ;

Τρέλες

Πριν ένα μήνα και κάτι, στο φόρουμ του eduportal.gr, δόθηκε το διώνυμο: "τηγάνι - εξωγήινος", για να φτιάξει κάποιος ένα τετράστιχο. Ε... να... πειράζει πολύ που... δεν ήταν τετράστιχο;

Μες στο τηγάνι βρέθηκε
ένα μικρό φρουτάκι
ένα λιγάκι υπόξινο
καφέ ακτινιδιάκι.

Το κοίταξα καλύτερα,
γεμάτη απορία,
κι εκείνο μου αποκρίθηκε:
"Τι με κοιτάς, κυρία;"

"Λίγο σαν εξωγήινος
μου κάνεις, βρε καλό μου...
Και για το καλό ρώτημα
πώς βρέθηκες εμπρός μου;"

"Άκου, λοιπόν, με προσοχή
όλη την ιστορία
κι έπειτα ξανασκέψου, αν θες,
και κρίνε μ' ηρεμία"

Κάποτε, λέει, στη χώρα του την Ακτινιδιία
κηρύχθηκε ένας πόλεμος
και, για κακή του μοίρα,
εξόριστο ευρέθηκε το έρμο το φρουτάκι
κι ήρθε και προσγειώθηκε μέσα στο τηγανάκι!

Με παρακάλεσε πολύ
να μην το ξεφλουδίσω
και κλαίγοντας μου έλεγε
να μην το τηγανίσω.

"Και σαν τι άλλο, φρούτο μου,
μπορώ να κάνω τάχα;"
"Βάλε με σε μια νόστιμη,
γλυκιά φρουτοσαλάτα!"
είπε κι εγώ απόμεινα λιγάκι απορημένη
μα πριν προλάβω να σκεφτώ...
άλλη ιδέα βγαίνει:

"Θα σε στολίσω όμορφα
πάνω σε μια φρουτιέρα
με μόνη... υποχρέωση
να φτιάχνεις μου τη μέρα!"

Έτσι και έγινε, που λες,
και τώρα το φρουτάκι
κάθεται αναπαυτικά
πάνω στο τραπεζάκι.

Δε χρειάζεται ιδιαίτερη αφιέρωση, ε;

123 σελίδα...

Ο sotiris k. και ο Ασκαρδαμυκτί, ζήτησαν να μάθουν για την 123η σελίδα του βιβλίου που διαβάζω τώρα. Ε, λοιπόν, αυτό της εικόνας διαβάζω και μ' αρέσει και πολύ! Αφού κατάφερα να ξεφορτωθώ ένα ογκώδες βιβλίο Φιλοσοφίας, που με βασάνιζε από τον Οκτώβρη, είπα να το ξαναρίξω στα αγαπημένα μου παραμύθια, να δω την υγειά μου!

Οι όροι:

1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

Η σελίδα 123 εισάγει νέο κεφαλαιάκι! "Η τύχη της δασκάλας ή Και τα είκοσι έξι ήταν υπέροχα"...

Η κυρία Βάσω Χαλάλη ακολούθησε τις οδηγίες. Φώναξε πρώτα, όπως έγραφε, τον Αϊνστάιν Τσβαϊνστάιν Ντραϊστάιν και τον Δε Λέει Λέξη και τους παρέδωσε το μαχαίρι.

Ο Δε Λέει Λέξη μοίρασε είκοσι έξι χαρτοπετσέτες στα παιδιά και μία στην κυρία Βάσω.

Ναι... Και τώρα τι; Βγάλατε κάνα συμπέρασμα;

Δεν προτείνω κανέναν για να συνεχίσει. Όσοι θέλουν, ας κάνουν το ίδιο με τη σελίδα 123 του πιο κοντινού σ' αυτούς βιβλίου. Αναρωτιέμαι όμως: Το συμπέρασμα θα 'ταν διαφορετικό αν αναφερόμαστε στη σελίδα 157;

Καλά ξεμπερδέματα

Ένα σφιχτομπερδεμένο κουβαράκι είμαι...

Λύσε με.

Σ' ευχαριστώ...

... που διώχνεις μακριά τα διάφανα ανθρωπάκια μου. :)

Έβαλε ο Θεός σημάδι...

Νίκος Ξυλούρης, 7/7/1936 - 8/2/1980


Μηνάς μου πως θα μ' αρνηθείς
κάμε το να ξεγνοιάσω
για δε βαστώ τέτοια ζωή
να τρέμω μη σε χάσω

Καράβια πάνε στο γιαλό
και γλάροι στον αέρα
μα δεν μπορώ, αγάπη μου,
να 'ρχομαι κάθα μέρα

Πάντοτε μια φτωχή καρδιά
την εχτυπούν οι πόνοι
στο μονοπάτι της ζωής
όπου βαδίζει μόνη

Μάνα κι αν έρθουν οι φίλοι μου κι αν έρθουν γεδικοί μας
να μην τους πεις κι απόθανα, να τους βαροκαρδίσεις.
Στρώσε τους τάβλα να γευτούν, κλίνη να κοιμηθούνε
και σαν ξυπνήσουν το πρωί και σ' αποχαιρετούνε
πες του τως πως επόθανα...