Ξωτικοδημιουργίες

Ενδιαφέρουσα η αφίσα. Πιο ενδιαφέρον το θέμα. "Και δεν πάω;"... Μαζεύτηκαν γύρω στις 150 νηπιαγωγοί και δασκάλες και η φιλόξενη αίθουσα του σχολείου γέμισε. 

Τα υλικά απλά και ευτελή:

Οι ειδικοί από θρανίο σε θρανίο να βοηθήσουν για την κατασκευή της κούκλας μας. 

Οι έτοιμες κούκλες εντυπωσιακότατες να μας κοιτούν περιμένοντας με αγωνία τα νέα τους... ξαδερφάκια.

Πέρασε το τρίωρο χωρίς να καταλάβω πώς! Και φυσικά δεν... χόρτασα παιχνίδι και είπα να συνεχίσω και στο σπίτι. Ελπίζω οι δάσκαλοί μας να μη με μαλώσουν... Έτσι, ζήτησα βοήθεια από το Μίου...

Σε λίγη ώρα είχε γίνει αυτό το... κεφάλι ξωτικού.

Όχι, δεν πρωταγωνιστεί στο "Άβαταρ"!!! Ευελπιστώ να γίνει ο πολύτιμος συνεργάτης μου, το Ξωτικό της Τάξης μου. :)

Η επιστροφή του... ασώτου

Γύρισε "το πιο γλυκό γλυκό"!!!!!!!! ΓΥΡΙΣΕ και τον τρελάναμε στις αγκαλίτσες!!!!!!!! Η... γατομαμά του επέστρεψε νωρίτερα σπίτι και άφησε την παρέα της για να παίξει μαζί του. Εγώ τον άφησα να κάνει ζαβολιές στην κουζίνα και να πιεί γάλα που ήθελε και μετά... ήρθε και κουλουριάστηκε δίπλα μου στον καναπέ. Ξέχασα και γυμναστήριο και διάβασμα και πονόλαιμο και όλα! Έμεινα να τον κοιτώ και να μην τον χορταίνω. :) Χάδια πολλά! Πολλά! Μέχρι που τα χάδια σκόνταψαν πάνω σε ένα μικρό τραύμα. "Μιουρίτο μου, αύριο πάμε στη γιατρό μας" του είπα αλλά δεν έδειξε να διαφωνεί. Μετά από κάνα δίωρο αγκαλιάς και ασταμάτητων χαδιών κατέβηκε από τον καναπέ για να πιεί νεράκι και παρατηρήσαμε ότι δεν πατάει το πίσω αριστερό ποδαράκι. Κράμπα; Τραύμα; Ας μην είναι τίποτα σοβαρό. 

Άσε, μη μου ψάχνεις πιάτο, μπορώ κι απ' το μπρίκι!

Μμμ! Φρεσκοπλυμένο!!!! Αλλά γιατί ασιδέρωτο, ρε θεία;;;

Με στράβωσες!!

Ξέρω, βρε θεία, σου 'λειψαν οι αγκαλιές μου, αλλά... να, ήρθα!

Μιουρίτο μου όμορφε, σ' αγαπώ πολύ πολύ πολύ! Αλητάκο μου!!