webzobbie's attack

Της πέτρας της υπομονή βάλε στο νου θεμέλιο κι ό,τι θα πεις με το θυμό, πες το, καλλιά, με γέλιο!

22.12.06

Το μεγάλο κόλπο

Καιρό το σχεδιάζω το έγκλημα. Συγκεκριμένα, το δουλεύω στο μυαλό μου από πέρσι. Τελευταία βέβαια είχα παραιτηθεί από το μεγάλο κόλπο καθότι φέτος δεν είχα συνεργό. Πέρσι οργάνωνα όλες μου τις κινήσεις παρέα με τον Όντυ. Θα με βοηθούσε, είχε πει. Θα συνέβαλε από την αρχή και θα έμενε δίπλα μου, ως το τέλος. Με όποιο τίμημα. Ακόμα και αν χρειαζόταν να τρέξει μαζί μου, να περάσει τη νύχτα του στο κρατητήριο, αλλά και αργότερα, όταν θα εκτίαμε την ποινή μας, δήλωνε διατεθειμένος να μου συμπαρασταθεί. Το είχαμε οργανώσει καλά, ως την τελευταία λεπτομέρεια και είχαμε σκεφτεί όλα τα πιθανά σενάρια κατάληξης της επιχείρησης αυτής. Όμως… δεν προλάβαμε. Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν απειλητικά και εγώ έπρεπε να φύγω, λες και αν έμενα λίγο παραπάνω, τα Χριστούγεννα θα θύμωναν και θα ‘φευγαν και εγώ θα ‘μενα με τα κουρελιασμένα μου ρούχα και θα γινόμουν ρεζίλι στα μάτια του… e-μπαμπά μου.

Απορείτε, σας βλέπω. Και αναρωτιέστε τι πανούργο θα μπορούσε να είχε συλλάβει το «αθώο», «παιδικό» μυαλουδάκι μου. Η επιχείρηση είχε ονομαστεί: «Όλα για τον e-μπαμπούλη μου» και στόχος μας ήταν να στήσουμε ενέδρα στον Αϊ-Βασίλη την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και να του κλέψουμε τα δώρα. Ή, πιο σωστά, να στήσουμε ενέδρα και να κάνουμε το έλκηθρο και το σάκο του άνω κάτω, μέχρι να βρούμε το γούνινο Πάντα που ήθελα να κάνω δώρο στο Γιάννη και το οποίο δεν έβρισκα ΠΟΥΘΕΝΑ!

Έτσι αποφασίσαμε πού θα κρυφτούμε. Το σύνθημα-απειλή το είχα έτοιμο. Το τραγουδούσε η αδερφή μου τα προηγούμενα Χριστούγεννα, μαζί με μια παρέα μουσικών, σε μικρά παιδάκια: «Τορπιλίστε με τορπίλη το έλκηθρο του Αϊ-Βασίλη» και το άλλο, επίσης από την ίδια παράσταση: «Ανάψτε με φυτίλι, το σκούφο του Αϊ-Βασίλη». Δε θυμάμαι το παραμύθι που τραγουδούσαν, ούτε το συγγραφέα, δυστυχώς. Όμως το σύνθημα μου ‘χε μείνει και ακουγόταν αρκετά απειλητικό. Συνεπώς, μου έκανε! Δε χρειαζόταν άλλο. Το κίνητρο σαφώς και υπήρχε: δεν έβρισκα πουθενά ένα γούνινο Πάντα! Και ήθελα τόσο πολύ να το κάνω δώρο στον e-μπαμπά μου. Εθελοντής συνεργάτης είχε βρεθεί. Επομένως, έπρεπε μόνο να βεβαιωθούμε για το σενάριο δράσης.

Παραμονή Πρωτοχρονιάς λοιπόν, λίγο πριν μπει ο καινούργιος χρόνος, οι δύο επίδοξοι ληστές θα έστηναν καρτέρι στον Άγιο Βασίλη. Τα κουδουνάκια των ταράνδων θα μας ειδοποιούσαν εγκαίρως για τον ερχομό του. Με μία τορπίλη το έλκηθρο θα πληγωνόταν ελαφρά και τα λουριά των ταράνδων θα σπούσαν, ενώ εκείνοι θα έτρεχαν πανικόβλητοι από το θόρυβο. Θα πιάναμε τον Αϊ-Βασίλη ουσιαστικά «στον ύπνο». Θα πηδούσα στο έλκηθρο κρατώντας ένα μεγάλο σκοινί. Ο Οδυσσέας θα με βοηθούσε να ακινητοποιήσουμε τον εμβρόντητο Άγιο Βασίλη και να τον δέσουμε γερά. Εξάλλου, η ηλικία του, δε θα τον βοηθούσε να τρέξει γρήγορα και τα αντανακλαστικά του θα ήταν αργά. Έπειτα, χωρίς δεύτερη σκέψη θα χωνόμουν ανάμεσα στα παιχνίδια. Θα τρύπωνα στα τεράστια τσουβάλια και θα πετούσα ένα ένα όλα τα παιχνίδια έξω, ώσπου να βρω το Πάντα που… πάντα ήθελα. Αν δε στεκόμουν τυχερή, θα άνοιγα όλα τα κουτιά, σκίζοντας βιαστικά και ανυπόμονα τα χρωματιστά χαρτιά και πετώντας τις πολύχρωμες κορδέλες τους με δύναμη πάνω από τους ώμους μου. Δεν μπορεί!!! Όλο και κάποιο πιτσιρίκι θα είχε παραγγείλει ένα Πάντα!!!

Επιτέλους, το πολυπόθητο δώρο θα ήταν στα χέρια μου. Όμως, ούτε εγώ, ούτε ο Όντυ φανταζόμασταν την αποστολή μας τόσο εύκολη. Επιπλέον, αναζητούσαμε, μάλλον, κι οι δυο την περιπέτεια, οπότε το σενάριο πήρε αυτόματα άλλη τροπή. Ήμουν βέβαιη ότι οι τάρανδοι δε θα έμεναν με… σταυρωμένα κέρατα. Ασφαλώς θα πετούσαν ως το πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα και τα δεκάδες περιπολικά δε θα αργούσαν να φανούν με τους φάρους να αναβοσβήνουν και τις σειρήνες τους να στριγκλίζουν δαιμονισμένα.

Αυτό ήταν. Την είχαμε άσχημα! Ένα έλκηθρο τορπιλισμένο, ένας Αϊ-Βασίλης δεμένος και φιμωμένος, τα δώρα ανοιγμένα και πεταμένα κάτω και εγώ με το Πάντα στα χέρια. Καμιά δικαιολογία. Κανένα περιθώριο αντίδρασης. Οποιαδήποτε προσπάθεια απολογίας θα σφήνωνε στο λαιμό μας. Η μόνη ελπίδα μας ήταν να πω την αλήθεια.

«Λυπάμαι πολύ κύριε αστυνόμε! Ειλικρινά, λυπάμαι πολύ. Δεν είχα καμιά πρόθεση να κλέψω ή να καταστρέψω το παραμικρό. Εγώ… εγώ… μόνο ένα γούνινο Πάντα ήθελα να κάνω δώρο στον e-μπαμπούλη μου. Όμως, πιστέψτε με κυρ αστυνόμε μου, αλήθεια λέω, δεν έβρισκα ΠΟΥΘΕΝΑ ένα Πάντα. Έτσι, αποφάσισα να στήσω ενέδρα στον Αϊ-Βασίλη, σίγουρη ότι όλο και κάποιο πιτσιρίκι θα του είχε παραγγείλει ένα τέτοιο αρκουδάκι!» θα έλεγα με σκυμμένο κεφάλι, κόκκινα μάγουλα και μετανιωμένο βλέμμα. Ήλπιζα στην ευσπλαχνία του αστυνομικού, στην καλή καρδιά του Άγιου Βασίλη και στο πνεύμα των Χριστουγέννων που θα πετούσε, τυχαία τάχα, από ‘κεί κοντά.

Και φυσικά, η τιμωρία μας θα ήταν αυστηρή. Δε θα τη γλιτώναμε επειδή ο Άγιος Βασίλης έχει καλή καρδιά και αγαπάει όλα τα παιδάκια. Βέβαια, θα συνέβαλε να μην είναι πολύ σκληρή, όμως η τιμωρία, θα παρέμενε τιμωρία. Θα έπρεπε να επισκευάσουμε το έλκηθρο, να μαζέψουμε όλα τα δώρα που με τόση λύσσα είχα εκτοξεύσει γύρω τριγύρω, να τα τυλίξουμε όμορφα και καλά, ώστε να μη φαίνεται ότι έχουν υποστεί την παραμικρή ταλαιπωρία, αλλά να μοιάζουν λες και βγήκαν μόλις από το εργοστάσιο παραγωγής δώρων του Αϊ-Βασίλη και να βοηθήσουμε στην έγκαιρη διανομή τους σε όλα τα παιδιά του κόσμου.

Τελικά δεν είμαι σίγουρη… Αυτό θα ήταν τιμωρία ή δώρο; Άλλο που δεν ήθελα να βρεθώ από τα κρατητήρια της Ασφάλειας σε θέση βοηθού του Αϊ-Βασίλη! Θα πετούσαμε με το έλκηθρο και θα βοηθούσαμε στη διανομή των δώρων. Θα κατεβαίναμε εμείς, αντί για εκείνον, στις καμινάδες και διόλου δε θα μας πείραζε η κάπνα στα πρόσωπά μας. Θα είχαμε τη χαρά να βλέπουμε από μακριά τα πιτσιρίκια να ξυπνούν και να τρέχουν με λαχτάρα να ανοίξουν τα πακέτα τους! Και αυτά όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά σε όλο τον κόσμο. Έτσι, μαγικά! Και φυσικά, στο τέλος, αφού θα ‘χε πια ξημερώσει Πρωτοχρονιά και η αποστολή μας θα ‘χε τελειώσει, θα ερχόταν και η δικιά μας σειρά για να πάρουμε δώρο. Είπαμε, όλους τους σκέφτεται ο καλός Άγιος Βασίλης. Εγώ θα έπαιρνα ένα καινούργιο ξυπνητήρι για να με ξυπνά στην ώρα μου και να μην βαριοκοιμάμαι βλέποντας «φοβερά και τρομερά» όνειρα και ο Οδυσσέας… θα είχε την τύχη να βρεθεί αγκαλιά με την ανιψιά του ανάμεσα σε κάμποσα γούνινα Πάντα…

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!!! Θα τα ξαναπούμε... του χρόνου!
Να περάσετε όλοι ΥΠΕΡΟΧΑ!!!

17.12.06

Θέλετε δωράκια;

Καθότι δε με βλέπω να «ξεμπλοκάρω» πριν από τις γιορτές, είπα να βγω μια βόλτα για τα δώρα σας. Μια βόλτα, εξάλλου, κάνει πάντα καλό. Ή σχεδόν πάντα. Αν δεν ξύσεις πουθενά το αμάξι σου δηλαδή, είναι όλα καλά! Αν μάλιστα αυτή τη βόλτα την κάνεις με ή για τους φίλους σου, ακόμα καλύτερα!!!

Λοιπόοοοοον, έχουμε και λέμε:

Στον Τειρεσία μου ένα πρόγραμμα για να φτιάχνει φανταστικά animation. Δηλαδή να μπορεί να παίρνει μια φωτογραφία, ας πούμε, και να την κάνει να ανασηκώνει το φρύδι από την… κακοποίηση που θα υφίσταται, η έρμη!

Στην Πυθία ένα μαγικό τετράδιο το οποίο δε θα εξαντλείται ποτέ, παρόλο που εκείνη θα γράφει διαρκώς γλυκόλογα και θα τα αφήνει στο φεγγάρι-ταχυδρόμο για να τα πάει γρήγορα και με ασφάλεια στους παραλήπτες τους.

Στον Οδυσσέα μου ένα τεράααααστιο φωτογραφικό άλμπουμ για ευνόητους λόγους!

Στον Ιωάννη μου ένα χαρτοφύλακα για να τον κουβαλάει μαζί του στο Πανεπιστήμιο και να καταχωνιάζει εκεί όλα τα χαρτιά με τις εμπειρίες από τις βόλτες του.

Στο Θεοδόση μια πένα για να γράφει τα αριστουργήματά του.

Στην Καπετάνισσα έναν ωκεανό να απλώνεται για τα ταξίδια της αινιγματικός και πολλά υποσχόμενος.

Στο Μάρκο ένα discman για να το ‘χει μαζί του στο ποδήλατο και να ακούει όμορφη μουσική στις βόλτες του.

Στην Αργυρένια ένα καλάθι μανταρίνια! Χιχιχιχιχι!

Στο Θεόφιλο μια αλυσιδίτσα για να δένει το κινητό στο ποδήλατο, ώστε να μη χρειάζεται να τον ψάχνουν όταν χάνεται με τις ώωωωωρες στις βόλτες του.

Στο Νίκο ένα φεγγάρι φωτεινό που να σκορπάει όλες τις… shades in the dark και στο Μένιο… χεχε… ένα πουπουλένιο μαξιλάρι.

Στο Σωκράτη ένα μαγικό μολύβι που θα μεγαλώνει με το ξύσιμο και δε θα σταματά ποτέ να γράφει.

Στη Fibi μια κούτα τσιχλόφουσκες.

Στη Mayamaya ένα καφέ στο Φίλοιστρον, στο Κάστρο, και μετά κρασάκι και όμορφη μουσική στη Μυσταγωγία. Στα Γιάννενα βέβαια, πού αλλού;;;!!

Στον Ασκαρδαμυκτί ένα πουλόβερ, γιατί για τέτοιον τυπά τον έχω…

Στη Σέβα ισόβια συνδρομή internet χωρίς καμία χρέωση στον ΟΤΕ, ώστε να μην γκρινιάζει ο Μιχάλης... χεχε!

Στο Μίκυ Μάους μας ένα κεφάλι τυρί κρητικό και 6 επιπλέον ώρες, εφ όρου ζωής, στο εικοσιτετράωρο για να μπορεί να μας προλαβαίνει όλους και να λύνει όοοοοολες μας τις απορίες.

Στο Χαδάκι ένα μαγικό ραβδάκι και ξέρει εκείνο πώς θα το χρησιμοποιήσει.

Στον Τάσο Ν. Καραμήτσο ένα βάζο γλυκό πορτοκάλι.


Για τους πιο νεοφερμένους… Χμ…

Στο ΓιάννηΜμμμ όχι, όχι κουραμπιέδες, έχουν φοβερούς εκεί! Ένα κουτί αγάπη, πασπαλισμένη με αγκαλίτσες και φιλάκια τόοοοοοοοοοοοσα, δεμένα με πολλά μέτρα από την αγαπημένη μου κορδελίτσα: «Μαρούλαααααααααααααα»! χαχαχαχα!

Στο Νικόλαο ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για… την καρδιά της καλής του.

Στο Λάκη όλη την παραγωγή Τριγώνων του Πανοράματος! Χιχιχιχιχιχιχιχι!

Στο Φοίνικα ένα αστέρι για το χριστουγεννιάτικο δέντρο του.

Στο Jason ένα κουτί μελομακάρονα.

Στο Λίνο ένα γαλάζιο αστερία.

Στον ioeu μια καμπανούλα για το δεντράκι του.

Στον sigmataf ένα… πεντόκιλο αγιασμό για να διώξει τους καλικάντζαρους! Χιχιχιχχιχιχιχιχιχιχιχι!

Στην elpida ένα φουλάρι στο χρώμα του κυκλάμινου.

Στην Παιδίσκη ένα βάζο μαρμελάδα φράουλα.

Στον Αίολο μια κιθάρα.

Στην Ελένη ένα χαμογελαστό τριαντάφυλλο.

Στον Ηλία μια σφεντόνα με… password. Χιχιχιχιχιχι!

Και επειδή είμαι και ξεχασιάρα και δε θέλω να αφήσω κανένα παραπονεμένο πολλά καρδουλοασημοσκονάτα στολιδάκια για τα παράθυρα όλων εκείνων που επισκέφτηκαν ή θα επισκεφτούν το μπλογκοφτωχικό μου. Και εννοείται ότι ρακή, δίπλες, κουραμπιέδες και όλα αυτά τα… πρωτότυπα γλυκά των ημερών θα υπάρχουν άφθονα αυτές τις μέρες. Μόνο προσοχή: δώρο συνδρομές σε γυμναστήρια και ινστιτούτα αδυνατίσματος ΔΕΝ κάνουμε!

Καλές γιορτές σε όλους σας!!!

13.12.06

Εμπρός καλό μου πληκτρολόγιο

Δεν έχω όρεξη για παραμύθια αυτό τον καιρό. Κάθομαι μπροστά από τον υπολογιστή μου κι όμως καμία διάθεση για συγγραφή. Τίποτα. Μόνο βόλτα στις διαδικτυακές γειτονιές κάνω και πιάνω κουβέντα με τους e-γείτονες. Δεν μπορώ να πω, όλοι τους έχουν ένα καλό λόγο να μου πουν. Και κάποιοι αναρωτιούνται γιατί δε γράφω και πότε, επιτέλους, θα ανεβάσω νέο ποστ. Ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω την επιμονή τους, αλλά ξέρω πως είναι ευγενικοί και ο κώδικας καλής συμπεριφοράς αυτό προστάζει. Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ και ζορίζω τον εαυτό μου να γράψει κάτι, όχι για να ακούσω «μπράβο», αλλά περισσότερο για να κρατηθώ στη φαντασία που νιώθω να μ’ εγκαταλείπει. Μάταιος κόπος… Εμπρός καλό μου πληκτρολόγιο, γράψε κάτι…