webzobbie's attack

Της πέτρας της υπομονή βάλε στο νου θεμέλιο κι ό,τι θα πεις με το θυμό, πες το, καλλιά, με γέλιο!

25.1.08

Περί φιλίας...


Αυτό το διάστημα στο σχολείο διαπραγματευόμασταν την ενότητα "Φίλοι" και το βιβλίο της Γλώσσας μας αφιέρωνε ένα κεφάλαιο στην παράδοση των Κρητικών να εκφράζονται μέσω των μαντινάδων. Συγκεκριμένα, το κεφάλαιό μας είχε μερικές μαντινάδες για τη φιλία, αλλά τις θεώρησα ελάχιστες και όχι και τόσο καλές. Έτσι, ζήτησα από τα παιδιά μου (Ε' Δημοτικού) να βρουν άλλες μαντινάδες ή ακόμα και να γράψουν κάποιες δικές τους.

Παράλληλα, ζήτησα βοήθεια από το φίλο Φαρμακόγλωσσο, ο οποίος ανταποκρίθηκε στην αίτησή μου με ένα πολύ όμορφο ποστ. Σ' αυτό μας παρότρυνε μάλιστα να τελειώσουμε ένα ποίημα. Ε, κι εμείς επειδή είμαστε πολύ φιλότιμα παιδιά και ψοφάμε για... δημιουργία και επειδή τις μαντινάδες τις έχουμε στο αίμα μας, προσπαθήσαμε και το... αποτελειώσαμε! (χιχιχι) Θέλετε να δείτε πώς;

Ο Φαρμακόγλωσσος μας έδωσε το απόσπασμα με τα έντονα μαύρα γράμματα κι εμείς το συμπληρώσαμε με τα... χρωματιστά.


Μεγάλωσα σε γειτονιές απου δεν έβλεπε ήλιος
και φίλος μου μοναδικός ήτανε ένας σκύλος.
Ποτέ του δεν εγάβγιζε και μόνο σαν πεινούσε,
στα μάτια με εκοίταζε και την ουρά κουνούσε.
Όμως εγώ δεν έχω ουρά, γι' αυτό ποτέ δεν ξέρω
όταν πονώ σε ποιον να πω το πόσο υποφέρω...
Γύρω μου οι "συνάνθρωποι" όλοι τους σα θηρία
να με κατασπαράξουνε ζητούν την ευκαιρία!
...
Πόσοι εχθροί δε φαίνονται σαν μπιστεμένοι φίλοι
βαστούν φαρμάκι στην ψυχή και ζάχαρη στα χείλη!
Φίλοι δεν είναι σήμερο κι ο τόπος έχει αλλάξει
ένας στσοι χίλιους να βρεθεί κι αυτός δεν είν' εντάξει.
Ψεύτης ο κόσμος κι όλη η γη και ψεύτικη η σφαίρα,
φίλος δεν είναι μπιστικός τη σημερνή ημέρα...
(Μανώλης Τ.)

...
Τι κι αν αγάπη λαχταρώ και χέρια ενωμένα;
Φίλους δεν έχω πουθενά κι είν' όλα γύρω ξένα.
Πού να κοιτάξω για να βρω όσα ποθεί η ψυχή μου
αφού δεν ξέρω να πατώ πέρ' από την αυλή μου;
Πώς να αντέξω τη σιωπή; Φίλους δε συναντάω
κι θάλασσα πια σώπασε και μόνος περπατάω.
Μα εγώ θ' αφήσω ανοιχτά καρδιά και παραθύρια
και θα προσμένω κάθ' αυγή φίλους και πανηγύρια!
(Μανώλης Φ.)

...
Μα εγώ 'χω φίλους διαλεχτούς, τίποτα δε φοβάμαι
γιατί κατέχω στη ζωή μαζί θα προχωράμε!
Φίλοι που ξέρουνε καλά τον πόνο να γρικούνε
γι' αυτό τους έχω στην καρδιά ψηλά να κατοικούνε.
Φιλία λέξη ιερή, φιλία λέξη θεία
γραμμένη έχω στην καρδιά και όχι στα βιβλία.
(Βαγγελιώ Χρ.)

...
Νομίζω, όμως, φίλε μου πως έκανες και λάθος!
Δεν είναι όλοι γύρω μας με μίσος και με πάθος!
Δώσε το χέρι της καρδιάς, φίλε, στο διπλανό σου
για να σταθεί κι αυτός κοντά στον πόνο το δικό σου.
Άσε την πόρτα της ψυχής λιγάκι ανοιγμένη
γιατί η φιλία κι η χαρά φεύγουν αν είν' κλεισμένη!
Φιλία λέξη ιερή, στηρίζετ' απ' Ανθρώπους
γι' αυτό κι εσύ να την τιμάς, για να 'ναι φυλαχτό σου.
(Δήμητρα Χ.)

...
Πολλές φορές, ο αφελής, έδωσα ευκαιρία
να με κατασπαράξουνε τα άγρια θηρία.
Κάθε φορά και πιο πολύ η ήττα με πονούσε
και η καρδιά να τραγουδά είπε θα σταματούσε.

Κι εκεί που απελπίστηκα κι είπα: "Θα μείνω μόνος",
έρχεται η παρηγοριά και γλύκανε ο πόνος!
Ένα χεράκι μαγικό άγγιξε τα μαλλιά μου
κι η ζέστη της καρδούλας της άνοιξε τα φτερά μου!

Φίλη καλή και μπιστική ήρθε απ' τα ουράνια
και πήρε χρώμα, ξαφνικά, μέσα η καρδιά μου η άδεια.
Μέρεψα, αναθάρρησα, έδειξα εμπιστοσύνη
και είδα πως τα δώρα μου, πίσω ξαναγυρίζει!

Με πίστη κι αφοσίωση, μ' αγάπη και συμπάθεια,
επήραν φως και έλαμψαν φιλίας μονοπάτια.
Ο ένας για τον άλλονε πίστη κι αυτοθυσία
επέδειξε για μια ζωή χωρίς διαμαρτυρία.

Σ' όλους, λοιπόν, να ευχηθώ μες στη ζωή ετούτη
να κάμουν φίλους να τιμούν για να 'ναι μες στα πλούτη.
Γιατί... "όποιος μετρά με την καρδιά, φτωχός δε θ' απομείνει
μα κι ούτε πρόκειται ποτέ αμοναχός να μείνει".
(webzobbie)

17.1.08

"Οι σκιές δεν αγαπάνε"

17 Ιανουαρίου σήμερα, γιορτάζει ο πολιούχος των Ιωαννίνων, ο Αϊ-Γιώργης. Πριν τέσσερα χρόνια, σαν σήμερα, έπινα καφεδάκι με μια αγαπημένη φίλη και συμφοιτήτρια, περιμένοντας να περάσει η λιτανεία για να μπορέσουμε να προσκυνήσουμε χωρίς πολύ κόσμο και στρίμωγμα. Έξω ψιλόβρεχε, αλλά την ώρα της λιτανείας είχε σταματήσει η βροχή, σεβόμενη, λες, την ιερότητα της στιγμής. Κι εμείς καθισμένες κοντά στην τζαμαρία της καφετέριας απολαμβάναμε τη ζεστασιά του χώρου και το άρωμα του καφέ. Παράλληλα απολαμβάναμε την κουβέντα μας. Γελούσαμε, συμφωνούσαμε, διαφωνούσαμε, κάναμε όνειρα για το μέλλον και σκεφτόμαστε τι θα κάναμε σε πέντε μήνες που θα τελειώναμε τη Σχολή.

Οι μήνες πέρασαν και η Σχολή τελείωσε. Βρήκαμε και αμέσως δουλειά. Αρκετά τυχερές, αν σκεφτεί κανείς την ανεργία που δέρνει τους νέους σήμερα. Μαζί όμως με τη δουλειά και τη νέα μας καθημερινότητα, ήρθε και η απομάκρυνση και, σταδιακά, η παντελής έλλειψη επικοινωνίας. Χαθήκαμε, εντελώς, που λένε... Πάντα όμως τη σκέφτομαι και αναρωτιέμαι πού να βρίσκεται και τι να κάνει. Ίσως να 'χει σύζυγο και παιδιά, ίσως να ασχολείται με περαιτέρω σπουδές καθώς... δεν εκφραζόταν και με τα πιο γλυκά λόγια για τα μικρά τερατάκια που μας βασανίζουν πολλές ώρες καθημερινά, ίσως και να τα συμπάθησε, τελικά, "τα σκασμένα", όπως έλεγε, και να 'ναι τρισευτυχισμένη με τη ζωή της. Το εύχομαι...

Σήμερα όμως, πέντε χρόνια μετά, και ενώ βρίσκομαι στο σπίτι, έχοντας πάρει μια μέρα αναρρωτική άδεια απ' τη δουλειά, λόγω... γαστρεντερίτιδας, γυρίζουν στο μυαλό μου άλλες σκέψεις. Ευχές για "περαστικά" ήρθαν ψηφιακά. Τσαγάκι ήπια με διαδικτυακή παρέα και το γέλιο μού το προκάλεσαν email και τηλεφωνήματα! Η e-παρέα είναι, σίγουρα, μεγαλύτερη, συνεχής -έστω με εναλλαγή προσώπων-, ζωντανή. Η e-επικοινωνία είναι ικανή να προκαλέσει συμπάθειες, αντιπάθειες, χαμόγελα, θλίψη, ζήλια, γκρίνια, φιλίες, συναισθήματα συμπαράστασης ή αγάπης...

Ψηφιακά διατυπώθηκε προχθές και η σκέψη ότι το Δίκτυο αποτελείται από σκιές και όχι από φυσικές οντότητες. Υποστηρίχτηκε ότι "εκεί μέσα" (δηλαδή στον παγκόσμιο ιστό), δεν μπορεί και δεν πρέπει να 'μαστε οι εαυτοί μας. Χρησιμοποιούμε την ελευθερία της ανωνυμίας που μας παρέχεται για να εκτονωθούμε, να μιλήσουμε -ανεξάρτητα από το τι θα πούμε- να βρούμε, με άλλα λόγια, τη μορφή ψυχοθεραπείας που μας ταιριάζει. Δε συμμερίζομαι ούτε υιοθετώ τον όρο "σκιές", όμως μήπως, τελικά, το Διαδίκτυο είναι ένα τεράστιο Θέατρο Σκιών;

11.1.08

Εξημερώνω σημαίνει δημιουργώ δεσμούς

Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ, "Ο Μικρός Πρίγκιπας"

ΧΧΙ

-Καλημέρα, είπε η αλεπού.
-Καλημέρα, απάντησε ευγενικά ο μικρός πρίγκιπας και στράφηκε, μα δεν είδε τίποτα.
-Εδώ είμαι, είπε η φωνή, κάτω απ' τη μηλιά.
-Ποια είσαι; είπε ο μικρός πρίγκιπας. Είσαι πολύ όμορφη...
-Είμαι μια αλεπού, είπε η αλεπού.
-Έλα να παίξεις μαζί μου, της πρότεινε ο μικρός πρίγκιπας. Είμαι τόσο λυπημένος...
-Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου, είπε η αλεπού. Δεν είμαι εξημερωμένη.
-Α, συγγνώμη, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

Όμως, μετά από σκέψη, πρόσθεσε:

-Τι πάει να πει "εξημερώνω";
-Εσύ δεν είσαι από εδώ, είπε η αλεπού, τι γυρεύεις;
-Γυρεύω τους ανθρώπους, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Τι πάει να πει "εξημερώνω";
-Οι άνθρωποι, είπε η αλεπού, έχουν τουφέκια και κυνηγάνε... Μεγάλος μπελάς. Εκτρέφουν και κότες. Είναι το μόνο τους καλό. Κότες γυρεύεις;
-Όχι, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Γυρεύω φίλους. Τι πάει να πει "εξημερώνω";
-Είναι κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Σημαίνει "δημιουργώ δεσμούς...".
-Δημιουργώ δεσμούς;
-Βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι ολόιδιο μ' άλλα εκατό χιλιάδες αγοράκια. Και δε σε χρειάζομαι. Κι ούτε κι εσύ με χρειάζεσαι. Για σένα δεν είμαι παρά μια αλεπού, ίδια μ' εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Αν όμως μ' εξημερώσεις, θα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο. Θα είμαι μοναδική στον κόσμο...
-Αρχίζω να καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Ξέρω ένα λουλούδι... νομίζω πως μ' εξημέρωσε...
-Πολύ πιθανόν, είπε η αλεπού. Βλέπει κανείς στη Γη τα πιο τρελά πράγματα...
-Α, δεν είναι στη Γη, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

Η αλεπού φάνηκε πολύ παραξενεμένη:

-Σ' έναν άλλο πλανήτη;
-Ναι.
-Υπάρχουν κυνηγοί σ' εκείνο τον πλανήτη;
-Όχι.
-Ενδιαφέρον. Και κότες;
-Όχι.
-Τίποτα δεν είναι τέλειο, αναστέναξε η αλεπού.

Όμως η αλεπού ξαναγύρισε στην προηγούμενη σκέψη της:

-Η ζωή είναι μονότονη. Κυνηγάω κότες, οι άνθρωποι με κυνηγάν. Όλες οι κότες μοιάζουν κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν. Γι' αυτό λοιπόν, βαριέμαι λίγο. Αν όμως μ' εξημερώσεις, η ζωή μου θα γίνει ηλιόλουστη. Θ' αναγνωρίζω το θόρυβο ενός βήματος διαφορετικού απ' όλα τα άλλα. Τα άλλα βήματα θα με κάνουν να κρύβομαι κάτω απ' τη γη. Το δικό σου, σαν μουσική, θα με τραβάει έξω απ' τη φωλιά μου. Κι έπειτα κοίτα. Βλέπεις εκεί πέρα, τα χωράφια με το στάρι; Δεν τρώω ψωμί. Το στάρι για μένα είναι άχρηστο. Τα χωράφια με το στάρι δε μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι λυπηρό. Όμως εσύ έχεις μαλλιά χρυσαφένια. Θα είναι υπέροχο λοιπόν όταν θα με έχεις εξημερώσει. Το στάρι, που είναι χρυσαφένιο, θα μου θυμίζει εσένα. Και θα μ' αρέσει ν' ακούω τον άνεμο μέσα στα στάχυα...

Η αλεπού σώπασε και κοίταξε ώρα πολλή το μικρό πρίγκιπα:

-Σε παρακαλώ... εξημέρωσέ με, είπε.
-Το θέλω, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο. Έχω ν' ανακαλύψω φίλους και πολλά πράγματα να γνωρίσω.
-Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τ' αγοράζουν όλα έτοιμα απ' τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάν φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις ένα φίλο, εξημέρωσέ με.
-Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά...

(...)

Έτσι ο μικρός πρίγκιπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα του αποχωρισμού:

-Αχ, είπε η αλεπού... θα κλάψω.
-Εσύ φταις, είπε ο μικρός πρίγκιπας, εγώ δεν ήθελα το κακό σου, εσύ θέλησες να σε εξημερώσω...
-Σωστά, είπε η αλεπού.
-Όμως θα κλάψεις, είπε ο μικρός πρίγκιπας.
-Σωστά, είπε η αλεπού.
-Τι κέρδισες λοιπόν;
-Κέρδισα, είπε η αλεπού, το χρώμα του σταριού.

Έπειτα πρόσθεσε:

-Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα. Θα καταλάβεις πως το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο. Θα ξανάρθεις να με αποχαιρετήσεις και θα σου χαρίσω ένα μυστικό.

Ο μικρός πρίγκιπας πήγε να ξαναδεί τα τριαντάφυλλα.

-Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο, δεν είσαστε τίποτα ακόμα, τους είπε. Κανείς δε σας έχει εξημερώσει και δεν έχετε εξημερώσει κανέναν. Είστε όπως ήταν η αλεπού μου. Μια αλεπού ίδια μ' άλλες εκατό χιλιάδες. Γίναμε όμως φίλοι και τώρα είναι μοναδική στον κόσμο.

Και τα τριαντάφυλλα στέκονταν θιγμένα.

-Είστε όμορφα, όμως είσαστε άδεια, τους είπε ακόμα. Δεν πεθαίνει κανείς για σας. Βέβαια, το δικό μου τριαντάφυλλο ένας απλός περαστικός θα έλεγε πως σας μοιάζει. Όμως εκείνο μόνο του έχει περισσότερη σημασία από όλα εσάς, αφού εκείνο είναι που πότισα. Αφού εκείνο έβαλα κάτω από τη γυάλα. Αφού εκείνο προστάτεψα με το παραβάν. Αφού σ' εκείνο σκότωσα τις κάμπιες (εκτός από δυο τρεις για να γίνουν πεταλούδες). Αφού εκείνο άκουσα να παραπονιέται ή να κομπάζει ή κάποιες φορές ακόμα να σωπαίνει. Αφού είναι το τριαντάφυλλό μου.

Και ξαναγύρισε στην αλεπού:

-Αντίο, είπε...
-Αντίο, είπε η αλεπού. Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν.
-Την ουσία τα μάτια δεν τη βλέπουν, επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.
-Είναι ο χρόνος που ξόδεψες για το τριαντάφυλλό σου που το κάνει τόσο σημαντικό.
-Είναι ο χρόνος που ξόδεψα για το τριαντάφυλλό μου..., είπε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.
-Οι άνθρωποι έχουν ξεχάσει αυτή την αλήθεια, είπε η αλεπού. Εσύ όμως δεν πρέπει να την ξεχάσεις. Θα είσαι υπεύθυνος για πάντα για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...
-Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου..., επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας για να το θυμάται.