Μεγαλώνω, το άτιμο!

Από μωρό μού άρεσε το ροζ. Επίσης μωρό χαμογελούσα, ίσως περισσότερο...

Στα 24 είπα να... ξαναγίνω παιδί. Καρδουλοτούρτα και καρτουνοκεράκια. Δεν είναι αστείο, εντάξει;;;!

Στα 25 είπα να συνεχίσω να 'μαι παιδί. Και αυτή, ναι, είναι η αγαπημένη μου φωτογραφία. Αχχχ, ποτέ δε θα ξαναγίνω έτσι, γμτ! :(

Στα 28 η Ματούλα (ή Λίνος), είπε να μου φτιάξει μια e-τούρτα. Η Ματούλα μού φτιάχνει τις e-τούρτες μου από τότε που με e-γνώρισε, δηλαδή εδώ και... πέντε χρόνια. Την ευχαριστώ πολύ πολύ!

Τα φετινά γενέθλια τα έκανα προημερών. Βιάστηκα, αλλά τότε είχα παρέα. Ήμουν στο σπίτι με του γονείς μου, πήρα ένα γλυκό στο ένα χερί, στο άλλο μια λαμπάδα του Πάσχα (πού να ανοίγεις 28 τρύπες σε ένα κρεμώδες γλυκό;!), η μαμά μού είπε το τραγουδάκι τελειώνοντας με το "...να μία χαζοβιόλα" (πράγματι, ήταν πολύ γελοίο θέαμα, εγώ όρθια με τη λαμπάδα ανά χείρας) και έτσι... τέλειωσε η ιστορία. Φωτογραφία σημερινή με ένα... καρδουλορεσουδάκι στο χέρι, έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε.

Και ένα τραγουδάκι που μου αφιέρωσε προχθές ο γλυκουλιός μου και πολύ μου άρεσε:

Ήχος μόντεμ

Πάνε τέσσερις μήνες που ένιωθε ότι η ιστορία μεταξύ τους δεν πήγαινε άλλο. Τον αγαπούσε πολύ. Ήταν για εκείνη πολλά πράγματα μαζεμένα σε έναν άνθρωπο. Η πρώτη της αγκαλιά για να κρυφτεί, το πρώτο της χάδι για να νιώσει ανακούφιση, το πρώτο της φιλί για να αιστανθεί, το πρώτο της ταξίδι για να ανακαλύψει όσα φοβόταν να κοιτάξει νωρίτερα. Για εκείνον δεν ήταν όμως έτσι. Ή τουλάχιστον δεν το εισέπραττε έτσι εκείνη. Ένιωθε μια δυσπιστία, ένα μάγκωμα, ένα φόβο από μέρους του για την αγάπη. Δεν το καταλάβαινε. Ένιωθε όμως πως η αγάπη δεν μπορεί να πονάει, δεν μπορεί να πληγώνει, δεν μπορεί να απαιτεί, να διεκδικεί, ούτε να πιέζει τίποτα. Η αγάπη έχει τη δύναμη να αφήνει τον άλλο ελεύθερο. Κι έτσι έκανε. Έφυγε ένα βράδυ αθόρυβα, όπως είχε έρθει, μέσα από καλώδια και ρεύμα ηλεκτρικό, αφήνοντας τον ήχο του μόντεμ να γράφει σ' αγαπώ στον αέρα.

Εισιτήρια στην τσέπη μου

Βρήκα τις βόλτες μας ξεχασμένες στην τσέπη του σακακιού μου που πια μου πέφτει στενάχωρο και το αφήνω μόνο του, τιμωρία, στην ντουλάπα. Εκεί μέσα και τα γέλια, τα πειράγματα, οι αγκαλιές, τα βλέμματα, τα αγγίγματα, οι μυρωδιές και οι γεύσεις από τις στιγμές μας.

Μου λείπεις. Ξέρεις;

Γιάμμι φαγάκι!

-Καληνύχτα, μωρό μου! Όνειρα γλυκά!, μου ευχήθηκε ψιθυριστά.

-Δε θέλω γλυκά! Μακαρόνια με κιμά θέλω!, απάντησα δυνατά και με πείσμα για να τον ακούσω να... λύνεται στο γέλιο. Είμαι σίγουρη ότι η φλεβίτσα στο μέτωπο θα χόρευε πάλι... :)
-Πού σου 'ρθε αυτό τώρα, νυχτιάτικα; κατάφερε να πει.
-Δε φταίω εγώ! Ο κ. Δημήτρης φταίει! Έφτιαξε μια μακαρονάδα με κιμά, που είναι το αγαπημένο μου φαγητό!
-Καλά, κοιμήσου τώρα και αύριο βλέπουμε. Καληνύχτα, μπέμπα μου.
-Καληνύχτα, μπέμπη ζζζζζζζζ...


Φυσικά δε διεκδικώ τη νοστιμιά της μακαρονάδας του κ. Δημήτρη, αλλά κάτι κατάφερα κι εγώ σήμερα! Όποιος θέλει μπουκίτσα, ας πάρει πιρούνι ανά χείρας κι ας κοπιάσει! Εξάλλου ο Νοέμβρης πάντα ήταν ο μήνας των... κερασμάτων! ;)

Καλό μήνα!