Μια βραδιά... στους Κατσιμίχα!

Πάνε χρόνια που τους αγαπάω τρελά αυτούς δυο τύπους! Και ποτέ δε μ' έχουν απογοητεύσει μουσικά. Ούτε και αλλιώς πώς... Χθες ήταν στην πόλη μας, οπότε ήταν ευκαιρία να μην τους χάσω. Εξάλλου, ποτέ δεν τους είχα απολαύσει ζωντανά. Καιρός δεν ήταν; :) Παρέα όμως; Έχουμε λίγο... σκορπίσει, αλλά... δεν έχουμε και εξαφανιστεί, που να πάρει ευχή! Πρόταση της τελευταίας στιγμή σε φίλο καλό και συνάδελφο για παρέα -που έκανε και τον κόπο να πάει για εισιτήρια νωρίτερα..., ευχαριστώ, Γιάννη!- μπιρίτσες και καλή διάθεση. Κρύο πολύ, με αέρα, αλλά... δε βαριέσαι; Όλα ζεσταίνονται όμορφα με τέτοιους μουσικούς και τέτοια τραγούδια!


Οι φωτογραφίες άθλιες, αλλά ποιος τις έχει ανάγκη; Αφού... ήμαστε εκεί και τη χθεσινή βραδιά την κρατήσαμε μέσα μας.


Θέλετε άκουσμα; Εγώ θα φέρω, γιατί... οι έρωτες δεν κρύβονται! ;)

Στο Γιάννη και το Ριτάκι του! (μη γελάτε, κύριε συνάδελφε!!! χιχιχι)

Κι επειδή τίποτα δεν έχει αλλάξει, αλλά και τίποτα δεν είναι όπως παλιά...

Αυτό για τις (πρωινές) μελαγχολίες...

Κι αυτό γιατί... έτσι!

Σταματάω γιατί... πού να χωρέσουν όλα σ' ένα ποστ; ...

Λατρεμένος Μαχαιρίτσας!

Χθες οδηγώ για το σχολείο. Τελευταία μέρα, τελευταία χαμόγελα και αποχαιρετισμοί με αγαπημένους συναδέλφους. Βαρύ κλίμα ντυμένο με ανάλαφρες πλακίτσες και συγκίνηση που την κρατάμε κάτω από αστεία και υποσχέσεις για καφεδάκια, ποτάκια, βουτιές ως το ξαναντάμωμα το Σεπτέμβρη. Όλα αυτά σκέφτομαι ενώ πλησιάζω στο σχολείο και απ' το ραδιόφωνο ακούγεται αυτό:

"Ούτε να συγκινηθεί κανείς δεν μπορεί, ρε γμτ!" λέω και χαχανίζω μόνη μου. Τέλειο; χιχιχιχι! Αλλά μετά το "Μακό", το "Νότο" και τα "Τερατάκια της τσέπης", ρε γμτ; ...

Βιβλιοαγάπες

Καθόμουν ήσυχα ήσυχα και διάβαζα το καινούριο μου βιβλίο. Ναι, αυτό της εικόνας. Δεν το 'χετε αποκτήσει ακόμα; Είστε και γονείς; Θα θέλατε να γίνετε; Χμμμ! Σπεύσατε στα βιβλιοπωλεία! Όχι για να γίνετε γονείς! τς τς τς! Για να γίνετε ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ γονείς καταφεύγετε σε τέτοια μέρη και επιλέγετε τέτοια βιβλία. Και καλή υπομονή μετά, γιατί διαβάζοντας μπορεί να 'ρθετε πρόσωπο με πρόσωπο με αλήθειες που πονάνε. Ε, ναι, θέλει αρετή και τόλμη το μεγάλωμα ενός παιδιού.

Τι έλεγα; Α, ναι! Ήμουν ξαπλωμένη, που λέτε, και διάβαζα απορροφημένη και αρκετά συγκινημένη το καινούριο μου βιβλίο όταν ένα μπαλάκι, διάφανο και εντελώς... διαδικτυακό ήρθε κι έσπασε την οθόνη του υπολογιστή μου! Ποιος κρύβεται πίσω απ' αυτό; Ε, ποιος άλλος; Το αθεράπευτο πιτσιρίκι της μπλογκόσφαιρας και όχι μόνο! Με μια ματιά στην παρακάτω φωτογραφία λύνονται όλες οι απορίες.

Να κι εγώ! Μμ!