webzobbie's attack

Της πέτρας της υπομονή βάλε στο νου θεμέλιο κι ό,τι θα πεις με το θυμό, πες το, καλλιά, με γέλιο!

28.4.07

Τρεχάματα


Περπατούσα. Περπατούσα έντονα, λαχανιαστά, με τον ιδρώτα να ποτίζει την μπλούζα μου. Τι κυνηγούσα; Τι έτρεχα να προλάβω; Τι πάσχιζα να διορθώσω; Από τι προσπαθούσα να ξεφύγω; Μπροστά μου έβλεπα μόνο τη σκιά μου ή καλύτερα... το είδωλό μου στο τζάμι. Κοίτα να δεις! Τόσος κόπος, τόσο τρέξιμο, τόση ενέργεια χαμένη κι όμως, δεν είχα μετακινηθεί ούτε εκατοστό. Βρισκόμουν στο ίδιο σημείο και το είδωλο παρέμενε άπιαστο, βολεμένο στο τζάμι να με κοιτά και να ανασαίνει γρήγορα...

23.4.07

Χρόνια Πολλά, Γιώργο!


Στο Γιώργο, που γιορτάζει σήμερα, χρόνια πολλά και γλυκά!


Μες στη μεγάλη μπλογκογειτονιά
βρήκα μια ήρεμη, μικρή γωνιά
ήσυχη, ευχάριστη, ρομαντική
κι είχε του Γιώργου την υπογραφή
Γλυκούλη, σου εύχομαι "Χρόνια Πολλά"!

Ποιήματα, μα και πεζά,
λουλούδια μοσχομυριστά,
ό,τι θελήσεις θα το βρεις
μέσα στο μπλογκ του σαν θα μπεις.
Για δες, σου στέλνω μια αγκαλιά!

Το ποστ αυτό, εκτός τις ευχές,
θέλει να "στείλει" και τις κουτσουπιές
που μήνα κόντεψαν εδώ κλείσουν
και παραλίγο να μας διαλύσουν
παρόλο που 'ναι τόσο γλυκές...


Ελπίζω να μη βαθμολογήσεις αυστηρά, έτσι; Εδώ για πάρτη σου διώξαμε τις κουτσουπίτσες!!! Αλλά, τι να κάνουμε; Ένα e-Γιώργο έχουμε, να μην του ευχηθούμε να ζήσει; ;):)

2.4.07

Κουτσουπιές

Ήρθε το Πάσχα! Άνθισαν και οι κουτσουπιές! Οι υπέροχοι αυτοί θάμνοι που με τα μοβ ανθάκια τους σπάνε τη μονοτονία του πράσινου της ελληνικής υπαίθρου. Μαζί με τις ψαλμωδίες τις Μεγάλης Εβδομάδας, ακούγονται και οι ψιθυριστές προσευχές τους να αργήσει η βροχή και ο αέρας για να κρατήσει ατσαλάκωτη η φορεσιά τους. Δέκα μέρες τους παραχώρησε η Άνοιξη. Δέκα μέρες τον Απριλομάη οι κουτσουπιές θέλουν να είναι πανέμορφες και να επιβάλουν το χρώμα τους στη φύση.


Ο πανέμορφος αυτός θάμνος είναι γνωστός με πολλά ονόματα σε όλη την Ελλάδα. Αλλού τη λένε τσερακιά, μελικουκιά ή κουτσικιά και αλλού αγριοκερατιά. Είναι ξαδέρφη της χαρουπιάς. Οι καρποί της είναι σαν μακριά φασόλια, πολύ σκληροί και χορταίνουν τα πουλιά, όταν ωριμάσουν. Οι κουτσουπιές στολίζουν πάρκα και κήπους, είναι όμως ιδιαίτερα μαγευτικές όταν τις βλέπεις να ξεπροβάλουν ανάμεσα στο πυκνό πράσινο της υπαίθρου. Συνήθως φυτρώνουν δίπλα σε βελανιδιές, χωρίς αυτό να είναι απόλυτο.

Το φυτό αυτό δεν απαντά στην ελληνική μυθολογία, λες και η ομορφιά του άφησε ασυγκίνητους τους αρχαίους Έλληνες. Έως που ήρθε ο Χριστιανισμός και η κουτσουπιά συνδέθηκε με ένα γεγονός που μάλλον την αδικεί. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, από ένα δέντρο κουτσουπιάς κρεμάστηκε ο Ιούδας. Το ελαστικό της κλωνάρι όμως λύγισε και έτσι ο Ιούδας δεν πέθανε αμέσως, αλλά έμεινε μισοπνιγμένος, στον αέρα, τρεις μέρες. Γι' αυτό και η ψυχή του δε βρέθηκε στον Κάτω Κόσμο, όταν κατέβηκε ο Χριστός πριν την Ανάστασή Του. Η κουτσουπιά είναι γνωστή και ως "δέντρο του Ιούδα" αν και ελάχιστοι αναφέρονται σε αυτήν μ' αυτό το όνομα.

Τα φύλλα της κουτσουπιάς χρησιμοποιούνταν ως ένα είδος... αλουμινόχαρτου, παλιότερα, στα ορεινά χωριά της Στερεάς Ελλάδας και της Ηπείρου. Με τα μεγάλα, πλατιά κουτσουπόφυλλα οι γυναίκες τύλιγαν τις μπομποτίσιες κουλούρες που παράχωναν στη χόβολη. Έκαναν μάλιστα και αρμαθιές από φύλλα τις οποίες ξέραιναν στη σκιά, για να τις χρησιμοποιήσουν το χειμώνα. Πριν τη χρήση, μαλάκωναν τα φύλλα σε νερό.

Το ξύλο της κουτσουπιάς δεν έχει ιδιαίτερη αξία, γι' αυτό και έχουν γλιτώσει από την... αγριότητα της υλοτόμησης. Παλιότερα κάποιοι μερακλήδες έφτιαχναν μικροέπιπλα ή στόλιζαν με ξύλο κουτσουπιάς το σαμάρι του ζώου τους.

Οι πληροφορίες του σημερινού ποστ είναι βασισμένες στο περιοδικό "Γεωτρόπιο", τεύχος 209, Μ. Παρασκευή 9 - Μ. Σάββατο 10 Απριλίου 2004. Οι φωτογραφίες είναι σημερινές. Τις τράβηξα το πρωί πηγαίνοντας βόλτα. Η πρώτη φωτογραφία είναι από την αυλή του σχολείου μας. Παρόλο που η αυλή είναι μικρή και οι ρίζες των δέντρων έχουν χαλάσει την άσφαλτο που είναι κάτω, επέμενα από πέρσι να μην κοπούν. Και ο διευθυντής μου, επίσης λάτρης των δέντρων αυτών, τις άφησε στη θέση τους! :)

1.4.07

Ιστορία από τον Αλέξη

Μια φορά κι έναν καιρό σε ένα μικρό σπιτάκι ζούσε μια οικογένεια. Η μαμά, ο μπαμπάς και τα παιδιά. Στην κουζίνα ζούσε ένα γκρινιάρικο σφουγγάρι, μια κουτάλα που έκανε συνέχεια εμετό από το πολύ ανακάτεμα, μια ξινή κατσαρόλα που όλο καιγόταν και έσκουζε και μια ψεύτρα τραπεζαρία που συνέχεια έλεγε μεγάλα ψέματα.

Το σφουγγάρι γκρίνιαζε γιατί δεν του άρεσε να πλένει πιάτα και ποτήρια, κουτάλια και μαχαίρια. Ήθελε να αλλάξει δουλειά. Όμως και η κουτάλα ήθελε να αλλάξει δουλειά γιατί είχε βαρεθεί να ζαλίζεται, να ανακατεύεται και να κάνει συνεχώς εμετούς. Η κατσαρόλα είχε κι αυτή βαρεθεί να καίγεται και δεν της άρεσε να κουβαλάει φαγητό στην πλάτη της. Η δε ψεύτρα τραπεζαρία είχε ερωτευτεί την πολυθρόνα!

Μια μέρα, η οικογένεια αποφάσισε ν' αλλάξει σπίτι. Έτσι, πέταξαν όλα τα σφουγγάρια, τις κουτάλες, τις κατσαρόλες, ακόμα και την τραπεζαρία στο σκουπιδότοπο. Σε όλα τα αντικείμενα άρεσε η νέα τους ζωή στο σκουπιδότοπο. Μόνο η τραπεζαρία είχε παράπονα. Έτσι, έζησαν όλα καλά και η τραπεζαρία χειρότερα.



Σημείωση: Το... μπλογκοπαίχνιδο με τις λέξεις για θυσία... εεεε... δημιουργία ιστορίας ήθελα να πω, μου έδωσε μια καλή ιδέα για Σκέφτομαι και Γράφω (ΣκΓ) στην τάξη μου. Παράλληλα με τα λίμερικ τα παιδιά έδειξαν ενδιαφέρον για τις φανταστικές ιστορίες. Ξέρουν πολύ καλά ότι η... ζουρλή δασκάλα τους θα απορρίψει σχεδόν όλα τα ΣκΓ του ΟΕΔΒ και ότι πρέπει να σπάει το κεφάλι της για ενδιαφέροντα θέματα. Θέματα του στιλ: "Ένα Σαββατοκύριακο με τον παππού και τη γιαγιά" τα αντιπαθώ και αρνούμαι να βασανίσω 90 λεπτά τα παιδιά μου για να γράψουν κάτι τέτοιο. Έτσι λοιπόν, χθες 29/3/2007, τους έδωσα τις λέξεις που εδώ είναι με έντονα γράμματα για να φτιάξουν μια ιστορία. Ο Αλέξης μου έγραψε αυτό που διαβάσατε (εντάξει το διόρθωσα λιγάκι). Άδεια δεν πήρα για να το δημοσιεύσω, αλλά είμαι απόλυτα βέβαιη ότι θα χαρεί όταν το μάθει. -Μεταξύ μας, έχουν δει την έκθεση των γραπτών τους στο μπλογκ μου ως την απόλυτη καταξίωση! χιχιχιχι! Τα μωρά μου! :)