webzobbie's attack

Της πέτρας της υπομονή βάλε στο νου θεμέλιο κι ό,τι θα πεις με το θυμό, πες το, καλλιά, με γέλιο!

23.6.07

Κλειστό...


...λόγω διακοπών!


Ενημέρωση 23/7/2007

Επιστρέψαμε, αλλά παραμένουμε κλειστά...

...λόγω ατυχήματος και μιας επικείμενης μετακόμισης. Όσοι... πιστοί προσέλθετε γιατί πλέον δεν είμαι σε θέση να μετακομίσω μόνη μου. Με... μετακομίζουν οι συνάδερφοι, τις οποίες και ευχαριστώ θερμά για τη βοήθεια και την υπομονή τους!

17.6.07

Μπαμπούληδες, χρόνια πολλά!

15.6.07

Καλό καλοκαίρι

Σήμερα έκλεισαν τα σχολεία... Καλό καλοκαίρι σε μαθητές και δασκάλους! Καλές βουτιές και... με το καλό να ξανανταμώσουμε!

Ποστάκι για να πω ευχαριστώ στα παιδιά μου, που μου 'ρθαν όλα σήμερα σαν τους Άγιους Βασίληδες! Ποστάκι για πω ευχαριστώ στα τερατάκια μου που με φόρτωσαν συναισθήματα δύο χρόνια τώρα. Ποστάκι για να τους ευχηθώ καλό καλοκαίρι, καλή πρόοδο και πάντα υγεία και ευτυχία στις ζωές τους.

Λυδία, ευχαριστώ για το ξύλινο ποντικοημερολόγιο καθώς και για την αφιέρωση στο πίσω μέρος. Και μένα θα μου λείψεις, γλυκό μου!

Άγγελε, ευχαριστώ για τη... δελφινοκουπίτσα και το αρκουδάκι! Πού ήξερες ότι έχω τρέλα με τις κούπες;

Ροζίνα, σ' ευχαριστώ πολύ για το δαχτυλίδι, είναι υπέροχο!

Νίκο, σου υπόσχομαι το άμπλουμ να το γεμίσω φωτογραφίες! Και το αναμνηστικό από την Κέρκυρα είναι υπέροχο! Ευχαριστώ!

Αλέξη, πανέμορφος ο... κεραυνός, τον φόρεσα ήδη. Ευχαριστώ!

Αρσένη, θα κρατήσω πολλές στιγμές στις σελίδες αυτού του άλμπουμ. Να 'σαι καλά!

Θεοδώρα, ευχαριστώ, γλυκούλα μου, για τα λουλούδια και τα κουκλάκια!

Χριστόδουλε, ευχαριστώ για το σταυρουδάκι! Να 'σαι καλά, γλυκούλη μου!

Αλεξάνδρα, ευχαριστώ κι εσένα για το αλυσιδάκι!

Χριστίνα, τώρα ξέρω ποιο φωτεινό καραβάκι θα με φέρνει ίσια σ' εσάς! Ευχαριστώ!

Ανδρέα-Σπύρο, σ' ευχαριστώ για το όμορφο μαξιλάρι! Θα στολίσω τον καναπέ μου, στην Κρήτη!

Να ευχαριστήσω και τον Παναγιώτη, έστω κι αν δεν ήθελε αγκαλίτσα σήμερα (χεχε!), καθώς και τον Αλέξανδρο και να του ευχηθώ περαστικά. Μας έλειψε πολύ τις τελευταίες μέρες.

Πρέπει να σταματήσω γιατί δεν αντέχω και πολύ με τους αποχαιρετισμούς... Κλείνοντας, όμως, να πω ότι χθες στη γιορτή μας ήταν καταπληκτικοί με τα ποιήματα του Ροντάρι! (Ε, τι άλλο θα τα έβαζε να πουν, η ζουρλή δασκάλα; χιχιχιχι!)

Μωρά μου, καλό καλοκαίρι! Θα σας σκέφτομαι!

13.6.07

Τελευταίες μέρες


Ξέρετε τι είν' αυτό; Χμ... ορίστε, δείτε καλύτερα...


Ακριβώς! Είναι η χάρτινη τσάντα στην οποία καταχωνιάζω τα επαναληπτικά και τις ασκήσεις των παιδιών μου για να τις φέρω σπίτι. Προσωπικά εξακολουθώ να πηγαίνω σχολείο όπως... τότε. Με μια καφέ Levi's τζιν που είχα ερωτευτεί και αγοράσει στη Γ' Λυκείου. Ναι, μ' αυτήν πάω σχολείο. Την κρατώ στον ώμο για να ακούω τις παρατηρήσεις των παιδιών μου: "Μα, κυρία, σ' εμάς λέτε να φοράμε την τσάντα μας και στους δύο ώμους"... Πάντα όμως χρειαζόμαστε επιπλέον... αποθηκευτικό χώρο. Πολλή αντιπαιδαγωγική χαρτούρα! Πάρα πολλή. Αλλά τι να κάνω η νέα δασκάλα; Το "Ν" μας είναι χάρτινοι χαρτοφύλακες με τις επιπλέον εργασίες και... τα αυτοκόλλητα! Μάλιστα τα... αυτοκόλλητα!

Μεγάλο πράμα τα αυτοκόλλητα, που λέτε! Κάτι σαν παράσημο. Σαν ψήφος εμπιστοσύνης. Σαν το μεγάλο βήμα για να γίνουμε φίλοι. Δε θα ξεχάσω το πρώτο μου αυτοκόλλητο. Η Σίντι μέσα σε μια καρδούλα και... τσουπ! πάνω στη μαύρη μπλούζα μου, από πιτσιρίκα που αρνιόταν πεισματικά να δεχτεί την αλλαγή δασκάλας. Και, η δύστυχη, είχα μόλις μερικές μέρες προϋπηρεσία. Γι' αυτό και το συγκεκριμένο αυτοκόλλητο με το οποίο παρασημοφορήθηκα, μετά από ενάμιση μήνα, περίπου, ήταν ξεχωριστό για μένα.

Στην αρχή της σχολικής χρονιάς η τσάντα μου δεν είχε ούτε δείγμα αυτοκόλλητου. Στο δεύτερο τρίμηνο απέκτησε το πρώτο της διακριτικό, ένα αστέρι με δυο σκυλάκια, που το τοποθέτησα, με καμάρι, πάνω δεξιά. Τα βιβλία μου, βλέπετε, είχαν γεμίσει προ πολλού! Σε λίγο καιρό ήρθε ένας γυαλιστερός, μεγαλόσωμος Τουϊτυ και στρογγυλοκάθισε στο κέντρο της τσάντας μου. Σιγά σιγά, και όσο πλησιάζαμε προς το τέλος της χρονιάς, οι ψήφοι εμπιστοσύνης πλήθαιναν, ώσπου, πριν καμιά βδομάδα, έγινε αυτό που είδατε. Ναι, τσίρκο! Αλλά μ' αρέσει! Και όσο κι αν γκρίνιαζα: "Παιδιά, σταματήστε! Δε θα κυκλοφορώ με την τσάντα... τσίρκο!!!" μού ήταν αδύνατο να προσβάλω τα μελισσάκια μου που έρχονταν πονηρά, μου 'ριχναν μια κλεφτή ματιά και... τσουπ! "Αυτό από 'μένα!"... "Παιδιά, φτάνει!!! Όχι άλλο, λυπηθείτε με!!!", φώναζα. Αμ δε! Κι άλλο μελισσάκι κι άλλο αγαπημένο αυτοκόλλητο κι άλλο πονηρό χαμογελάκι κι άλλος κόμπος στο δικό μου στομάχι και θολά χαμόγελα.


Προχθές είχαμε και τα πρώτα αποχαιρετιστήρια. Τα πρώτα ραβασάκια που κρατάς σαν φυλαχτό. Ανορθόγραφες εκδηλώσεις αγάπης, τόοοοοσο γλυκές! Και δώσ' του να αυξάνονται οι κόμποι στο στομάχι και τα θολά χαμόγελα. Είχαν και... οδηγίες χρήσης. Μάλιστα! "Μην το ανοίξετε εδώ" ή "Ανοίξτε το ΤΩΡΑ!" Άνοιγα, διάβαζα, γελούσα, μέχρι που δεν άντεξα και τους είπα... "Ηρεμήστε, έχουμε ακόμα μια βδομάδα! Μη μας πάρουν από τώρα τα ζουμιά!". Σήμερα μου θύμισαν ότι πέρσι, την τελευταία μέρα, φορούσα μαύρη μάσκαρα που με πρόδωσε. Κακή επιλογή. Φέτος λέω να μη φορέσω...


Σήμερα ζήτησαν τη διεύθυνση του μπλογκ μου για να διαβάζουν παραμύθια. Όπως επίσης απαίτησαν να τους μάθω πώς θα μπαίνουν για να σχολιάζουν. "Απείλησαν" μάλιστα σε γιορτές και γενέθλια -γλυκά μου!- να γεμίσουν τον τόπο μηνύματα.

Σταματώ γιατί τα πίξελς της οθόνης μου άρχισαν να χορεύουν. Έμειναν ακόμα τρεις μέρες...

2.6.07

Για να δούμε...

Προσπαθώντας να... βγάλω τα βαριά μου παπούτσια, θυμήθηκα ένα παραμύθι της Ανδρομέδας. Το είχα επιλέξει για να το διαβάσω στα παιδιά μου, στις 9 Σεπτεμβρίου, δηλαδή την πρώτη μέρα που νέου μας σχολικού έτους. Από τότε, η Ανδρομέδα ή Πυθία, μετονομάστηκε σε... "κακούργα μου", γιατί, πολύ απλά, τα μωρά μου ξετρελάθηκαν με το παραμύθι της, το οποίο μου ανέφεραν για πολύ καιρό. Τι "ανέφεραν" δηλαδή που... ακόμα το θυμούνται!!! Να, λοιπόν, πώς η Πυθία "έκλεψε" τους μαθητές μου! Και αφού είδα τη συμπάθεια των παιδιών μου για τα παραμύθια της, ε... σε κάθε ευκαιρία τους διαβάζω και ένα.

Πάντως ο "Δε Θα Τα Καταφέρεις" είναι από τα αγαπημένα μου και μου φαίνεται ότι είναι ό,τι πρέπει για να ξεκολλήσουν τα... βαριά παπούτσια μου. Για δείτε και μόνοι σας...


Κάποτε, κάπου σε αυτό τον κόσμο, σε ένα δάσος με πυκνή βλάστηση, γεμάτο επικίνδυνες γωνιές με δηλητηριώδη φυτά και εχθρικά τέρατα, που ίσως μόνο εγώ γνωρίζω, είχε τον πύργο του ένας παντοδύναμος δράκος που τον έλεγαν: «Δε θα τα καταφέρεις».

Είχα ακούσει να μιλούν για εκείνον με τα χειρότερα λόγια, μα δεν μπορούσα να φανταστώ πόσο πανούργος ήταν, κυρίως γιατί δε μου άρεσε καθόλου να παραδεχτώ τη δύναμή του.

Τώρα πως γίνεται αυτά που θέλει κανείς να αποφεύγει, τελικά να τα τρώει στη μούρη, είναι αλλουνού δουλειά κι εκείνου θα παραμείνει. Έτσι κι εγώ παρόλο που δεν ήθελα ποτέ μου, καμία παρτίδα με τον περιβόητο «Δε θα τα καταφέρεις», κάποτε τον βρήκα μπροστά μου, σε μια σχολική εκδρομή και μου κόπηκε η μιλιά...

Τι πράγμα ήταν ετούτο, άλλο να το βλέπεις κι άλλο να σου λέω… Μέσα στην τρομάρα μου δεν μπορούσα ούτε να τον κοιτάξω για πολύ. Στην αρχή μου φάνηκε να έχει μπόι, γύρω στα πέντε μέτρα. Αλλά πάλι δεν ήμουν σίγουρη, έμοιαζε να ψηλώνει σε κάθε του βήμα!

Ευτυχώς εκείνη τη φορά, για καλή μου τύχη δε με πήρε είδηση. Ήταν απασχολημένος με ένα άλλο παιδάκι, που προσπαθούσε να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο. Ο φοβερός δράκος, είχε σταθεί μπροστά του και του ψιθύριζε: Δε θα τα καταφέρεις! Δε θα τα καταφέρεις! Το δέντρο είναι πανύψηλο, εσύ είσαι μικρούλι, ούτε στο δεύτερο κλαδί δε θα μπορέσεις να φτάσεις!


Το καημένο το παιδάκι δεν έκανε βήμα, κι εγώ παραξενεύτηκα, γιατί το δέντρο ήταν μικρό με ωραία γερά κλαδιά, που θα μπορούσε να ανέβει και το πιο ανάξιο βουτυρόπαιδο.

Μα κι ο δράκος στεκόταν αρκετά μακριά από το θύμα του, τόσο που το πιτσιρίκι θα μπορούσε με ένα σάλτο να του ξεφύγει. Κι επειδή ένα παιδί ήμουν κι εγώ, και μέσα μου η τόλμη κέρδιζε και τη λογική και το φόβο, έτρεξα με όλη μου τη δύναμη, έπιασα το χέρι του μικρού και φύγαμε αλαφιασμένοι για να βρούμε τους συμμαθητές μας. Στα αυτιά μας, είχε μείνει όμως το μουρμουρητό του «Δε θα τα καταφέρεις».

Αργότερα στο γυμνάσιο, που τα πράγματα είχαν αρχίσει να ζορίζουν, μαθήματα, μα κι ένα βουνό συναισθήματα που πάνε λες πακέτο με την εφηβεία μας, βρήκα ένα κόλπο για να ξεγλιστράω, από τις υποχρεώσεις μου, με έναν ανέντιμο τρόπο που στην αρχή με βόλεψε μια χαρά!

Υποστήριζα πως ήμουν δέσμια του δράκου «Δε θα τα καταφέρεις» και γι’ αυτό η ικανότητά μου ήταν περιορισμένη. Σκαρφιζόμουνα χίλια-δυο περίτεχνα επιχειρήματα για να πείσω τους γύρω μου, για την αδυναμία μου και τις περισσότερες φορές, επειδή και οι άλλοι είχαν κάποιο φόβο για το άγνωστο τέρας εκεί έξω, με άφηναν στην ησυχία μου.

Είπα τόσο συχνά αυτό το παραμύθι, που τελικά το πίστεψα και η ίδια! Όταν βρισκόμουν μπροστά σε κάποια δυσκολία, όταν ήθελα να κάνω μια αρχή σε κάτι καινούργιο, έβλεπα μπροστά μου τον απαίσιο «Δε θα τα καταφέρεις»! Μα και όταν οι άλλοι δεν ήθελαν να κάνω κάτι, μου έλεγαν πως θα με σταματήσει ο δράκος.

Τα χρόνια κυλούσαν με τον ίδιο εφιάλτη! Έτρεφα με το φόβο μου, τα όνειρά μου, τις επιθυμίες και τα σχέδια μου, εκείνον το σιχαμένο δράκο και όσο περνούσε ο καιρός, τόσο πιο αδύναμη αισθανόμουν. Έλεγα μέσα μου πως όσο δεν πειράζω το θηρίο, θα με αφήνει ήσυχη.

Μα κάποτε τα θέλω μου άρχισαν να θεριεύουν με τη σειρά τους. Βαρέθηκα τη μίζερη ζωή μου και άρχισα να ψάχνω πως θα μπορούσα να εξαφανίσω το πρόβλημά μου. Όσο και να μη μου καλάρεσε η ιδέα, αποφάσισα να προσπαθήσω να κερδίσω την εύνοια του «Δε θα τα καταφέρεις». Να γίνω δήθεν φίλη του, για να τον γνωρίσω καλύτερα, με την ελπίδα να βρω τα αδύνατά του σημεία και να τον καταστρέψω.

Δε θα ξεχάσω ποτέ την ηλιόλουστη μέρα που ξετρύπωσα τελικά το κουράγιο και στάθηκα μπροστά του. Όσο τον κοίταζα τόσο πιο μικρός μου φαινόταν, ώσπου ξαφνικά συνειδητοποίησα πως είχε το ύψος μου. Παρατηρώντας τον λίγο ακόμα, είδα πια μπροστά μου ένα άθλιο πλασματάκι, που μάλιστα έμοιαζε να με φοβάται. Στάθηκα απέναντί του και τον κοίταξα κατάματα. Και τότε έγινε το πιο απίθανο πράγμα. Είδα με τα ίδια μου τα μάτια, πως ο «Δε θα τα καταφέρεις», είχε το πρόσωπό μου. Ήταν ίδιος εγώ. Αυτό τελικά ήταν και το αδύναμό του σημείο.

Ο φοβερός και τρομερός δράκος που με τρομοκρατούσε τόσα χρόνια ήταν ένα κομμάτι του εαυτού μου. Που όσο πιο πολύ το μαθαίνω, όσο το φροντίζω και το περιποιέμαι, όσο το βγάζω στο φως και στη βόλτα της ζωής μας, τόσο πιο πολύ γλυκαίνει και μου συμπαραστέκεται.

Αυτή ήταν πάνω-κάτω η ιστορία του «Δε θα τα καταφέρεις». Αφήστε που τώρα τελευταία σκέφτομαι να του αλλάξω λιγάκι το όνομα, γιατί πιστεύω, πως του αξίζει να τον φωνάζω «προσπάθησε και θα τα καταφέρεις»!

Άμα έχετε κι εσείς κανένα τέτοιο δράκο, φέρτε τον στην παρέα να δούμε ποιος πραγματικά είναι!

1.6.07

Για την Αμαλία


«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες ινοσάρκωμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια και επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Πέρα από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαϊου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ' αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΠΑΡΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.


Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι "για την Αμαλία").



ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΑΜΑΛΙΑΣ