webzobbie's attack

Της πέτρας της υπομονή βάλε στο νου θεμέλιο κι ό,τι θα πεις με το θυμό, πες το, καλλιά, με γέλιο!

29.4.10

Πώς πήρα δίπλωμα οδήγησης


Ο mortal, στις 25/6/2005, μόλις πέρασα-με την πρώτη- τα σήματα έγραψε:

Αδέρφια, ενωσίτες μου
κοντεύει η στιγμή
που όποιος πεζός κυκλοφορεί
πρέπει να το σκεφτεί!


Το πρώτο βήμα έγινε
και μένουν λίγα βήματα
η Μαριλία πέρασε
προχθές όλα τα ...σήματα!

Σε λίγο, χωρίς δάσκαλο
θα πιάσει το τιμόνι

και δίχως περιορισμούς
θε να σωφάρει μόνη!

Ωιμέ! τι θ' απογίνουμε;
πού θα 'βρουμε γωνιά;
καλύτερα να πάρουμε

φίλοι μου, τα ...βουνά!!!


Και η φίλη μου, η Τσαμπίκα, μη χάσει! Ορίστε:

Και τα βουνά να πάρουμε τίποτα δε μας σώνει
γιατί σαφώς εδήλωσε το micra απογειώνει.

Ίσως σ' αυτό η ένωση μπορεί να βοηθήσει
οδήγησης προσομοίωση αν κάπου εγκαταστήσει.

Καλού κακού ας ζητήσουμε τη χάρη να μας κάνει
δελτίο τυπου να γραφει όταν τιμόνι πιάνει...

Μμμμμμ! Εξυπνάδες!!!!


Και η trianta, που δεν ξέρω τι έχει αποκάμει με το μπλογκί της, έγραφε τότε:

To mariliaki ‘’επί τροχών ‘’να δω εγώ ...στον κόσμο τίποτα άλλο,
κι αν πάρει με την πρώτη δίπλωμα ………του δίνω εγώ ρεγάλο.

Μην τους ακούς marrilia μου….. ..νέο μου σοφεράκι
τρέξε στους δρόμους άφοβα …….μα πρόσεχε και λιγάκι


Φαντάζομαι πως θα καμαρώνεις εσύ, το νέο σου τ’αμάξι
θα το΄χεις σα τα μάτια σου ..μη βρέξει και μη στάξει.

Τη ζώνη πάντα να φοράς, ασφάλεια να έχεις,
και πάνω από… 100 ..ποτέ σου να μη τρέχεις.

Κι αν γίνει και καμιά στραβή.. και’ ρθεις φάτσα με το νόμο

(δοκιμασμένη συνταγή)…
καν τα γλυκά ματάκια εσύ………. στο φίλο τροχονόμο.

Μα ακόμα κι αν αυτός σου κόψει καμιά κλήση(.. ο κακούργος)
μη στεναχωρηθείς.. όλοι ..λίγο πολύ την έχουμε πατήσει



Κι εγώ, η έρμη, απαντούσα:

Πειράζετε όσο θέλετε, εγώ σας αγαπάω
και μόλις πάρω δίπλωμα, μια βόλτα θα σας πάω!

(μπαμπά Γιάννη... αυτοκινητάκι για το... παιδί σου;; Ευχαριστώ!)

Τρομάξατε χρυσούλια μου, γλυκά μου πειραχτήρια;
Διαλέξτε εσείς προορισμό! Χαλάω εγώ χατίρια;


Βρε, μη φοβάστε, υπόσχομαι να ΄μαι προσεχτική
και στ΄ αυτοκινητάκι μου θα βάλω ένα ¨Ν¨.


Εξάλλου, για συνοδηγό, θα ΄θελα το Δημήτρη
και την Τσαμπίκα έπειτα και την trianta τρίτη.


Φαντάζομαι τρεις οδηγοί άπαιχτοι και με πείρα
θα με προσέχανε πολύ κι εμέ την κακομοίρα.


Όσο για τη συνάντηση με τον... κακούργο Νόμο
γλυκά ματάκια θε να δει για ένα λόγο μόνο.

Αν είν΄ ψηλός, μελαχρινός, με χιούμορ μα και μόνος
κλήση θα επεδίωκα να πάρω επιμόνως!!!

Και θα ΄θελα το... πρόστιμο να είναι και... βαρύ
κυρίως αν θα ήτανε πολύ καλό παιδί!


Και τώρα που το σκέφτομαι λιγάκι πιο καλά...
λέτε στο δρόμο της ζωής ν΄ ανάψει κάνα φλας;;;

Εμ, τότε τι καθυστερώ; Τρέχω, σαφώς, με χίλια!!!
Ελπίζω μόνο μη βρεθεί μπροστά καμιά... νταλίκα!


Και ο Σωκράτης! Που τον είχα και για σοβαρό άνθρωπο! Ορίστε:

Να μην ακούς Μαρίλι μου των αλλωνών τα λόγια
γιατί `ναι πικραμύγδαλα ξεκούρδιστα ρολόγια
Εμένα μόνο να ακούς στο λέω να κατέχεις
και τις δικές μου συμβουλές πάντα στο νου να έχεις

Γιατί τα λέω συμβουλές και λόγια παστρικά;
Γιατί `σαι κούτσικο μαθές κι ας είσαι κρητικιά!


Πρώτον. Να βάλεις στο μυαλό σαν θα `σαι στο τιμόνι
ότι αυτό δεν αγαπά εκείνον που θυμώνει

Δεύτερον. Εξωτερικά να ελέγχεις τον καθρέφτη
γιατί μπορεί από πίσω σου κάποιος να σου την πέφτει

Τρίτον. Μη βγάζεις το κραγιόν στο μέσα καθρεφτάκι
ένα είναι τo σίγουρο θα πας μες στο χαντάκι

Τέταρτον. Στην οδήγηση δε χάφτουνε καλτσούνια
και όχι γόβες λουστρινέ και μυτερά τακούνια

Πέμπτον. Αν σκάσει λάστιχο στ` οδόστρωμα πετάξει
μόνο ένας αρσενικός μπορεί να σου τ` αλλάξει


Έκτον. Για μία γρατσουνιά μη βουτηχτείς στην πίκρα
Δεν είναι δα και Mercedes σκατούλι είναι Micra


Έβδομον. Πρόσεχε κουκλί σαν οδηγείς στο κέντρο
να μη γκαζάρεις και πολύ και ..γκζντουκ σε κανα δέντρο

Όγδοον . Τ` αυτοκίνητο δεν είν` η κάμαρά σου
να τρέχεις μες στις εξοχές κα κάνεις τη δουλειά σου

Ένατον. Να μην πλένεις το πολύ να ξεκοριάσει
με σαμπουάν και Palmolive γιατί θα ξεθωριάσει


Δέκατον. Με του νιου το Ν στο πίσω το μπαρμπρίζ
κανείς δε θα σε κράξει ίσως να σου πετάν και ρύζ
μα θα το δεις στην πράξη

Άντε… και καλορίζικο προσμένω σε στην πόρτα
σαν θα περάσεις από δω για να με πας μια βόλτα


Σε σκέφτομαι σαν Ταλιμπάν με σκέρτσο και μανία
να τρέχεις στη Αουτομπαν εδώ στη Γερμανία

Τέλος αν βρεις σημείωμα
« σε αγαπώ μικράκι μου»
επάνω στο καπό
μην πεις και συ σαν την ξανθιά
αναστενάζοντας βαθιά

« Και γω αυτοκινητάκι μου πολύ σε αγαπώ»!
Χο! Χο! Χο! Χο!


Αυτό το "σκατούλι μίκρα" έχει μείνει! Ακόμα το λέω!


Ο mortal, στις 7/7/2005, την παραμονή της εξέτασής μου για το δίπλωμα οδήγησης μου 'γραψε:

Προς το ...νεογέννητο

Ταλέντο έχεις σίγουρα
να οδηγάς ωραία

και να προσφέρεις τη χαρά
σε όλη την παρέα!

Αύριο, όμως, κρίνεσαι
είναι μεγάλο πράγμα
στον άγιο Προκόπιο
να κάνεις ένα τάμα!


Απόψε ξάπλωσε νωρίς
κοιμήσου χαλαρά
σκέψου και κάτι όμορφο
σαν τα ...καλά παιδιά!

Το πρωινό το ξύπνημα
με δίχως ξυπνητήρι
να μην ξεχάσεις και χυμό
να πιεις ένα ποτήρι!


Λίγα λεπτά πριν το ...κακό
για να μην κάνεις λάθος
μια σοκολάτα "τσίμπησε"
θα διώξει όλο το άγχος!

Κι αφού σου έγραψα πολλές
νομίζω, παραινέσεις
μία ευχή είναι καιρός

να στείλω πριν με ...χ...εις!

Απ' την καρδιά μου εύχομαι
με δίχως τσιριμόνια
να μπεις στη λίστα αύριο
με τα ...βαριά τιμόνια!


marilias car roz


Και αφού την επόμενη έσκισα και πήρα δίπλωμα, τους το ανακοίνωσα:

Είδατε που πειράζατε τόσον καιρό χρυσά μου
πως δίπλωμα θα έπαιρνα μόνο στα όνειρά μου;

Καλέ, επήρα δίπλωμα! Αλήθεια σας το λέω!
Τώρα, αμάν τι συμφορά! μόνη μου θα οδεύω...

Τώρα, για να ΄μαι ειλικρινής, εδώ αρχίζει η πίκρα!
Τώρα δε θα ΄χω δάσκαλο, ούτε ¨...σκατούλι micra...¨
(αν και αυτό το δεύτερο... διορθώνεται! )Δάσκαλο είχα άπαιχτο! Σας το ΄πα; Δε σας το ΄πα!
Ποτέ μου δεν κατάλαβα πότε περνούσε η ώρα.

Ψύχραιμος, με υπομονή, επιμονή και... θάρρος
με χιούμορ μου διόρθωνε πάντοτε κάθε λάθος.

(Ε, με μένα που ΄μπλεξε... Να, ας πούμε ο Γιάννης, τον καταλαβαίν
ει τον άνθρωπο απόλυτα! Καλά δε λέω μπαμπά Γιάννη;)
Και επειδή του έταξα τους στίχους να διαβάσει
ας κάνω μια προσπάθεια λιγάκι να γελάσει.
(τι, μόνο εγώ θα χαχανίζω στη στενότατη κατηφόρα με το ¨φφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφλας¨;;;)Όμως εσείς οι φίλοι μου, τα σούπερ πειραχτήρια,
μη φανταστείτε πως θα πω ωραία παραμύθια!

Καλός, χρυσός και άγιος, όμως με το... συμπλέκτη
τα νεύρα μας γινήκανε σαν χαλασμένο ντέφι!

¨ΜΗΝ τον αφήνεις βιαστικά!¨ φορές μου είπε χίλιες
¨φρένο-φλας-πεζοδρόμιο ελέγχεις στις γωνίες¨.

(στις 1000... τελευταίες αναφέρομαι)
Το γέλιο το απίστευτο το ΄χε, σαφώς, το ¨φφφφφφλας¨
¨...σε κάθε μετακίνηση κι όταν θα σταματάς¨.

Να μην ξεχάσω να σας πω για ένα ¨σημαδάκι¨!
Ο... ¨πετρωμένος μαθητής¨! Τι άλλο; Ένα τουβλάκι!!!

Παιδιά, το γέλιο που ΄κανα όλες αυτές τις μέρες
δε γίνεται να στριμωχτεί μέσα σε δυο κουβέντες.

Έχει διαβάσει ένα σωρό απ΄ τα πειράγματά σας
μα ένα ¨μπράβο δάσκαλε¨ δε βγαίνει απ΄ την καρδιά σας;

(παιδιά, ο άνθρωπος με άντεξε τόσον καιρό, δεν έχετε να του πείτε τίποτα
; Ούτε ένα μήνυμα συμπαράστασης;; )
Κι αφού το... αριστούργημα μεγάλωσε επικίνδυνα
να σταματήσω πάραυτα, πριν γίνει κάνα ατύχημα.

Βγάζουμε φλας αριστερό και... ¨πίσω από το γκρίζο¨
φρενάρω, σβήνω μηχανή, τ΄ αμάξι ασφαλίζω.

Μα πριν γυρίσω πίσω μου, την πόρτα πριν ανοίξω,
από το Γιάννη τον... μπαμπά, μια χάρη θα ζητήσω:

Θέλω ένα εικονίδιο! Ένα αυτοκινητάκι!
Κι εγώ, ευθύς, για ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, σου στέλνω ένα φιλάκι!

Και το αυτοκινητάκι μού χαρίστηκε: http://eduportal.gr/components/com_kunena/template/default/images/emoticons/marilias.gif Είδατε τι πατέρα έχω;;;;


Και τότε η trianta, έγραψε για να μου ευχηθεί και να με συμβουλέψει:

Με την πρώτη το Μαριλιάκι μας
το δίπλωμα ...κατάφερε να πάρει
σαν να την βλέπω τώρα εδώ μπροστά
να χαίρεται και να,ναι όλο ..καμάρι!!!!!

.. Δέχεται τα συχαρίκια μας

με γέλιο και με νάζι
μα κατά βάθος ανυπομονεί
πότε θα ανοίξει …….γκάζι

Μην το καθυστερείς πολύ
τρέξε για αμαξάκι ……

……..και διαδρομές ξεκίνα,
αν θες να γίνεις γρήγορα
τέλεια...... ... σοφερίνα.


Και έτρεξε και το despoiniw να ευχηθεί:

Ta sygxarikia moy tha pw ki egw sti Marilia
kai apo kardias tha eyxithw "kali stavrodromia!"

Ti zwni sou na min xexnas, to kinito min pianeis
akoma kai otan se zita kai o filos sou o "Giannis" (i opws lene to amore!)

Kai sygxwreste me paidia poy twra grafw etsi
ma ftaiei to palio pc pou ellinika den xerei!

Και ο mortal δε θα μπορούσε να μη γράψει, γιατί θα τον έπαιρνε και θα τον σήκωνε:
Μαρίλι, το απέδειξες
δεν είσαι ό,τι κι ό,τι
σου εύχομαι μες τη ζωή
ΟΛΑ σου με την ...πρώτη!


Φυσικά, δε θα μπορούσε να λείπει και ο μπαμπάς Γιάννης! Συμπαραστάθηκε στο δάσκαλό μου, έτσι:

Δάσκαλε, θα σαι ευτυχής , το ξέρω δίχως άλλο
και γλίτωσες στα σίγουρα ένα "βάσανο" μεγάλο

Μπορεί να έλεγες εσύ να ναι προσεκτικιά
μην τύχει και πατήσουμε καμιά αργή γριά

πως όταν μας κορνάρουνε δεν είναι για καμάκι
ούτε γιατί μας τέλειωσαν ...τα ξύλα απ' το τζάκι


Αυτό με τη διπλή γραμμή πιστεύω να το ξέρει
ποτέ δεν την πατάμε, ούτε κι αν μας συμφέρει

Κι όταν της έβαζες ξανά να κάνει τη γωνία
μήπως σου έλεγε "μισώ... μισώ τη Γεωμετρία!!!";...


Ελπίζω εκεί στα Γιάννενα να έχει μέγα χώρο
αλλιώς θα πρέπει να μας βρεις και ωραίο παρκαδόρο

Αλλά και τ' άλλο με το φφφφφφφλας πολύ καλό νομίζω!
θα σε κοιτούσε με μάτια ΝΑ!!!! απ' όσο την γνωρίζω

Μην είναι φφφφίδι, φφφφφφορτηγό, φφφφφρεγάτα ή φφφφυσσούνα;
ή μήπως δώ στα Γιάννενα μας πλάκωσε φφφφφφουρτούνα;


Φφφφφύγε και πάρε τα βουνά, φφφφάε κι ένα φφφφιρίκι
γιατί μόλις τελείωσε η απόλυτή σου φφφρίκη!!!!

Δάσκαλε, είσαι τυχερός, το πήρε με την πρώτη!
θα φτάσεις ως τη σύνταξη, σου λέω πατριώτη!


Και το εγκώμιο του Δασκάλου μου -να 'ναι καλά ο άνθρωπος που μ' έμαθε να οδηγώ- το
τέλειωσε η Γωγώ:
Αν θέλεις στην οδήγηση πολύ να διαπρέψεις,
σε έναν μόνο δάσκαλο, στα Γιάννενα, να τρέξεις!

Ναι! Είναι σούπερ δάσκαλος,από άριστα πιο πάνω
παίρνεις ευθύς το δίπλωμα και για αεροπλάνο!

Κι όλοι να' χουν το δάσκαλο "μη στάξει και μη βρέξει"
γιατί το Μαριλόπουλο πολύ το είχε αντέξει!


Δάσκαλε, εσύ ,που δίδαξες το Μαριλόπουλό μας
μια παγωμένη τσικουδιά κερνάμε στο χωριό μας!



Δεν έλειψαν βέβαια και τα δώρα! Το πρώτο δώρο για το αυτοκίνητό μου το έστειλε ο ΓιάννηςΜμμμ:



24.4.10

Εγώ και το Συνέδριο Ημαθίας

Πάνε πολλά χρόνια που ήμουν φοιτήτρια στο τέταρτο έτος του ΠΤΔΕ Ιωαννίνων. Από τότε έχω γνωρίσει τον κύριο Γιάννη Σαλονικίδη. Αρχικά ο καθηγητής μου στο Πανεπιστήμιο, ο υπεύθυνος για την πτυχιακή μου, μου έδειξε μία παρουσίαση του Γιάννη για τη φωτοσύνθεση. Είχα αναλάβει να κάνω πτυχιακή εργασία στην Πληροφορική. Οι συμφοιτητές μου μ' έβριζαν όταν το άκουγαν. Ο συγκεκριμένος καθηγητής είχε τη φήμη του πολύ αυστηρού δασκάλου. Εκ των υστέρων συμπεραίνω ότι απλώς εμείς είχαμε παντελή άγνοια της Logo και των Πακέτων Εφαρμογών. Επίσης λίγοι τότε είχαν υπολογιστή, επομένως η αποτυχία μας στα μαθήματα των Νέων Τεχνολογιών ήταν παταγώδης.

Ας τα πάρω απ' την αρχή όμως.

Έπρεπε να φτιάξω διαθεματικό ψηφιακό υλικό για την Στ' Δημοτικού, με αφορμή ένα κείμενο της Γλώσσας, "Τα δέντρα καθαρίζουν το μολυσμένο αέρα", το οποίο να ανταποκρίνεται στο ΔΕΠΠΣ και ΑΠΣ. Οι γνώσεις μου ήταν ΑΝΥΠΑΡΚΤΕΣ! Δεν είχα ιδέα πώς ανοίγουμε τον υπολογιστή! Ο καθηγητής μου γέλασε: "Και πώς θα κάνεις πτυχιακή στον τομέα μου;", μ' είχε ρωτήσει. "Είμαι πολύ ξεροκέφαλη και πεισματάρα", είχα απαντήσει. Παρακολούθησα ένα ταχύρυθμο τμήμα εκμάθησης υπολογιστών και ξενύχτησα ΠΟΛΛΑ βράδια "παίζοντας" με τα κουμπάκια του δικού μου, νέου τότε, υπολογιστή. Και ενώ ο καθηγητής μου -ο οποίος μπορεί και να με διαβάζει τώρα- μου 'χε σπάσει πολλές φορές τα νεύρα, ενώ μου 'χε "πετάξει" πολλές φορές ό,τι είχα φτιάξει στα μούτρα, κάποια στιγμή άρχισε να με βοηθάει. Τότε μου 'δειξε μια παρουσίαση του Γιάννη για τη φωτοσύνθεση και με πληροφόρησε ότι αυτός ο... τύπος, δάσκαλος εν ενεργεία, είχε μεταφράσει ένα, λέει... hotpotatoes, που μπορούσε να κάνει σταυρόλεξα και ασκήσεις συμπλήρωσης κενών και αντιστοίχισης και, αν το μάθαινα, λέει, θα 'ταν χρήσιμο για την εργασία μου.

Δούλευα στο εργαστήριο του Πανεπιστημίου για να 'χω γρήγορες ταχύτητες στο ίντερνετ. Έψαξα και βρήκα τη σελίδα αυτού του κυρίου Σαλονικίδη. Διάβασα τα πάντα! Είδα για το hotpotatoes και αποφάσισα να κατεβάσω το ελεύθερο αυτό λογισμικό για να το μάθω. Μάλιστα ο κύριος Σαλονικίδης έγραφε εκεί, στον πάτο της σελίδας του, "για περισσότερες οδηγίες και επεξηγήσεις, να μη διστάσουμε και να τον ρωτήσουμε"... Είχα σπάσει το κεφαλάκι μου. Μου 'χαν βγει τα μάτια. Είχα αρχίσει να παραμιλάω μπροστά από τον υπολογιστή. Κοιμόμουν ελάχιστα και πεταγόμουν στον ύπνο μου για να τρέξω στον πάντα ανοιχτό υπολογιστή και να φτιάξω ό,τι σκέφτηκα στον "ύπνο" μου. Αποφάσισα, λοιπόν, να του γράψω, εκείνου του κυρίου, και... το πολύ πολύ... να με... γράψει κι εκείνος και να μη μου απαντήσει.

Και του 'γραψα. Και όχι μόνο μου απάντησε, αλλά μου απάντησε και άμεσα και με μεγάλη σαφήνεια. Και όταν του 'πα ότι ήμουν φοιτήτρια κι έκανα την πτυχιακή μου, άρχισε να με βοηθά ακόμα περισσότερο και με τεράστια υπομονή. Και επειδή, όπως μου είπε, αυτά που τον ρωτούσα τα ρωτούσαν κι άλλοι πολλοί, είχαν δημιουργήσει μια εκπαιδευτική πύλη στης οποίας το φόρουμ θα μπορούσα να συμμετέχω και να μαθαίνω, να ρωτώ και να μου απαντούν. Με πήρε, λοιπόν, απ' το χεράκι και με πήγε. Και "όταν ρωτάει η marilia θα τσακίζεστε να της απαντάτε", είπε. Από τότε εγώ απέκτησα μεγάλη, καλή και αξιόλογη παρέα, έστω και διαδικτυακή και έναν e-πατέρα. Το Γιάννη.


Η γνωριμία μου μαζί του έγινε το καλοκαίρι του 2004, μέσω διαδικτύου. Τον Οκτώβριο του 2004 δούλεψα σ' ένα ιδιωτικό σχολείο και πήρα την πρώτη μου άδεια για να πάω στη Βέροια, σε μια διημερίδα, τότε, για τις ΤΠΕ στην εκπαίδευση και να γνωρίσω από κοντά το Γιάννη, την e-μανούλα Αγλαΐα και άλλους e-θείους και e-φίλους.

Από τότε, κάθε χρόνο, πήγαινα στη Βέροια για να παρακολουθήσω τις δραστηριότητες αυτών των ανθρώπων. Να σημειώσω ότι στα εργαστήρια που διδάσκει ο Γιάννης γίνεται το διαχώρητο! Την τελευταία φορά αναγκάστηκα να παραχωρήσω τη θέση μου σε κάποιον άλλο, ήδη υπεράριθμο συνάδερφο, μιας κι εγώ τον εκπαιδευτή τον έχω... πατέρα! Από το 2008 αυτή η προσπάθεια μεγάλωσε και πήρε Πανελλήνιο χαρακτήρα. Το 2008 έγινε το 1ο Πανελλήνιο Εκπαιδευτικό Συνέδριο Ημαθίας και φέτος ήταν η σειρά του 2ου.

Η άδεια ζητήθηκε πολύ καιρό πριν από το διευθυντή της οργανικής μου, πλέον, θέσης στην Κρήτη. Χωρίς κανένα πρόβλημα και χωρίς καμία γκρίνια η άδεια μου διευθετήθηκε και εγκρίθηκε προημερών. Τα εισιτήρια για το ταξίδι από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη βγήκαν μερικές μέρες πριν και τα τελευταία ψώνια έγιναν για τη... μεγάλη μέρα.

Αμ, δε! Απεργία ΔΙΗΜΕΡΗ των λιμενεργατών την ημέρα του ταξιδιού μου! Νεύρα κουρέλια! Τηλεφώνημα στον πατερούλη. "Γιάννη, τι να κάνω; Δεν μπορώ να έρθω τώρα. Και, δυστυχώς, δεν είναι στο χέρι μου να το ρυθμίσω."

...

Κατάθλιψη.

"Γιατί δεν παρακολουθείς το Συνέδριο μέσω των Τεχνολογιών;" πρότεινε χθες ο Γιώργος.
Και το 'κανα σήμερα από τις 10:00. Και εξακολουθώ. Αλλά... ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ!!!! Ήθελα να 'μαι εκεί! Να βλέπω τον πατέρα αγχωμένο, το Σωτήρη, του οποίου την εισήγηση βλέπω τώρα, να μπαινοβγαίνει στην αίθουσα και να λέει: "Θα τα πει ο άλλος, εγώ δεν είμαι καλός σ' αυτά". Τους e-θείους μου, αγχωμένους, να τους πειράζω και να με πειράζουν. Τη μαμά Αγλαΐα να ανησυχεί ελαφρώς, αλλά κατά βάθος να 'ναι σίγουρη, όσο κι εγώ, για το αποτέλεσμα. Ήθελα να 'μαι εκεί, στο πόδι από το πρωί. Στα άβολα τακούνια μου να κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω. Ήθελα να 'μαι εκεί...

Κατάθλιψη.

Ελπίζω, την επόμενη φορά, να μην πάει τίποτα στραβά.
Πατέρα, καλή επιτυχία! Αν και είμαι σίγουρη γι' αυτό.

Σ' αγαπώ πολύ,
η e-κόρη σου


Update
Από παλιότερη συμμετοχή, σε άλλη εκπαιδευτική πύλη έμμετρες "αγάπες" με τον e-μπαμπά μου. Για να μην ξεχνιόμαστε (Ματούλα)!

marilia, 5/3/05

Ο Πάνος μου αρρώστησε. Όχι πολύ βαριά...

Όμως εγώ φοβήθηκα, τον πήρα αγκαλιά.

Τον έτρεξα για έλεγχο μήπως και είχε κάτι
και μακριά απ΄ την Ένωση μ΄ αφήσει κάνα βράδυ.

Δεν ξέρω τι του έκαναν, όμως άλλαξε λίγο
και κάθομαι εγώ άνετη εδώ και γράφω στίχο!

Θα ΄πρεπε όμως, αντ΄ αυτού, πάλι να τον ρυθμίσω
ώστε να γίνει απ΄ την αρχή ο Πάνος που γνωρίζω.

Απόχτησε πολλά, μικρά, νέα εικονιδιάκια
κι αντί να κάτσω να τα δω, εγώ γράφω στιχάκια!

Όμως καθώς τα κοίταζα, μου ήρθε μια ζαλάδα
και έτσι τα παράτησα για μια πορτοκαλάδα.

(ε, δεν έβγαινε ο στίχος, τι να ΄κανα;;; )

Θα κάτσω, όμως, υπόσχομαι, με καθαρό μυαλό
να κάνω πάλι το πισί γλυκό, τρελό μωρό!

Όμως γι΄ αυτό θα χρειαστώ κι εγώ ένα χεράκι
κι έτσι ζητώ βοήθεια απ΄ το μπαμπά το Γιάννη.

Μπαμπά Γιάννη βοήθα με να κάνω τις ρυθμίσεις
αλλιώς, ψυχρά σε απειλώ, εδώ θα γράφω ρήσεις.

Θα γράφω ακατάπαυστα σ΄ όλα τα θεματάκια
και ειλικρινά, χωρίς ντροπή, θα γράφω και στιχάκια.

Αν δε βοηθήσεις το… μωρό να φτιάξει τις ρυθμίσεις
θα τρελαθείς στα θέματα και ΜΟΝΟΣ θα τα σβήσεις!

Γιατί, μπαμπά γλυκούλη μου, όλοι μαζί οι άλλοι
θα είναι με το μέρος μου, χωρίς σκέψη μεγάλη.
(δε θα είστε βρε;;;)

Θα σταματήσουν, τότε, αυτοί θέματα να διαγράφουν
και θα βρεθείς μονάχος σου, ενώ ΟΛΟΙ θα γράφουν!

Ο μόνος που, ίσως, θα βρεθεί να σε υποστηρίξει
θα ΄ναι ο Πόντιος ο Β΄ γιατί κι αυτός θα φρίξει!

Όμως κι αυτόν ξεχωριστά μπορώ να απειλήσω
πως αν πάρει το μέρος σου μια… φάκα θα του στήσω!

Γι΄ αυτό σου λέω, βόηθα με να κάνω το μωρό μου
πάλι γλυκούλι και καλό, φίλο και βοηθό μου.

Καθώς ο στίχος τέλειωσε, μαζί κι οι απειλές,
λέω να πω αλήθειες, απλά για να μη λες…

Ποτέ του δεν αρνήθηκε βοήθεια να δώσει
κι έχει πολύ, φαντάζομαι, κόσμο που έχει σώσει.

Κι εμένα με βοήθησε, τότε που όλοι οι άλλοι
έφευγαν για διακοπές κουνώντας το κεφάλι.

Κι εγώ πολύ απελπίστηκα που μ΄ άφηναν μονάχη
και έπιασα και έγραψα μικρούλι mail-άκι.

Και ο γλυκούλης ο μπαμπάς, το Γιάννη λέω τώρα,
έκατσε και βοήθησε χωρίς να χάνει ώρα.

Γι΄ αυτό σας λέω πως αυτά που ΄γραψα παραπάνω
είναι επειδή θέλησα λίγο να τον πειράξω.

Αυτό που μόλις έγραψα, δεν αναιρεί τα άλλα…
Γι΄ αυτό, καλέ μου Δ@σκ@λε, βοήθα με μια στάλα!



Και ο
salnk μου απαντά, 6/3/05:

Τη στάλα πώς να στείλω,
καημένη μου Μαρίλω;
Σε βάζο να τη βάλω
ή μήπως κάτι άλλο;

Εγώ έκανα συντήρηση στα μέιλ μου προχθές
είπα να βάλω τάξη και δίχως ενοχές...
ξεκίνησα το σβήσιμο με μπλάνκο και με γόμα
συνέχισα και σήμερα και πού είσαι ακόμα!

Φαντάσου λοιπόν άτακτο και ζωηρό μου ...πόνυ
πόσα e-mail έστειλες όταν καθόσουν μόνη!
Άμα τα βάλω στη σειρά θα φτάσουν στην Αθήνα
και με τα συνημμένα τους ίσως μας παν στην Κίνα!

Καθώς τα ξεκαθάριζα έριχνα κι ένα βλέφαρο
κι από οδηγίες νόμισα πως μοιάζω τον ...Αλέφαντο!
Αυτά όλα τα διάβαζες χρυσούλι μου μικρό;
Ή τα χες στον Πανούλη σου ως διακοσμητικό;

Δεν θέλω να πιστέψετε πως λέω τώρα μπούρδα
αλλ' αν τα εκδώσω μια φορά τον ξεπερνώ τον "Γκιούρδα"
(οι γνωστές εκδόσεις)

Σε άλλες περιπτώσεις θα έλεγα τη ρήση*
αλλά δεν θέλω επουδενί να ανοίξει πάλι η "βρύση" (η Πλανταριλία ντε...)

Γι' αυτό καλή μου στείλε μου όλες τις απορίες
για δεν αντέχω άλλο πια τις κλαψερές κυρίες

*ρήση: RTFM
όποιος βρει τι σημαινει κερδίζει δωρεάν συμβουλές για ένα χρόνο

11.4.10

Το ελεφαντάκι




Στίχοι: Γιώργος Χατζηπιερής

Μουσική: Γιώργος Χατζηπιερής
Δίσκος: Ο τεμπέλης δράκος (2005)


Έχω ένα μικράκι ελεφαντάκι
τετρακόσια είκοσι κιλά
τρώει εφτά κασόνια μακαρόνια
κι όλο κάνει τούμπες και γελά.

Όταν ανεβαίνει στην τραμπάλα
με πετάει ψηλά στον ουρανό
κι όποτε βουτάει στην πισίνα
φεύγει από μέσα το νερό!

Έχω ένα μικράκι ελεφαντάκι
τετρακόσια είκοσι κιλά
πίνει εφτά κουβάδες λεμονάδες
κι όλο κάνει τούμπες και γελά.

Παίζουμε τ' απόγευμα στον κήπο
τρέξιμο και μπάλα και κρυφτό
κι ύστερα στο μπάνιο μού πετάει
με την προβοσκίδα το νερό.

Έχω ένα μικράκι ελεφαντάκι
τετρακόσια είκοσι κιλά
θέλει κόπο μα θα βρω τον τρόπο
να το πάρω κάποτε αγκαλιά!!

Αυτό θα μάθω στην ανιψιά μου, την επόμενη φορά που θα τη δω! Μόνο να θυμηθώ να αναζητήσω το CD.

Με την Ελένη έχουμε ξεκινήσει τη γνωριμία μας με πολλές αγκαλιές, χαμόγελα και τραγούδια. Πολλά τραγούδια. Αυτός ο "Αχινός" από τα "Λάχανα και Χάχανα" έχει γίνει το σήμα κατατεθέν μας! Από τότε όμως που της έγραψα το CD -με το οποίο πρήζει τους γονείς της σε κάθε διαδρομή με τ' αυτοκίνητο- η Ελένη αρνείται να της το τραγουδήσω. "Όχι, όχι! Από το CD!", λέει και σηκώνει τα φρυδάκια. Μήπως θέλει κάτι να μου πει το παιδί; Να μου το θυμηθείτε, εγώ κάποια στιγμή θα το φάω αυτό το μουτράκι!!! Εκτός κι αν φάω πρώτο το... χαχανούλη μπέμπαρο ,τον αδερφό της, που σε μερικές μέρες θα λάβει και όνομα. Αμ, πώς! Πάντα "Σαλιάρης Χαχανούλης" θα 'μενε; :):):):)

Χαζοθεία...

9.4.10

Τα μαθηματικά, ο Κρισναμούρτι, ο Ροντάρι κι εγώ

Η μικρή αδερφή, για την οποία θα σας μιλήσω μια άλλη φορά, μετακόμισε από την Αθήνα και βάλθηκε να κάνει το... αγροτικό της ανά την Ελλάδα, ως καλή και άξια Μουσικός της ελληνικής εκπαίδευσης. Άφησε, λοιπόν, την πολυαγαπημένη της Αθήνα και, μετά από 10 χρόνια, αποφάσισε γι' αλλού να κινήσει. Έλα όμως που η... γνώση είχε συσσωρευτεί στο σπιτάκι της και κατά τη μετακόμιση συσσωρεύτηκε σε... πολλές, τεράστιες, ασήκωτες χαρτόκουτες! Κι αυτές οι χαρτόκουτες μεταφέρθηκαν στο πατρικό μας σπιτάκι και μάλιστα στο δικό μου δωματιάκι που τώρα πια μένει η γιαγιά.

Το δικό μου δωματιάκι είχε μέσα και μια παλιά ξύλινη βιβλιοθήκη, την οποία είχε ο μπαμπάς από... φοιτητής και η οποία φιλοξενούσε μέσα... τον κόπο μου τόσων χρόνων. Βιβλία Δέσμης, βιβλία Κορμού, βιβλία φροντιστηρίων, βιβλία εξωσχολικά, βιβλία ταξιδιωτικά, βιβλία και βιβλιαράκια, τετράδια και τετραδιάκια, σελίδες επί σελίδων με αναλύσεις για τα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, άθικτα βιβλία Φιλοσοφίας -ποτέ δεν την πήγαινα, την άτιμη!- και πολλά, πολλά, ΠΟΛΛΑ, Π Ο Λ Λ Α διαγωνίσματα. Δέσμης κυρίως. Και μάλιστα εις διπλούν! Καθότι, ως αξιοπρεπής υποψήφια, έδωσα δύο φορές Πανελλαδικές κι έκανα δύο φορές τα γνωστά φροντιστήρια, έλυσα δύο φορές τις ίδιες ή παρόμοιες ασκήσεις, διάβασα 54279847592 φορές τα ίδια πράγματα, συμπλήρωσα δύο φορές Μηχανογραφικό, κράτησα δύο κούτες αποκόμματα εφημερίδων με "θέματα για υποψηφίους" μέχρι να καταφέρω να μπω στη ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ, ΠΟΛΥΠΟΘΗΤΗ Σχολή: το ΠΤΔΕ Ιωαννίνων! Φυσικά αυτή η βιβλιοθήκη ήταν ένα είδος... μουσειακό. Απαγορευόταν, ρητά, να αγγίξει ο οποιοσδήποτε. "Μηηηηηηηηη, τον κόπο μου!!!!!! Έφτυσα αίμα μ' όλα τούτα, θα μείνουν εκεί να τα βλέπω, να μην ξεχνώ τι τράβηξα", λες κι αν ανακύκλωνα τα άχρηστα θα ξεχνούσα ποτέ...

Μέχρι που έφτασε η προχθεσινή μέρα και η πιεστική απαίτηση: "Στη βιβλιοθήκη θα βάλουμε τα βιβλία της Ιωάννας, γιατί πιάνουν όοοοοοολο το απ' έξω δωμάτιο και δεν μπορεί να μπει άνθρωπος μέσα!!!"... Κατάλαβα ότι δεν είχα περιθώρια αντίδρασης. Δύο τεράστιες κούτες επιστρατεύτηκαν και μέσα πετάχτηκαν τα "άχρηστα". Με πόνο ψυχής πετούσα ένα ένα τα διαγωνίσματά μου, άλλα καλά κι άλλα... χάλια. Με μεγάλη ευχαρίστηση και μίσος πετάχτηκαν τα τετράδια Αγγλικών και λοιπόν μαθημάτων που με είχαν ταλαιπωρήσει και αγανακτήσει όσο τίποτα.

Από τη βέβαιη... ανακύκλωση σώθηκαν 3 γραπτά Μαθηματικών της πρώτης χρονιάς, μερικές εκθέσεις μου με χάλια βαθμούς και μερικά... "ραβασάκια" με θέματα συνδυαστικά της Ιστορίας (τα γράμματα της καθηγήτριάς μου, της Ασπασίας ήθελα να σώσω). Τα τρία γραπτά Μαθηματικών είναι τα παρακάτω:


Το φυλλάδιο με τον Κρισναμούρτι μάς είχε έρθει τόσο ξαφνικό και είχε προκαλέσει, θυμάμαι, απίστευτο νευρικό γέλιο: "Δε μας φτάνει το ζόρι μας, μας γράφεις και τις %@$%%%%#, ρε Νίκο!!!!" είχαμε πει στον καθηγητή μας. "Πάρ' το και μην ξανακούσουμε γι' αυτόν τον... Κρισναμούρτι, ούτε γι' αστείο!". Κι έτσι, αφού είδε την αντίδρασή μας, είπε να μας τη σπά... εεεε.... να μας χαλαρώσει και με το επόμενο φυλλάδιο, με τον Πλούταρχο.


Το τρίτο γραπτό που διασώθηκε από την... ανακύκλωση ήταν ένα διαγώνισμά μου στα Πιθανότητες, Συστήματα και Πίνακες, της 13ης Απριλίου 1999! Το 'χω λύσει ολόσωστο, αλλά δεν έχω γράψει σχεδόν ούτε μια λέξη επεξηγώντας τις λύσεις μου, οπότε... προβλέποντας ότι ο Νίκος θα με κρεμάσει ανάποδα, προβαίνω στο παρακάτω Υ.Γ. :

Να θυμηθώ να περάσω από το φροντιστήριο και να αφήσω αντίγραφο στον πίνακα ανακοινώσεων! χιχιχιχιχι!

Δεν ήταν όμως μόνο τα βιβλία του... πόνου. Ήταν και τα βιβλία της χαράς! Ο μπαμπάς, χωρίς να έχει επίγνωση των πράξεών του, μας είχε εφοδιάσει με Ρονταρικοβιβλία από πολύυυυυυ μικρές. Και μάλλον αυτό που ξέθαψα προχθές ήταν από τα αγαπημένα μου, αν κρίνω από την... κατάστασή του.


Αυτές τις εικόνες ομολογώ ότι τις είχα ξεχάσει μέσα στο μεγάλο ντουλάπι. Υπήρχαν όμως πάντα ζωντανές μέσα μου, αν και δε θυμόμουν την ύπαρξη του βιβλίου.

-Μπαμπά, πώς να το διαβάσω αυτό;
-Γιατί, τι έχει;
-Έχει κάτι σημαδάκια πάνω από τις λεξεις. Γιατί;
-Χμ... είναι στο πολυτονικό γραμμένο.
-Τι είναι "πολυτονικό";
-Χμ... εμείς, παλιότερα, γράφαμε έτσι με όλα αυτά τα σημαδάκια από πάνω από τις λέξεις. Και έπρεπε να μαθαίνουμε ένα σωρό κανόνες για την ορθογραφία τους.
-Κι εγώ πώς να το διαβάσω αυτό; Μπερδεύομαι!
-Κανονικά θα το διαβάσεις! Θα τα παραβλέπεις αυτά και θα διαβάζεις κανονικά κι αν δεν καταλαβαίνεις κάποια λέξη, θα με ρωτάς.
-Καλά...

Διάλογος με τον μπαμπά αντικρύζοντας την πρώτη... πιτσιλωτή σελίδα, σε πολύ... νεαρή ηλικία. :)
Πόσοι σημερινοί μπαμπάδες πηγαίνουν δώρα στα παιδιά τους μεγάλες σακούλες με βιβλία; Και για να προλάβω τις "κακίες" και τις "πολιτικολογίες", πόσοι σημερινοί μπαμπάδες δωρίζουν έστω κι ένα βιβλίο το χρόνο στα παιδιά τους;

1.4.10

Πρωταπριλιά



Όοοοχι, δεν έχω σκοπό να πω ψέματα. Είμαστε τώρα για να μεγαλώνει η μύτη; Δε φτάνει ο λαιμόπονος, το συνάχι, ο κεφαλόπονος, το μπούκωμα και τα λοιπά... όμορφα που μου κουβάλησε η Ίωση; Και δε φτάνει που τα κουβάλησε, αρνείται και να τα πάρει και να ξεκουμπιστούν! Πού να μεγαλώσει και η μύτη. Μετά, δικαίως θα με κρατούν σε απόσταση. Και δε θα φταίνε μόνο τα μικρόβια...

Όχι, σαφώς και δεν έχει άλλο λόγο... πληκτρολόγησης αυτό το ποστάκιον, παρά να... ξεκουμπίσει τα καλαθάκια του Φρούτου. Άρρωστο σνούπι, του... θανατά, να κάθομαι να πληκτρολογώ, μπας και φύγει από το πρώτο πλάνο αυτή η... η.... η.... η κουνελίτσα, τέλος πάντων!

Αύριο, στις 2 Απριλίου, έχουμε τα γενέθλια του Άντερσεν. Μην ξεχάσετε να διαβάσετε κάνα παραμύθι. Προσοχή όμως! Μην το... πείτε σε κανέναν γιατί... θα μεγαλώσει η μύτη σας!!!