Φόρεσα την μπλούζα σου

Φόρεσα την μπλούζα σου κατάσαρκα, για να σε νιώθω όσο γίνεται πιο κοντά μου. Έκλεισα τα μάτια για να μη μου φύγεις και βάλθηκα να τρέχω, να τρέχω προς τη μορφή σου που είχε ξεκάθαρα σχηματιστεί μέσα μου. Ήθελα τόσο πολύ να βρεθώ κοντά σου και να μη σ' αφήσω ποτέ, όμως, όσο κι αν προσπαθούσα, τα πόδια μου δε με οδηγούσαν πουθενά. Ήταν σαν να τρέχω πάνω σε διάδρομο. Άνοιξα τα μάτια μου μετά από ώρα. Συνειδητοποίησα ότι η απουσία σου γέμιζε το χώρο γύρω μου ασφυκτικά και μόνο η ανάσα και ο γρήγορος χτύπος της καρδιάς μου μπορούσαν να τρυπώσουν από τις χαραμάδες της μοναξιάς μου.

Ξύπνησα με την μπλούζα σου μουσκεμένη πάνω μου κι είδα το μαξιλάρι σου άδειο...

I'm in love with a fairytale

Χάρι Πότερ εναντίον Πίτερ Παν; Ε, ναι λοιπόν! Και ενώ από μωρό μ' άρεσε να πετώ με τον Πίτερ Παν, ενώ ανέκαθεν αντιπαθούσα το Χάρι Πότερ, εδώ έγινε η... ανατροπή. Τελικά πάντα κερδίζουν τα παραμύθια...

Years ago when I was younger
I kinda liked a girl I knew.
She was mine, and we were sweethearts,
That was then, but then its true

I' m in love with a fairytale
Even though it hurts.
Cause I don't care if I lose my mind;
I' m already cursed

Every day we started fighting,
Every night we fell in love.
No one else could make me sadder,
But no one else could lift me high above

I don't know what I was doing
But suddenly we fell apart.
Nowadays I cannot find her
But when I do we'll get a brand new start

I'm in love with a fairytale
Even though it hurts.
Cause I don't care if I lose my mind;
I'm already cursed

She is a fairytale -Yeah!
Even though it hurts.
Cause I don't care if I lose my mind;
I' m already cursed


Καιρό είχε να μ' αρέσει τόσο τραγούδι της eurovision! :)

Σαν ιππόκαμπος σε γυάλα

Έσυρα το τετράδιο μπροστά μου και πήρα βιαστικά το μολύβι στο χέρι, μην και δεν προλάβω πάλι. Μη χάσω την ευκαιρία. Τα παιδιά ασχολούνταν με το τάγκραμ που τους έδωσα, κι εγώ άδραξα το τεταρτάκι που περίσσεψε για ν' ανασάνω.

φωνές, παιδιά, αδιαφορία, συνάδελφοι, καθωσπρεπισμός, φίλοι, αποφάσεις, σύνδεση, τηλεφωνήματα, ένταση, απόδραση, ησυχία, θυμός, έκρηξη, παρατάτε με!, σκάω, ουρλιάζω, ακούγομαι;, με καταλαβαίνετε;, καθήκον, ωράριο, τροχιά, αλλού, πίεση, παζλ, υπομονή.

Αυτές ξεπήδησαν βίαια από την άκρη του μολυβιού.

Αδυνατώ να διαβάσω τελευταία. Το μυαλό μου γυρίζει οπουδήποτε αλλού... Η αδιαφορία παιδιών και συναδέλφων με κάνει ράθυμη. Κάποιες φορές με εξοργίζει. Η υπομονή μου εξαντλείται από τις φωνές των παιδιών που κινούνται γύρω μου σαν αναστατωμένο μελίσσι. Εγώ όμως εκεί, πιστή στο καθήκον μου, να εκπληρώνω ευσυνείδητα το ωράριό μου.

Δεν είναι μόνο η βαρετή, κουραστική πλέον, τροχιά της δουλειάς που με πιέζει. Τηλεφωνήματα από συγγενείς και φίλους που εναγωνίως και απαιτητικά ζητούν θυσίες, μικρότερες ή μεγαλύτερες. Κάνουν λόγο για αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν. Καμιά σύνδεση πια με την ψυχραιμία. Θέλω να ουρλιάξω: "Παρατάτε με πια! Αφήστε με στην ησυχία μου! Σκάω, με καταλαβαίνετε;". Ο θυμός χτυπάει κόκκινο, μα πάλι σιωπώ και η έκρηξη αποφεύγεται. Ως πότε; Οι πιέσεις και ο καθωσπρεπισμός συνθέτουν το παζλ της αγωνίας μου.

Μου χρειάζεται μια απόδραση. Ακούγομαι ως εκεί έξω;...

Βουτάτε στα βαθιά γιατί πνιγόμαστε

"Βουτάτε στα βαθιά γιατί πνιγόμαστε", συνήθιζε να λέει χαμογελώντας με νόημα. Άνθρωπος της δράσης και της έντασης, δε συμβιβαζόταν με τίποτα λιγότερο από ό,τι εκείνος έθετε ως στόχο: το αριστείο του Λυκείου, την εισαγωγή του στη Γυμναστική Ακαδημία, το χρυσό μετάλλιο σ' όσους αγώνες κολύμβησης συμμετείχε, την πρώτη θέση στην παρέα και την καρδιά της Ελένης.

Η θάλασσα ήταν ανέκαθεν η μεγάλη του αγάπη. "Πνίγομαι", έλεγε και έτρεχε στην παραλία, για να γυρίσει μετά από ώρες ξαλαφρωμένος απ' ό,τι τον βασάνιζε. Συνήθιζε να χάνεται για ώρα πολλή κάτω απ' τη γαλάζια επιφάνεια, πράγμα που τρόμαζε τους φίλους του. "Πνίγεσαι, λες, μα κάνεις μακροβούτι στις αντοχές μας!", τον μάλωνε η Ελένη. Ήξερε πως η θάλασσα ήταν το δεύτερο σπίτι του Χρίστου, μα εκείνη πάντα ανησυχούσε γι' αυτόν. Έτρεμε στην ιδέα μήπως της πάθει τίποτα. Εκείνος πάλι, με το αφοπλιστικό του λαμπερό χαμόγελο και τα παιχνιδιάρικα μάτια απαντούσε με την αγαπημένη του φράση: "Βουτάτε στα βαθιά γιατί πνιγόμαστε!".

Τη φράση αυτή είχε υιοθετήσει και ως τρόπο ζωής. Με βαθιά ανάσα και καθαρό μυαλό βουτούσε σε κάθε δύσκολη κατάσταση με την οποία η ζωή τον έφερνε αντιμέτωπο. Έδειχνε ατρόμητος και αποφασιστικός, έτοιμος πάντα να κάνει ό,τι έπρεπε για να ξεπεράσει τους σκοπέλους.

Εκείνο το καλοκαίρι θα συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης. Οι προπονήσεις του ήταν πολύωρες και καθημερινές, μα καθόλου δεν βαρυγκωμούσε. Η παρέα τον είχε χάσει. Η Ελένη ανησυχούσε για το αποτέλεσμα. Ήξερε καλά πόσο επιθυμούσε ο καλός της το χρυσό μετάλλιο, γι' αυτό και δεν παραπονιόταν που χανόταν ώρες ατέλειωτες στις πισίνες του κολυμβητηρίου.

Το τελευταίο βράδυ, πριν το μεγάλο τελικό, ο Χρίστος γύρισε σπίτι αργά το απόγευμα κουρασμένος και αγχωμένος, πράγμα σχεδόν σπάνιο για άνθρωπο με τις δικές του αντοχές. Η Ελένη τον υποδέχτηκε με χαμόγελο και ζεστή αγκαλιά, όμως τον ένιωσε σφιγμένο και προβληματισμένο. "Άλλαξε κι έλα να φας κάτι. Σου ετοίμασα το αγαπημένο σου!", του είπε. Ο Χρίστος γλίστρησε από την ήρεμη αγκαλιά της κι έμεινε για λίγο σκεφτικός. "Θα κατέβω, για λίγο, στην παραλία, το 'χω ανάγκη", της είπε κι έκανε να φύγει βιαστικά. "Να 'ρθω μαζί σου;", άκουσε την Ελένη να του φωνάζει αναστατωμένη, όμως εκείνος είχε ήδη κλείσει την πόρτα πίσω του.

"Βουτάτε στα βαθιά γιατί πνιγόμαστε", άκουσε η Ελένη τον εαυτό της να ψελλίζει, όταν το άλλο πρωί της ανακοίνωναν το τραγικό μαντάτο...