Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!

...Ή όταν η διαφήμιση σε ξετρελαίνει! Αφιερωμένη εξαιρετικά στον Ιωάννη.



Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς... τα ξέρουν όλα! :):):):):)

Βραδιές πολυθρόνας

Στην πολυθρόνα όλο το βράδυ, ένα κουρελάκι κουβαριασμένο ώρες πολλές ξεχάστηκα. Ένα περίεργο συναίσθημα με τσαλάκωσε. Μια ανάγκη για παρέα που θα αντιδρά στις αντοχές μου. Μια ανάγκη να κατανοηθούν οι σιωπές και οι ταχύτατοι χτύποι εντός. Μια επιτακτική ανάγκη για ασφαλή αγκαλιά που ν’ αφήνει όλα τ’ άλλα εκτός, ήχους, μυρωδιές, γεύσεις, λέξεις, εικόνες, τα πάντα. Ένα κενό ζεστό και οικείο αναζητώ να στεγνώσει η ψυχή μου.

*αυτή τη φορά το διώνυμο: βράδυ - πολυθρόνα, βγήκε έτσι. Συμβαίνουν κι αυτά, τι να κάνουμε;

σκούπα - χέρια

"Ο χορός να μη σχολάσει!" Κι επειδή να ησυχάσω δε γίνεται, αλλά ούτε και να σοβαρευτώ, ...οργίασα πάλι με το διώνυμο: "σκούπα - χέρια" που άφησε ο mortal.

Μια μάγισσα με ξέπλεκα μαλλιά
και μαύρη κάπα
στα χέρια σκούπα κράταγε
και πέταγε τρεχάτα.

Σεργιάνιζε στα σύννεφα
κι έκανε διαολιές
μα ‘κείνο που την έφτιαχνε
ήταν οι... αλλαγές!

Το βατραχάκι γίνονταν
μεγάλο σαν λιοντάρι!
Κι ο μαύρος ιπποπόταμος
μικρούλης σαν κουβάρι!

Στον ύπνο των μικρών παιδιών
τρύπωνε κάθε βράδυ
κι όνειρα άφηνε τρελά
κάτω απ’ το μαξιλάρι.

Πότε αράχνες έβαζε
να πλέκουνε βεντάλιες
και πότε μαύρους ποντικούς
να κάνουν λουκουμάδες!

Άλλοτε πάλι μαγικά
ξόρκια και φίλτρα φτιάχνει
και βάζει άρρωστη γριά
να βγαίνει για σεργιάνι!

Τα δέντρα μας τα τρέλανε
κι αγάπησαν τις κάμπιες
και οι δειλές οι κότες μας
θαρρούν πως είναι κάποιες!

Μα κάποια νύχτα σκόνταψε
κι έπεσ’ απ’ τη σκούπα
γκρεμίστηκε, τσακίστηκε
και έμεινε φαφούτα!

Ούτε και ξόρκι μπόρεσε
έκτοτε να αρθρώσει
μα ούτε κι όνειρο φριχτό
μπορούσε πια να δώσει!

Από εκείνη τη νυχτιά
-και πάνε χίλια χρόνια-
έμεινε μέσα στα χαρτιά
και ζει... στα πληκτρολόγια!


Και επειδή ο πυρετός
με κάνει και ξεφεύγω
αφήνω για να παίξετε:
Κουφέτο κι ένα τρένο!


Συμπαθάτε με, οι παρενέργειες τις αντιβίωσης...

παιχνιδάκια

Από το φόρουμ του eduportal, προχθές, με αφορμή τις λέξεις: βράχος - κούρεμα...

Ήταν κάποτε, παλιά, ένας μαύρος βράχος
φοβερός και τρομερός, ζούσε 'κεί μονάχος
με μούσια και μακριά μαλλιά, με φροντερή φωνάρα
όλους τους άλλους τρόμαζε κι έσπερνε την αντάρα.

Βαρέθηκε μονάχος του να ζει και να ματώνει
κι η ώρα της απόφασης φτάνει, κοντοζυγώνει.
Για κούρεμα ξεκίνησε να πάει, να ομορφύσει
και την καλή την όψη του στους άλλους να τη δείξει!

Σαν είδαν όμως στο χωριό το βράχο να ζυγώνει
έφυγαν όλοι τρέχοντας σηκώνοντας και σκόνη!
Απόμεινε μονάχος του, ακούρευτος, θλιμμένος
και όλη μέρα έκτοτε κλαίει ο καημένος.

"Ήθελα μόνο να τους πω πως η φρικτή η όψη
αλλάζει αν βρεθεί κανείς την κόμμη να μου κόψει.
Μ' αυτό που σίγουρα κανείς ν' αλλάξει δεν μπορεί
είναι αυτό που κρύβεται βαθιά μες στην ψυχή"

Για τόσο δα τετράστιχο ή λίμερικ ξεκίνησα
μ' απ' την πολλή τη συμφορά του βράχου, συγκινήθηκα
και έγραψα το δράμα του λιγάκι ν' απαλύνω
και σας αφήνω για μετά: μαντίλι κι ένα κρίνο

Μερικές φορές δεν ελέγχω τα δάχτυλά μου, συγγνώμη

Αν θέλετε, μπορείτε να δοκιμάσετε κι εσείς φτιάχνοντας ένα τετράστιχο με τις λέξεις "μαντίλι-κρίνο". ;)

Μοναξιές...

Θα 'θελα τα ποτήρια να ήταν δύο και τα κεράκια ροζ να καίγονται για χάρη της παρέας. Θα 'θελα η ζαλάδα να μπορούσε να στηριχτεί σε μια αγκαλιά και να βρει πιο εύκολα το δρόμο της προς τη μέθη. Θα 'θελα το άρωμα του χαρτιού να καλυπτόταν διακριτικά απ' το άρωμα της αγάπης...

Θαρρώ μέθυσα...

Μελάνι...

Με διάθεση κακή ανοίγω συρτάρι και ψάχνω με την αφή το γαλάζιο τετράδιο. Αυτό το σκληρόδετο, με εξώφυλλο τρυφερό και εσωτερικό ταλαιπωρημένο από σκέψεις, γεγονότα, μουντζούρες, ιστορίες... Μελάνι κι απόψε, να τρέξει, να καλύψει κάθε γρατσουνιά.

Κρύα τα δάχτυλα αγκαλιάζουν το μελάνι που κι απόψε νιώθω πως θα 'ναι καυτό. Μα, για δες, ακίνητο το χέρι μένει να στηρίζει το χείμαρρο. Κι αυτός, ακινητοποιημένος με τόση ευκολία, το μόνο που κάνει είναι να ζεσταίνει τα δάχτυλα-δέσμιους που του στερούν την κίνηση.

Τίποτα. Καμιά παραγωγή. Μόνο σιωπή και ανάσες βαθιές. Και πόσο κουράζει αυτή η ακινησία λίγο πριν την καταιγίδα!

Ήχος γνώριμος ταράζει τη σιωπή και λόγια άσπρα ντύνουν το μαύρη ηρεμία. Σ' ευχαριστώ που ακούς τις σιωπές μου...