webzobbie's attack

Της πέτρας της υπομονή βάλε στο νου θεμέλιο κι ό,τι θα πεις με το θυμό, πες το, καλλιά, με γέλιο!

23.8.06

Καλοκαιρινά... ραντεβού

Ήρθε, μας χαλάρωσε, μας ξεκούρασε, μας αναζωογόνησε, μας δρόσισε αλλά και μας έκαψε και τώρα κοντεύει να φύγει, αφήνοντας μια γεύση… νοσταλγίας στα χείλη. Και βέβαια το Καλοκαίρι˙ ποιο άλλο; Αυτή η μαγική εποχή με τον ήλιο να βγαίνει λαμπερός και, για το μεγαλύτερο μέρος του εικοσιτετράωρου, να μας χαρίζει απλόχερα τη ζεστασιά της ψυχής του. Αυτή η εποχή που μας κάνει να πετάμε έγνοιες και μιζέρια από πάνω μας και να βγαίνουμε πιο ανάλαφροι στις παραλίες για να χαρούμε τη δροσιά της θάλασσας. Ώρα για άδεια! Ώρα για επιστροφή των ξενιτεμένων! Ώρα για… σπαστικούς γείτονες που έρχονται από την πρωτεύουσα στην επαρχία, κουβαλώντας ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, μη εξαιρουμένων, βέβαια και… των κακών τους συνηθειών! Αχ, Καλοκαίρι!!!

«Γράψε κάτι για την ηχορύπανση» ήταν η προτροπή ενός φίλου μου χθες, όταν του γκρίνιαξα για την απίστευτη μουρμούρα των γειτόνων μου. Χμ… Δε ‘ν’ κακή ιδέα… Βέεεεβαια! Αυτό είναι! Θα τα πω, θα τα… κοπανήσω με μίσος σε ένα πληκτρολόγιο και θα αποφορτιστώ! Ευχαριστώ για την ιδέα, καλέ μου e-φίλε, που μπορεί να μη σε έχω δει ποτέ από κοντά, εντούτοις, σε θεωρώ δικό μου άνθρωπο! (Τα καλά λόγια είναι επειδή μας βλέπουν κι άλλοι! Το φρύδι εξακολουθεί να είναι σηκωμένο. Τα χέρια μου εξακολουθώ να τα έχω στη μέση και το πόδι μου συνεχίζει να χτυπά νευρικά το πάτωμα. Κανόνισε να με ξαναστήσεις και να με κατασπαράξουν και πάλι τα μικρά φτερωτά τέρατα!)

Αχ, αυτοί οι καλοκαιρινοί γείτονες! Εικοσιτετράωρη γκρίνια επί καθημερινής βάσης και επί παντός επιστητού! Έλεος κύριοι πολιτισμένοι πρωτευουσιάνοι μας. Έλεος! Εντάξει, γνωστά τα κοινωνικά προβλήματα την σήμερον ημέραν, αλλά δεν έχουμε όλοι ταυτόχρονα την επιθυμία να τα συζητήσουμε! Τι να συζητήσουμε δηλαδή… να βρίσουμε έπρεπε να πω. Αμάν αυτή η τιμή της ντομάτας! Μας πήρε τ’ αφτιά χθες όλο το απόγευμα! Σε συνδυασμό δε με τα άθλιας ποιότητας φαγητά που μας ταΐζουν στις ταβέρνες και τις ιστορίες περί… δηλητηριάσεων γνωστών και φίλων, με όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, τα νευράκια μας έγιναν κρόσσια! Δε θα αναφερθώ καν στα κοσμητικά επίθετα με τα οποία στολίστηκαν οι μανάβηδες, οι εστιάτορες, οι ξενοδοχοϋπάλληλοι και γενικά όλοι όσοι είχαν σχέση με τον τουρισμό. Όχι! Θα κρατήσω το επίπεδο του blog ανεβασμένο. Ούτε βέβαια θα κάνω λόγο για την απίστευτη αβρότητα του συζύγου και την άνευ ορίων γλυκύτητα και ευγένειά του, τη στιγμή που ζήτησε ένα φραπεδάκι! Η σύζυγος έκανε το τραγικό λάθος να το βάλει σε αδιαφανές ποτήρι! Συμφορά! Και φυσικά δε θα σχολιάσω καν τον τρόπο αντιμετώπισης των μικρότερων μελών της οικογένειας.

Τώρα απορείτε: «Καλά, γιατί πρέπει να στήνεις αφτί και να παρακολουθείς τους γείτονες;». Αχ! Δε χρειάζεται να στήσει κανείς αφτί για να καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Καλοκαίρι. Ζέστη απίστευτη. Χωριό. Αυλίτσα με κληματαριά και μπαλκονάκι. Πολύ θέλει να… ακουστεί το κακό; Κακό, κακό! Γιατί κανείς δεν ξέρει τι είναι να έχεις λιώσει από τη ζέστη, να μη θες, βρε αδερφέ, να αναπνές την ξηρή ατμόσφαιρα του κλιματιστικού, αλλά να επιζητάς λίγη δροσιά στο μπαλκονάκι σου, να έχεις πάρει το ωραίο σου το βιβλιαράκι και να προσπαθείς, με όση καλή διάθεση έχεις, να διαβάσεις! Και πάνω που έχουν φύγει τα περισσότερα μέλη της οικογένειας και λες «επιτέλους λίγη ησυχία», ο μερακλής γείτονας να βάζει Στέλιο στο φουλ! Να μονολογεί με πάθος: «Αυτά είναι τραγούδια!» και να τα τραγουδάει στην αυλή. Χμ… ναι. «Δεν έπρεπε να είχες βάλει χθες μεταξύ 20:00 με 20:30 το Φάντασμα της Όπερας. Καλά να πάθεις!», θα μου πείτε. Ωραία, έσφαλα! Αλλά έσφαλα για μισή ωρίτσα μία μέρα. Πρέπει να το πληρώσω τόσο ακριβά;

Θα περίμενε κανείς στα χωριά να μην υπάρχει αυτή η γκρίνια και η μιζέρια. Θα περίμενε κανείς οι άνθρωποι να είναι πιο χαλαροί και ήρεμοι. Θα περίμενε, ίσως, κανείς οι επισκέπτες από τις μεγαλουπόλεις να είναι μαθημένοι στη διατήρηση χαμηλών τόνων. Εξάλλου, πάντα δεν προσέχουμε μην ενοχλήσουμε στην πολυκατοικία; Ή μήπως όχι; Βρε, μπας και είμαι πάλι λάθος; Μήπως δεν προσέχουμε τα ντεσιμπέλ μας ποτέ και πουθενά; Ή μήπως πρέπει να σεβαστώ την ανάγκη του γείτονα να… ξεδώσει, βρε αδερφέ! Να φωνάξει, να βρίσει, να τσακωθεί έντονα με τον άλλο γείτονα που τυχαίνει να είναι συγγενής του και λογομαχούν για ένα περβάζι…;

Δεν ξέρω, μπλέχτηκα ξανά! Κι εγώ που νόμιζα ότι είχα όοοολο το δίκιο με το μέρος μου. Πληκτρολογώ υπό τις τσιρίδες της πιτσιρίκας γιατί την… σχολίαζαν «οι μεγάλοι». Απογοήτευση. Πάντως εγώ, θα παρακαλάω να φύγουν μια ώρα αρχύτερα, μήπως και ηρεμήσει το κεφαλάκι μου από τις αγριοφωνάρες τους και το blog μου από τα… παράπονα! Εξάλλου, σε λίγο είναι η ώρα του μεσημεριανού τους μπάνιου, πράγμα που, τόσο εγώ, όσο και ολόκληρη η γειτονιά, το γνωρίζουμε πολύ καλά! Ακριβώς! Είναι η ώρα για να ησυχάσουν τα πάντα!

Για την ώρα, λέω να φτιάξω ένα δροσερό φραπεδάκι. Όσοι πιστοί προσέλθετε…

20.8.06

Διαζύγιο



Είναι γεγονός ότι στις μέρες μας το άγχος κυριαρχεί στις ζωές μας και μας αναγκάζει να κινούμαστε σε ρυθμούς έντονους, παραβλέποντας εκείνο που ονομάζουμε «ποιότητα ζωής». Πηγές άγχους μπορεί να αποτελούν το κυνήγι της επιτυχίας και του κέρδους, οι νέες τεχνολογίες που εξελίσσονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, η αποξένωση των ανθρώπων, η αύξηση της εγκληματικότητας και της βίας, η παγκοσμιοποίηση και η ανασφάλεια που δημιουργεί και πολλά άλλα.

Το άγχος όμως δεν είναι «προνόμιο» μόνο των ενηλίκων. Το άγχος μπορεί να επηρεάσει οποιονδήποτε, ακόμα και ένα παιδί. Στα παιδιά προσχολικής ηλικίας, ο αποχωρισμός από τους γονείς είναι η μεγαλύτερη πηγή άγχους. Μπορούμε, επομένως, να συμπεράνουμε ότι το διαζύγιο είναι το ίδιο οδυνηρή και τραυματική εμπειρία για τα παιδιά, όσο και για τους γονείς τους.

Ο ρόλος της οικογένειας είναι εξαιρετικά σημαντικός για τη σταθερότητα στη ζωή των παιδιών. Οι γονείς είναι εκείνοι που δίνουν αγάπη, παρέχουν συναισθηματική υποστήριξη και διδάσκουν στα παιδιά τους δεξιότητες και γνώσεις για τη ζωή, ενώ παράλληλα λειτουργούν και ως πρότυπα. Η δομή της οικογένειας είναι ζωτικής σημασίας για τα παιδιά και ένα διαζύγιο επιφέρει αναδιάρθρωση της οικογενειακής αυτής δομής. Επομένως, θεωρείται σημαντικό και οι δύο γονείς να συνεργάζονται μεταξύ τους και να έχουν καθοριστικό ρόλο στη ζωή των παιδιών τους, προκειμένου να εξασφαλιστεί η ψυχική τους ισορροπία.

Η διάλυση της οικογένειας εξαιτίας ενός διαζυγίου μπορεί να πληγώσει τα παιδιά και να τα επηρεάσει αρνητικά σε θέματα συμπεριφοράς, σχολείου, εργασίας, σχέσεων, ακόμα και σε ένα μελλοντικό γάμο.

Τι μπορούν να κάνουν γονείς και δάσκαλοι για να μειώσουν το άγχος που προκαλείται από ένα τέτοιο γεγονός;

Σαφώς οι αντιδράσεις ενός παιδιού στο επικείμενο διαζύγιο των γονιών του ποικίλουν, ανάλογα με την ηλικία του. Εκδηλώσεις άγχους, λόγω της έλλειψης του ενός γονέα, μπορεί να αποτελέσουν η υπερβολική φασαρία εκ μέρους των παιδιών, οι διαταραχές στις συνήθειες ύπνου ή φαγητού, ακόμα και το έντονο κλάμα (παιδιά 0-2 χρονών). Στα μεγαλύτερα παιδιά (2-4 χρ.) η εκδήλωση άγχους έχει καταγραφεί με ανησυχία εν όψει αποχωρισμού από τους γονείς, με φαινόμενα παλιμπαιδισμού, όπως θηλασμός δακτύλων, ανησυχία κατά τον ύπνο και βρέξιμο κρεβατιού, καθώς επίσης και με συναισθήματα θυμού προς τους γονείς τους. Η έλλειψη ποιοτικού χρόνου με τους γονείς μπορεί να οδηγήσει παιδιά ηλικίας 6-8 χρόνων στην έκφραση συναισθημάτων λύπης, θυμού ή άρνησης. Μπορούν επίσης να παρουσιάσουν προβλήματα στις κοινωνικές τους σχέσεις με τα άλλα παιδιά, ή και μαθησιακά προβλήματα. Πολλές φορές έχει παρατηρηθεί τα συναισθήματα αυτά να σωματοποιούνται με τη μορφή στομαχόπονων ή πονοκεφάλων. Μεγαλύτερα παιδιά 9-12 χρονών επιδιώκουν να πάρουν το μέρος του ενός ή του άλλου γονέα και συχνά εκφράζουν συναισθήματα θυμού, μοναξιάς, κατάθλιψης, ακόμα και μαθησιακές δυσκολίες.

Τα περισσότερα παιδιά, ανεξάρτητα από την ηλικία τους, αναρωτιούνται αν είναι εκείνα υπεύθυνα για την αποτυχία του γάμου των γονιών τους. Καθήκον των γονιών σε επικείμενες τέτοιες ερωτήσεις είναι να διαβεβαιώσουν τα παιδιά τους ότι δεν ευθύνονται εκείνα για την απόφασή τους να πάρουν διαζύγιο. Επίσης οφείλουν να δώσουν όσες πληροφορίες είναι απαραίτητες για να καταλάβει το παιδί τι πρόκειται να βιώσει, χωρίς όμως να τρομοκρατηθεί. Οι γονείς οφείλουν να τηρούν ουδέτερη στάση και να μη φορτίζουν τα παιδιά τους συναισθηματικά, ούτε να τα στρέφουν εναντίον του άλλου γονέα.

Τρόποι με τους οποίους οι γονείς μπορούν να μειώσουν το άγχος των παιδιών τους:

· Προκαλώντας το διάλογο. Τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν ότι τα συναισθήματά τους είναι σημαντικά για τους γονείς τους και ότι λαμβάνονται σοβαρά υπόψη από εκείνους.

· Βοηθώντας το παιδί να εκφράσει τα συναισθήματά του με λόγια. Το παιδί θα πρέπει να αφήνεται να φωνάξει, να κλάψει, να εκφράσει τα συναισθήματά του και οι γονείς οφείλουν να είναι καλοί ακροατές αυτών των συναισθημάτων, ανεξάρτητα από το αν είναι οδυνηρό για εκείνους.

· Νομιμοποιώντας τα συναισθήματα των παιδιών. Οι γονείς οφείλουν να γνωρίσουν στα παιδιά τους ότι τα συναισθήματα που μπορεί να νιώθουν είναι φυσικό να υπάρχουν και να τα ενθαρρύνουν να τα εκφράσουν, πριν αναζητήσουν τρόπους να τα ανακουφίσουν.

· Προσφέροντας υποστήριξη. Ο ποιοτικός χρόνος που περνούν γονείς και παιδιά, μια βόλτα μαζί τους, ή ένα τηλεφώνημα στο γονέα που λείπει, μπορεί να λειτουργήσουν θετικά στην ψυχολογία του παιδιού.

Πώς μπορεί το σχολείο να βοηθήσει τα παιδιά να ξεπεράσουν το άγχος που δημιουργεί το διαζύγιο:

Οι δάσκαλοι μπορούν να παίξουν καθοριστικό ρόλο στην ανακούφιση του άγχους των παιδιών. Η παιδική λογοτεχνία, και περισσότερο το ρεαλιστικό μυθιστόρημα, αντικατοπτρίζει το κοινωνικό γίγνεσθαι όπως διαμορφώνεται από τη σύγχρονη εποχή.* Επομένως και η εκπαιδευτική πράξη θα πρέπει να εκσυγχρονίζεται ως προς τα περιεχόμενα και τις τεχνικές διδασκαλίας και μάθησης. Συνεπώς, η χρησιμοποίηση των βιβλίων και ιδιαίτερα των ρεαλιστικών μυθιστορημάτων, μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά να αναγνωρίσουν στους φανταστικούς ήρωες τη δική τους περίπτωση. Με τον τρόπο αυτό τα παιδιά αντλούν σιγουριά και ασφάλεια μέσω του αναγνώσματος, ενώ παράλληλα μαθαίνουν και βελτιώνουν τη σχολική τους επίδοση.

Με άλλα λόγια, τα παιδιά διαβάζοντας για τα προβλήματα άλλων, που μοιάζουν με τα δικά τους, συνειδητοποιούν ότι δεν είναι μόνα τους. Ταυτόχρονα, μέσω της ανάγνωσης, εξωτερικεύουν συναισθήματα λύπης, θυμού, φόβου και αποφορτίζονται. Τέλος, υπάρχει η πιθανότητα, μέσα από την ανάγνωση των βιβλίων και τη σωστή προσέγγισή τους μέσα στην τάξη, τα παιδιά να βγάλουν συμπεράσματα για την οικογενειακή και κοινωνική πραγματικότητα, διαχωρίζοντας τα αληθώς κείμενα και επαναπροσδιορίζοντας τους ρόλους και τις ευθύνες τους.*

Προτάσεις βιβλίων με θέμα το «διαζύγιο – προβλήματα στο σπίτι» για επεξεργασία μέσα στην τάξη:

«Δύο Σπίτια» –Αμάντα Μιχαλοπούλου, Πατάκης (σ. 68)

«Σπίτι για Πέντε» –Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, Πατάκης (σ. 136)

«Το 33» -Μάνος Κοντολέων, Πατάκης (σ. 96)

«Για το Χταπόδι της Αλληλούς» -Μαίρη Μεταξά-Παξινού, Κέδρος (σ.60)

«Τα Χέγια» -Ζωρζ Σαρή, Πατάκης (σ. 196)

«Φίλοι Φίλοι Καρδιοφίλοι: Ο Λίνος –Σοφία Ζαραμπούκα, Πατάκης (σ.152)

Πηγές:

* Σμαράγδα Παπαδοπούλου-Μανταδάκη «Η κοινωνιοσυναισθηματική διδασκαλία της γλώσσας μέσα από το παιδικό ρεαλιστικό μυθιστόρημα -Ένα παράδειγμα με θεματική ενότητα ‘το διαζύγιο’», Μεταίχμιο

http://www.dardanosnet.gr/home/book-details.php?id=1136

http://www.kidshealth.org/parent/emotions/feelings/stress.html

http://endoflifecare.tripod.com/juvenilehuntingtonsdisease/id21.html

http://nh.essortment.com/divorcehoweffe_rhcq.htm

http://www.ericdigests.org/pre-925/divorce.htm


Σημείωση:
Το άρθρο μου αυτό δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην εφημερίδα "ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΚΙ ΕΜΕΙΣ" του Ομίλου Επιμόρφωσης Γονέων (έδρα Βροντάδος Χίου). αρ. φ. 106

19.8.06

Καταθλιπτικό το σχολείο χωρίς μαθητές



Καταθλιπτικό το σχολείο χωρίς μαθητές. Μετά τη λήξη των μαθημάτων, το σχολείο ερημώνει. Μένει άδειο. Κρύο. Απρόσωπο. Άλαλο. Καταθλιπτικό. Περπατάς στους διαδρόμους του και ακούς μονότονα τα βήματά σου. Από δουλειά; Τίποτα σημαντικό, τουλάχιστον για εμάς τα «μικρά». Αρκετά «βαριά» και η υποχρέωση να αδειάσεις τους τοίχους της τάξης σου από τις εργασίες, τις ζωγραφιές, τις χειροτεχνίες, τις αφίσες και γενικά απ’ ό,τι θυμίζει την κίνηση και τη ζωή που είχε πριν από λίγες μέρες ο ίδιος χώρος. Το καθάρισμα των συρταριών της έδρας σου σε κάνει να ξαναθυμάσαι γελαστά προσωπάκια γεμάτα ενθουσιασμό, ή και σκεφτικούς, προβληματισμένους μαθητές που όλο απορία ερχόταν με το τετράδιο στο χέρι και την ερώτηση: «Τι πρέπει να κάνω εδώ, κυρία;». Βέβαια, σχεδόν πάντοτε, η ερώτηση αυτή μετατρεπόταν σε ένα ενθουσιώδες «Αααα!!! ΝΑΙ!!!! Τώρα κατάλαβα!!!» πριν προλάβεις, όχι να εξηγήσεις, αλλά ακόμα και να δεις σε τι αναφέρονταν! Πάντα γελούσα μ’ αυτό! «Μα, καλά! Αρκεί να πλησιάσετε στην έδρα μου για να καταλάβετε τα πάντα;» Όχι βέβαια, απλά, ερχόμενοι κοντά, έριχναν και καμιά ματιά στην εκφώνηση!

Τα αστεράκια μου! Θα μου λείψουν. Φρόντισα, βέβαια, να «κλέψω» κάποιες βιβλιοπαρουσιάσεις τους και να τα βγάλω αρκετές φωτογραφίες κατά τη διάρκεια της χρονιάς, τις οποίες κοιτώ και θα κοιτώ για πολύ καιρό ακόμα χαμογελώντας. Για το καθένα απ’ αυτά έχω να θυμηθώ κάτι ξεχωριστό. Τα λαμπερά μάτια της Ροζίνας, η ηρεμία και η σιγουριά της Χριστίνας, οι αταξίες και η ζωηράδα του Αλέξη και της Λυδίας, οι «φοβερές και τρομερές» απαντήσεις του Νίκου, που πολλές φορές με έβγαζαν από τα ρούχα μου, το πανέξυπνο βλέμμα του Άγγελου, τα πειράγματα του Αρσένη και του Παναγιώτη, η πρόοδος του Αντρέα-Σπύρου και της Θοδώρας, τα δάκρυα του Χριστόδουλου, για τα οποία αρκούσε ένα μόνο βλέμμα, ο γλυκύτατος παιδικός ρομαντισμός της Αλεξάνδρας που έγραφε για πριγκίπισσες και βασιλόπουλα, το χαμόγελο της Μαρίας, ιδίως όταν την αποκαλούσα «Ροζαλάκι» και τέλος οι απροσδόκητες απαντήσεις του Αλέξανδρου που με ανάγκασαν, πολλές φορές, να σκεφτώ και να επαναδιατυπώσω τα «ευνόητα»… Δεκατέσσερα αστεράκια, το καθένα μοναδικό και ξεχωριστό.

Για τη… δασκάλα των αστεριών μου, δεν ξέρω τι να πω. Μάλλον δεν είμαι σίγουρη αν έκανε καλά τη δουλειά της. Από την άλλη σκέφτομαι πως αν ήμουν σίγουρη, κάτι θα πήγαινε στραβά. Βέβαια, δε λέω, την «τσάκωσα» πολλές φορές να χαίρεται και να ευχαριστιέται το μάθημα, ιδίως όταν τα παιδιά φώναζαν: «Ααα! Είναι πανεύκολο!» σε μαθήματα που άλλα παιδιά τα θεωρούσαν τραγικά. Πολλές φορές όμως, όλο απογοήτευση, άρχιζε να αναρωτιέται τι δεν κάνει καλά. Γιατί δεν καταλαβαίνει κανένα τους όσα λέει; Τι να ξαναπεί και πώς; Αμάν αυτή η Μελέτη! Γιατί βαριούνται όλα τους; Γιατί δε νοιάζονται καθόλου, εκτός από τις φορές που πηγαίνουνε στο εργαστήριο για να επισκεφτούνε διάφορες σχετικές ιστοσελίδες; Και αυτή η Ευέλικτη, μήπως, τελικά, δεν ήξερε η ίδια πώς να βοηθήσει τα παιδιά της; Μάλλον…

Τελικά δεν ξέρω αν η δασκάλα έκανε καλά τη δουλειά της, εγώ πάντως, χάρηκα πολύ που την είδα να προσπαθεί, να χαίρεται, να απογοητεύεται, αλλά τελικά να γελάει και να καμαρώνει. Γιατί, πέρα από κάθε γκρίνια, όλα τα παιδιά σημείωσαν πρόοδο, το καθένα βέβαια στο βαθμό που μπορούσε.

20 Ιουνίου 2006, ώρα 11:24. Πληκτρολογώ για να αποφορτιστώ αλλά και για να γεμίσω κάπως τις ατέλειωτες, πληκτικές ώρες σε ένα άδειο από μαθητές σχολείο. Οι χειροτεχνίες των παιδιών μου είναι κολλημένες από χθες στους τοίχους του εργαστηρίου και δίνουν το δικό τους χρώμα. Δεν μπορούσα να πετάξω, έτσι εύκολα, τον κόπο όλων μας! Αποφάσισα, λοιπόν, να στολίσω το εργαστήριο πληροφορικής. Δεν ξέρω αν θα βρίσκομαι και του χρόνου εδώ, όμως είμαι βέβαιη ότι τα μικρά μου αστεράκια θα χαρούν να δουν τις δουλειές τους κρεμασμένες πάνω από τον υπολογιστή που συνήθιζα να κάθομαι. Ίσως και να με θυμηθούν. Σίγουρα θα με ξαναπούν «φωνακλού», ελπίζω όμως χωρίς κακία. Ξανακοιτώντας το χαμογελαστό ήλιο με τα… αλλήθωρα μάτια και τις πολύχρωμες ομπρελίτσες βεβαιώνομαι και νιώθω πιο ήσυχη. Και η τουλίπα μού χαμογελά, ενώ ο χιονάνθρωπος με τη… χαρτοκαροτένια μύτη του μου κλείνει το μάτι. Χμ… όχι, δεν είναι επειδή τα παιδιά το έκοψαν λίγο μικρότερο.

Καταθλιπτικό το σχολείο χωρίς μαθητές. Μετά τη λήξη των μαθημάτων, το σχολείο ερημώνει. Μένει άδειο. Κρύο. Απρόσωπο. Άλαλο. Καταθλιπτικό. Περπατάς στους διαδρόμους του και ακούς μονότονα τα βήματά σου. Βλέπεις το σκυλί της γειτονιάς να κόβει βόλτες ανενόχλητο στο προαύλιο, που άλλοτε ήταν γεμάτο παιδιά.

-Δεν έχει παρέα, φίλε. Από Σεπτέμβριο πάλι…

Καλό καλοκαίρι!

avatar φορτώσου!

παιδεύομαι...





Προσπαθώ απεγνωσμένα να βάλω αυτό το... καρδουλοσκυλάκι για φωτογραφία μου -δε θέλω σχόλια!- και δεν μπορώωωωωω! Θέλω να φαίνεται αυτό όπως φαίνονται αυτοί οι... αγαλματένιοι άνθρωποι εκεί! Λέτε να φταίει που είναι .gif ;;; μπου-χου-χουουουουουου! Ουαααααααααα!!! (αυτό δε σημαίνει, αυτόματα, ότι τρέχουν οι πάντες να σε βοηθήσουν;;;)

Για να δούμε...

Μπουσούλισμα!

Καλώς σας ήρθα bloggers! Θα προσπαθήσω να... μπουσουλήσω εδώ μέσα και να μπερδευτώ ανάμεσά σας. Προσέξτε όμως μη με... πατήσετε καθώς κυκλοφορώ!!! Κάνας μεγαλύτερος να με βοηθήσει, δε θα βρεθεί;;;;;; Καλέεεεε... βοήθειααααααααα!!!