
Κεράκια γι' απόψε. Πολλά και πολύχρωμα. Με διαφορετικές μυρωδιές να μπερδεύονται στο χώρο. Μ' αρέσουν οι φλόγες των κεριών. Το απαλό τους φως ζεσταίνει τα πάντα γύρω. Και εντός! Παρατηρώ τα άσπρα να αγκαλιάζουν το πράσινο προστατευτικά και να αναδύουν άρωμα μήλου, διακριτικά μπροστά μου. Το μεγάλο ροζ καίει ανήσυχα και σκορπά μυρωδιά ρόδων, ενώ το λευκό με τα χρυσαφιά στολίδια καίει ήρεμο και σίγουρο. Άραγε για 'κείνο...; Για μένα...; Ποιος ξέρει.
Δύο κόκκινες καρδούλες φωτίζουν το δωμάτιό μου δίπλα απ' το κρεβάτι μου. Δύο... Μικρές κι αδύναμες. Λιγότερες από μία σωστή. Καίγονται για να με ζεσταίνουν και να μου φωτίσουν τη νύχτα.
Το μεγάλο κόκκινο κερί με το αστέρι, που έμεινε να θυμίζει περασμένες χαρές, καίει σταθερό πάνω στο καινούριο μου γραφείο. Αυτό που θα φιλοξενήσει τα χαρτιά και τα μολύβια μου όταν το υπάρχον δωμάτιο γραφείο χρησιμοποιηθεί με την ιδιότητά του την αρχική: ως δωμάτιο παιδικό. Εκεί, στο νέο μου γραφείο, το άδειο, είναι η θέση του μεγάλου κόκκινου κεριού με τη σταθερή φλόγα.
Αντίθετα, τα ροζ κεριά της κρεβατοκάμαρας είναι όλα ανήσυχα και ζωηρά. Καίνε γρήγορα, ανυπόμονα, σχεδόν χορευτικά. Μόνο εκείνο το βαρύ φούξια δεν ανάβει σχεδόν ποτέ. Εκείνο είναι για χαλαρωτικές στιγμές και αρώματα όμορφα. "Άσε τις ρομαντικές ατμόσφαιρες, Νέρωνα!"...
Κι όμως τα κεριά είναι η αδυναμία μου. Καίγονται προσφέροντας τον εαυτό τους θυσία στο βωμό της σκοτεινής μοναξιάς. Ταΐζουν λίγο λίγο με το σώμα τους το σκοτάδι και τη σιωπή και σχηματίζουν ρυάκια δακρύων που κυλούν απαλά αφήνοντας τα σημάδια τους.
Δεν ξέρω ποια ανάγκη με δένει με το μελάνι, πάντως τυφλά υπακούω...
